görüşmek istemediğiniz görümce/elti ile görüşmek zorunda kalmak? bununla nasıl başa çıkıyorsunuz? biraz dertleşelim? sy?

1. selam süslüler

nikah sırasında görümce kişisi tarafından cereyan edilen bir olay yaşadım. kendisiyle bu olaydan sonra görüşmek istemedim çünkü bu olaylardan dolayı yaşamak zorunda kaldığım boşanmaya kadar kavgalar silsilesi yaşadım daha birkaç aylık evliliğimde.

haklı olan tarafım. olayın özeti, takıları taşıyan ablama bir dolaylı yoldan çirkin bir ithamda bulunup nikah sonunda ağlama krizlerine girerek olay çıkartması(gizlinot: takıların başında hem ablam hem de görümcem durması gerekiyordu bu arada, böyle anlaşmıştık ama kendisi durmak istememiş.). olay sakinleşene kadar ben tek başıma gelin arabası başında beklemek zorunda kaldım daha bir saatlik evli bile değildim. ailemi daha olayın başında sakinleştirip kısaca vedalaşıp(gizlinot: benim ağlayacağımı bildiklerinden vedalaşırlarken çok kısa tutup ağlamamaya çalıştılar, sırf bu mutlu gününde kızlarını ağlatmamak için) arabalarına gönderdim fakat olay uzayınca beni tek başıma görüp geri yanıma geldiler. buna rağmen celallenip olay çıkartmadan 'ya kardeşim daha bir saat olmadı bu kız neden burada tek başına' demeden eşim gelince bizi uğurlayıp evlerine döndüler.

aslında çok detaylı uzun bir mevzu fakat hatırladıkça yaşadığım hayattan, evlilikten, akrabalardan her şeyden nefret eder hale geliyorum. o yüzden uzun uzun olayı yazmayacağım. sadece başına bu ve benzeri olaylar gelmiş süslülerle dertleşmek istedim. ben başa çıkamıyorum. yaşadığımız hiçbir şeyi ne eşim ne de ben haketmedik. böyle olmasına sebep olan ben değilim fakat görüşmek istemediğim için sonunda ben suçlu oldum. bunu kaldıramıyorum. bu konu özelinde terapi almayı bile düşündüm çünkü iliklerime kadar reddediyorum. uykusuz geçirdiğim geceler, kabuslarıma giren olaylar, bu olayı sürekli düşünüp kafamın içinde görümcemle ve kaynanamla ettiğim kavgalar, eşimle yaşadıklarımız o kadar ağırıma gidiyor ki. daha yepisyeni evliyken bunları yaşamış olmak, ne bekledim ne oldu hissiyatı...

eşimle aramdaki iletişimi de etkiliyor bu durum ister istemez. eşim ben nasıl istersem buna saygı duyuyor ama kaynanam eşimi ağlayıp sızlayarak huzursuz ediyor. beni de aynı şekilde. asla anlamıyor. oturduk, konuştuk, ne hissettiğimi anlattım, olmayacağını söyledim ama nafile. samimi olabiliriz sanıyor. imkansıza yakın bir ihtimal bu. ben tekken evimize gelip konu özelinde eşimi suçladı. resmen evlat ayrımı, kızının oğluna yaşattıkları umurunda değil tek umurunda olan biricik ilgi odağı her istediğini yaptırmaya alışmış kızıyla barışmamız. bizim evimizde benim huzurumu kaçırmaya kimsenin hakkı yok. normalde delirmem gerekirdi ama saygımdan sakin kaldım.

bu arada eşim ablasıyla görüşüyor, kendisi nikahtan bir ay sonra hamile kaldı ve mecburi buzları erittiler. bu benim için sorun değil istediği zaman görüşsünler ama beni zorlamasınlar görüşmek için, tek isteğim bu.

görümcem geçenlerde doğum yaptı, hayırlı olsuna hastaneye gittik. eşime laf gelmesin diye görüşmem gereken zamanlarda görüşmeyi zaten kabul etmiştim bunda sorun yok ama muhatap olmuyorum kendisiyle. eşime ve anne babasına karşı görev gördüğüm için gittim, görümcemin eşine ve ailesine güzel dileklerimi diledim vs. fakat koridordayken kaynanam kolumdan tutup zorla beni kendisinin yanına, odaya soktu, girmek istemediğimi bilmesine rağmen. hemen hayırlı olsun biz gidelim artık deyip ayrıldım odadan. ama sinir ayak ucumdan başıma doğru indi çıktı, gözüm döndü. ben bu şekilde zorlamalara gelemiyorum. mecbur bırakılmak hissiyatından nefret ediyorum.

buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. belki çok doğru gelmeyecektir size, belki hak vereceksiniz bilmiyorum. sadece biraz içimi dökmek ve buna benzer evlilikle gelen zorunluluklarla başa çıkmaya çalışan, başa çıkabilen süslülerle dertleşmek istedim. başa çıkıyorsanız nasıl? başa çıkamıyorsanız yalnız olmadığınızı bilin, neler hissettiğinizi anlatın, paylaşın, içimizi dökelim.

