annesini sevmeyen var mı? lütfen linç etmeyin?

1. Eğer bu soruyu sorarak birini üzdüysem çok özür dilerim 

2. Ben de babamı sevmiyorum çünkü evlat ayrımı yapıyor ve çok zoruma gidiyor

3. Ben sevmiyorum. Anne oldugu icin bir yasa kadar sorgusuz sualsiz sevdim. Yaklasik olarak 27 yasindan sonra bi aydinlanma geldi ve durumu kabullendim

4. Annemle aramızda sağlıklı bir bağ kurulmadı sevmiyorum ama onun için şefkat besliyor ve üzülüyorum. Fakat anne sevgisi yok bende. Yaş olarak büyüyünce ve objektif bakınca farkındalığım arttı; başta nefret ediyordum ama affettim. Çünkü O da annesi tarafından sevilmemiş bir çocuk aslında ve sevgiyi bilmiyor. O da çocuğuyla bağ kuramamış belki de bizi hep yük olarak gördü. Zor bir hayatı olmuş; sevgi ve bağlanma hiç olmadı hayatımızda. Şu an yaşlarımız geçti artık yapacak bir şey yok. Arada bir arar halini sorarım ama yaşlandığı için o da; özlediğim için değil. Özlediğim hiç kimse yok.

5. Ben de çok sevemiyorum bana hala çoğu zaman hakaret ediyor, ve hala sürekli eleştiriyor yaşım gelmiş 30a ama anneden hakaret işitmek çok ağır şeyler, herkes anne olmamalı

6. Artırıyorum ben nefret ediyorum. Hayatım onun yüzünden iğrenç geçti/ geçiyor. 

7. annem pazartesi günü beyin ameliyatı olacak, ben değil bu konuda konuşmayı düşüncesini bile aklıma getiremem, 30 yaşımda annemi kaybetme korkusu iliklerime kadar işlemiş durumda

8. annem bencil ve asla hatalarını kabul etmeyen bir insan. küçükken anne sevgisi görmedim, babam olmadığı için çocuklarını yük olarak gördü hep. ele güne karşı utancından bizi başından atamadı, bunu da hep hissettirdi. yeğenlerini daha çok sevdiğini söylerdi yanımızda. ablam hep şiddet gördü, erkenden evlenip kurtulmakta çözüm buldu. hiç mutlu olamadı. annemin  beni de terbiye etmek için yakmakla tehdit etmişliği var :) ben de hala kimsenin sevemeyeceği, her an terk edilebilecek bir kadın olduğumu düşünüyorum.

annemle yüzleştiğim bazı sohbetler oluyor, ona hatalarını söylemeyi deniyorum, iyileşmemin bir adımı olur belki diye. bağırıp çağırıp küsüyor, ölmediğimiz için iyi annelik yaptığını düşünüyor anladığım kadarıyla. yani bir çocuğa güven ve sevgi vermenin, duygusal açıdan doyurmanın önemini anlamış değil. 

9. anonim 8, şimdiden çok geçmiş olsun, umarım ameliyat iyi geçer, anneniz şifa bulur. annenizin bu durumunda söylemem doğru değil ama sevdiğiniz, endişe hissedebileceğiniz bir anneniz olduğu için çok şanslısınız. annenizle uzun sağlıklı bir ömür dilerim. 

10. Annem beni bebekligimden beri dövüyordu, hem de yetiskin birini döver gibi döverdi ve sürekli sinirini benden çıkarır kavga ederdi. Kafamin icinde sesini duyardim okulda bile. Maalesef hiç bağ kuramadim onla. Bir tane güzel anı aklıma gelmiyor ikimize ait. Ben 10 yasindayken kanser oldu 14 yasindayken de kaybettik.Acikcasi aglayamadim olumune. Elbette sevinmedim de ama uzulmedim hic. Iyi anlasan anne kizlari gorunce icim sizliyor. Hep bir annemin olmamasinin boslugunu hissediyorum. Hasta olmadan once de annem yoktu benim, hic olmadi. Yaklasik 10 yildir antidepresan kullaniyorum ve 22 yasindayim, bana biraktiklari depresyon,anksiyete, okb ve bozuk bir baglanma stili oldu. Herkes cocuk yapmamali. Keske hic varolmasaydim diye düşünüyorum.