1.
kendimi bildim bileli her zaman depresif bir insandım. daha 4-5 yaşındayken ‘çok mutsuzum, ben neden mutlu olamıyorum’ diyerekten balkondan atlamaya bile çalışmışım. bu ilerleyen zamanlarda uzun depresyonlara ve intihar teşebbüslerine döndü. çocukken çok fazla arkadaş edinemedim hatta okuldayken çok dışlandım ve hor görüldüm bu yüzden büyürken daha eğlenceli insan imajı çizdim ama çok eğlensem bile içten içe o kadar mutsuzum ki. bu durumda olan var mı aranızda?
2.
ben de depresifim süslü. çocukluktan beri. mod düşüklüğü doğal halim zaten. şimdi muhtemelen ağır depresyondayım, doktora gitmeyi sürekli erteliyorum. bu dönemi atlatabilirsem ya biteceğim ya çıkacağım. dipteyim.
3.
başka bir psikolojik durumdan ötürü psikolojik yardım almıştım ama özellikle evden kaç aydır çıkmadığım şu dönemde kendimle daha çok vakit geçirdikçe daha kötü bir hal almaya başladı. kendimi hiçbir şey yapacak psikolojide hissetmiyorum hiçbir şey yapmadıkça daha da bunalıyorum, böylr lanet bir döngüye girdim.
4.
karantinadan önce de hayatım benzerdi. iş, okul, arkadaş bir şey de yok daha da kötü hale geliyor.
okulun veya işin var mı süslü? meşgul olduğun bir şeyler
5.
2 yıldan uzun süren depresyona benzeyen bozukluğa distimi deniyor ama çocukluktan beri varsa mizaç da olabilir. bunları bilgi diye yazdım, öylesinizdir gibi değil.
ama her türlü terapi şart.
İyi bir psikiyatra gidin ama gerçekten araştırın iyi biri olsun. ilk 10 dk'den hmm depresyon, hmm bipolar 2 gibi bir şey demesin. Yani araştırsın bozukluğu ya da mizaç mı baksın. Ona göre de terapi+ ilaç başlayabilir.
bu tarz şeyler kendi kendiliğinden geçmez.
6.
çocukluk fotoğraflarımda dahi gülümsemiyorum. hep mutsuz bir çocuktum zaten, hatırlıyorum. heo ağlardım, ağladıkça insanlar tarafından alay edildim, hor görüldüm vs vs. hala sesli sesli ağlamak nedir bilmem. kimsenin yanında yaş dökemem. biri biraz sesini yükseltse hemen gözlerim dolar ağlayacak yer ararım. orta okul döneminde fiziksel bir hastalığım çıktı. her gece allahim ne olur öldür beni diye ağlıyordum. bir gece rüyamda öldüğümü gördüm ama hiç bu kadar gerçeğe yakın bir rüya tecrübe etmemiştim. o günden sonra ölümü çıkardım aklımdan. üniversite döneminde depresyon tanısı kondu başka bir teşhisle beraber. ilaç kullandım bıraktım falan filan derken su aralar kendimi çok daha iyi hissediyorum ama hala diğer insanlardan 5 kat daha kolay düşebilen biriyim. aksi gibi bunu hiç göstermiyorum. insanlarda "bi şey olmaz ya x bozulmaz" imajı yarattım güçlü gözükmek için. eskisi gibi duygularımı belli edersem zayıf görünürüm diye korkuyorum. kimseden yardım isteyemem mesela. dışarıdan çok dişli, özgüveni yüksek,neşeli, havalı duruyorum ama kendimi buna zorluyorum aslında. kendi kendimi ve duygularımı yönetmeyi öğrendim bir nebze. hayatı seviyormuş gibi yaptıkça sevdim de aslında. ama dediğim gibi tekrar o çukura düşmem çok çok kolay oluyor. keşke bunun da üstesinden gelebilsem.
7.
anon2 üniversitedeyim
anon6 yazdığınız şeyi okurken çoğu kısmı sanki ben yazmışım gibi geldi, çok iyi anlıyorum sizi
8.
