annemle aramız hiç düzelmiyor ?

1. Aaa ne kadar ben :) ben ayri eve ciktim. Kendi duzenimi kurdum o da benim bir yetiskin oldugumu kabullendi. Telefonlasiyoruz sik sik, bazen gidip geliyoruz kisa kisa gorusuyoruz. Kendisiyle yasamak cok zordu. Su an seviyeli bir iliskimiz var :)

2. Ayni sekilde annemle kucucuk cocukken bile kavga ederdik 23 yasindayim daha basarabilmis degilim kendisiyle anlasabilmeyi. Okadar bıktım ki artık kendisi bakacağı yüze sıçmaktan huzursuzluktan hiç çekinmeyen bi insan ve beni karakteriyle davranışlarıyla ciddi anlamda yıprattı. Elimde olsa düşünmeden hayatımdan çıkaracağım birisi gerçekten gram sevmiyorum. Kabul ettim hayatıma bakıyorum artık annelik gibi bi beklentim ihtiyacım yok zor zamanları desteksiz atlattım şimdi büyüdüm kimseye ihtiyacım yok diyorum

3. Ben de 22 yaşındayım ve kendimi bildim bileli annemle hiç ama hiç anlaşamam. Burada yazılanların hepsini birebir yaşadım kesinlikle..

Karantina zamanı en az zarar veren çözümü evden ayrılana kadar yüzüne gülmekte buldum. Her zaman işe yaramıyor, mesela bazen kahvaltı hazırlıyorum kuş sütü bile eksik olmuyor, geliyor sofrada sen küçükken sana çok para harcadık keşke bıraksaydık olseydin o zaman arabamız olurdu falan demeye başlıyor. Bazen de canım kızım iyi ki doğurmuşum diyor. Aşırı dengesiz.

Kendisi de ailesiyle hiç anlaşamamış, unideki sevgilisi bunu kaprisli diye terk edip arkasına bakmadan kaçınca intikam için bulduğu ilk adamla evlenmiş. Babam da melek gibi insandır, çalışkan eli açık yakışıklı merhametli.. annem hiç beğenmez ama sürekli bende şöyle koca olsaydı bunu yapardım böyle koca olsaydı bunu yapardım diye adamı mahvetti yıllardır. Hatta evlendiklerinin daha ilk ayında eski sevgilim çok iyiydi şimdi beni arasa gel dese seni terk eder ona dönerim falan diyormuş. Boşanma eşiğine gelmişler ama aileler devreye girip engellemişler, babam çok pişman o noktada kurtulmadığı için. Annem Çok geçimsiz problemli bir insan kısacası, sadece bana karşı öyle değil.

Ben okuldayim daha, okulum bitince birkaç ay içinde iyi kötü bir eve çıkıp en azından onun yüzünü her gün her gün görmemeyi planlıyorum. susma payı olarak ona ayda 200-300 lira göndermeyi düşünüyorum. Fatura odeyeyim dersem suyu elektriği doğalgazı yaz günü açık bırakır ben odeyemeyeyim de rezil olayım diye, o kadar kötü niyetli bir kadın. Hatta şehir dışına/ülke dışına yerleşme planı yapıyorum, mesafe de olsun her hafta gitmek zorunda kalmayayım diye. Erkek arkadaşım da hepsini olmasa da bir kısmını biliyor (maalesef yaşamak zorunda kaldığı şeyler oldu) bana çok destek oluyor sağ olsun.

Bizim de sınavımız buymuş süslüm :( Maalesef önüne gelen anne oluyor, olan da çocuklarına (özellikle onlara rol model olması açısından en çok ihtiyaç duyan kız çocuklarına) oluyor..

4. A4, bu anlaşmamak meselesini geçmiş sanki annenizin psikolojik bir rahatsızlığı olabilir mi? Siz gideceksiniz ama babanız onunla yaşamaya devam edecek belki ilaçla vs düzelebilecek birşeydir hadsizlik ettiysem özür dilerim ama lafları normal gelmedi

5. A3 valla ailedeki herkes bir problemi, aşamadığı travmaları olduğuna emin ama kendisi destek almaya yanaşmıyor. Hem maddi hem manevi destekten bahsediyorum. Terapiye zaten hayatta gitmez, kimseye sırlarını anlatamazmış doktor arkasından gülermiş vs. En son ev işlerinden şikayet etti biz de eve yardımcı bir bayan çağıralım dedik, çünkü ben hem okuyorum hem çalışıyorum, babam işte, kardeşim okulda; hayır hayatta olmaz dedi hatta teklif ettiğimiz için kızdı bize. Peki dedik, şimdi yine bu evin çok işi var, kimse yardım etmiyor modunda... Saldım artık. Ben de daha yeni yeni yetişkin olan biriyim öncelikle kendimi ve psikolojimi kurtarmaya, kendi hayatımı kurmaya odaklandım. :( Soruyu da meşgul etmişim gibi oldu soru sahibi özür dilerim.. durumu bana benzer birini duyunca hemen anlatmak istiyorum çünkü bu platformu bulana kadar bu konularda çok yalnız hissediyordum :(