24 yaşındayım ben de aynen sizin gibi biriydim. Ekim kasım aylarında ağlama krizlerim intihar düşüncelerim artınca ve geçmeyince psikiyatra gittim. Hala ilaç kullanıyorum iyiyim gayet. Klinik psikoloğa da gitmiştim fakat gittiğim psikolog çok kötüydü. Araya da korona vs girince başka bir yere de gitmedim. Yine de gayet iyiyim. Hayat enerjim ve iştahım yerine geldi. Ağustosta düğünüm olabilir ilacı bırakacak cesaretim yok şu an. Ancak yine sonbaharda doktor kontrolünde azaltmak istiyorum. İlacı bıraktıktan sonra da iyi ruh halim devam eder umarım. Bence siz de profesyonel destel almasınız.
9.
Sizin kadar ağır durumda değilim süslüler bir yardım da almadım onu söyleyeyim öncelikle. Çok Gülen bir insanım dışarıdan kimse derdimin olduğunu falan anlamaz. Ama hep karamsarımdır hep depresyona girerim durup dururken. Bu ara azaldı şöyle yapıyorum hayatımdaki olumlu şeylere bakıyorum sürekli olumsuz şeyleri düşünmeyi bıraktım. Ufak bir şey de olsa ona odaklanıyorum. Hayata bir kere geldik ve her şey için üzülmek o kadar kısa ki. Yaşadığımız süre boyunca her şey için Umut vardır. Lütfen biraz hayatınızdaki güzelliklere odaklanın lütfen 💞
10.
Sevgili soru sahibi. Küçüklüğümden beri hep içe kapanıp her şeyi içine atan hiçbir zaman bardağın dolu tarafını göremeyen sahip olduğu imkanlara rağmen mutlu olmayı bilmeyen biri olarak büyüdüm. Ben hep karakterim bu depresif melankolik ve mutsuz biriyim diye düşündüm ama sonrasında bunun bir rahatsızlık olabileceğini özelikle son 4 5 yılda yaşadıklarımdan dolayı ciddi bir depresyona girmiş olabileceğimi düşündüm. Esprili ve komik bir insan olarak yansıtıyorum kendimi ama içten içten hic bir şeye hevesi olmayan hiç bir şeyden memnun olmayan mutlu olamayan biriyim. Dışarı çıkmak istemiyor gezmek bir şeyler görmek öğrenmek istemiyor adeta yasamdan keyif alamıyorum. Yani sıra takıntılarım ve farklı düşüncelerim var. Bir de süslü günlük işlerimi de hep erteliyor sürekli uyuşuk ve yorgun bir halde uzanıyorum. Örneğin çalışmam gereken sınavlarima çalışmıyorum bazen oz bakımı bile aksatacak kadar üşeniyorum. Hayatı sevmiyorum ömür boyu uzanırim kimseyle konuşmam dışarı çıkmam diyebilirim. Benim için en zoru ise hayata dair hiç bir hevesim ve isteğim olmaması. Ben nasıl mutlu olunduğunu bilmiyorum bir insanı ne mutlu eder ne sevindirir inan bir fikrim yok. Geçen sene psikolog olmadığı için psikiyatri vardı ona gittim. Adamla enerjim uyuşmadi çok dinleyecek anlayacak biri değildi biraz da zorla dinlettim kendimi. Okb ve depresyon gibi görünüyor dedi. Anlattım çoğu şeyi hayata karşı isteksizligimi negatifligimi. İlaç verdi. Aslında kullanırsan bir müddet unutabilirdim bi şeyleri veya daha az aklıma gelebilirdi ama bir hafta içinde bütün sindirim sistemimi mahvetti ilaç ve ben de aslında ilaç değil de o Çelikel terapi alarak sebep sonuç iliskini öğrenmenin veya sorunlarının farkında olarak bunları düzeltmek için bilinçli bir şekilde adım atmamin daha gerekli olduğunu düşündüğüm ıcin kullanmayı bıraktım. Bu süreç bittikten sonra psikolog bulmaya çalışacağım. Böyle çekilmiyor bu hayat insanlar giyinip süslenip geziyor hayatlarını dolu dolu yaşamaya çalışıyor ben her seye gereksiz gözüyle bakıyorum. Mutsuzum hayatımda en son ne zaman mutlu oldum bilmiyorum neye olumlu yaklaşıp güzelce keyfini çıkarıp yaşadım bilmiyorum. Bu döngüyü kırmak artık kendime gelmek istiyorum ama olmuyor kendim yapamıyorum bunu. Hep karakterim böyle ben de bu yapıda bi insanım dedim ama değil süslü kimse kendini umutsuzluğa sürüklemez kaosa götürmez..