2. çok tatlısın a2 <3 özet için vakit ayırıp özet çıkarabilecek kadar da okumuşsun, ayırdığın zaman için teşekkürler :*

let the linç begin o zaman bu dramaqueen için <3

3. Görüşmeyerek. Kimse benim kolumdan tutup bi odaya zorla sokamaz,isterse feriştahı olsun. Buna kalkışan kayınvalide de bi daha yüzümü göremez. Sen kimsin de beni odaya zorla sokuyosun? Buna cesaret etmesine yumuşak başlı davranarak izin vermiş olabilirsin. Ayrıca ben görüşmediğim görümceme hayırlı olsuna da gitmezdim, eşini arar tebrik eder kapatırdım en fazla. Birini hayatımdan çıkarttıysam çıkarttım, bitti gitti. Eşimin kardeşi benim hiç bir şeyim değil.

4. 6 yıldır görüşmüyoruz eşim de kararına destek oldu o da görüşmüyor bizi doğum falan da etkilemedi,kayinvalide tarafından çok kere gorusturulmek istendik ama hep hayır dedik bir kere emrivaki aynı ortama soktu bizi merhaba dedikten sonra kimse kimsenin yüzüne bakmadı sonraki günler eşim ve ben ona sert çıktık biz daha konu etmedi.

5. a3 o kadar hemfikirim ki. evlenip de başıma böyle bir şey gelene kadar yazdığınız gibiydim. buna alışkın olduğum için bu kadar zorlanıyorum sanırım, bilmiyorum. o kadar her yandan baskı yedim ki artık bıktım ve bu yüzden işin sonunda suçlu olmuş olmak bile koyuyor. eşim üzülmesin, ona laf etmesinler diye eşim için ama yine istemeden orada bulundum.

a4 eşinizin destek olmuş olması, sizinle beraber görüşmeme kararı kaynananızın durabilmesine sebep olmuş olan en büyük etken sanırım, şanslıymışsınız. benim eşim hamilelik mevzu olunca yelkenleri suya indirdi. zaman geçtikçe de benim gurur yaptığımı söyledi. bu noktada fikirlerimiz ayrıldı zaten. benden de eşimin yaptığını beklediler ama o onun kardeşi benimse hiçbir şeyim bunu anlamadılar.

6. ben sizi anlıyorum ya, kocanız arada kalmasın diye yaptıklarınızı falan. ben de önce çok direndim baktım çok arada kalıyor kocam üzülüyor. sadece bayramda vs merhaba nasılsından öteye gitmeyen bi ilişki kurdum. onun harici hayatımda yoklar. aklıma gelmiyorlar, evde bahisleri açılmaz, kocam evdeyken onlarla telefonda konuşmaz. yani benim için ne ölüler ne diri. şuan kocamı da darlayamıyorlar, benim de kafam rahat mis

7. Haklısın a5, böyle böyle gerçekten istemediğim bir noktaya doğru manipule ediliyorum. Ben ne kadar sakin ve uyumlu olursam o kadar üzerime gelinecek. Tam bu dönemde işsiz kalmış olmam da onlarda bu kız artık boş bizimle kısır partilerine gelebilir hissiyatı uyandırdı muhtemelen. Bir an önce iş bulabilirsem biraz daha dokunulmaz olacağım umarım, öncesinde pek ellemiyorlardı çünkü. Kafam da rahat eder boş kaldıkça insan gereksiz gereksiz düşüncelere giriyor.

8. Benim işsizlik sürecime kadar bizde de durum benzerdi a6, 8 ay boyunca sadece 1 kere gittim sonra konusu açılmadı. Eşim zaten dikkat eder evde huzurumuz kaçmasın diye size benzer şekilde. Ne zaman işsiz kaldım kayinvalidem çöktü üstümüze. Sonra doğum geldi falan derken olaylar üst üste yaşandı. Benim istediğim de en fazla sizinki gibi bir ilişki, daha ötesi mümkün değil zaten. Kaynanam durmayacak olursa onunla da mesafe koymam gerekecek artık. Kırmak istemezken kırılmak çok yıpratıcı.

9. koyun mesafenizi ya. telefonları açmayın mesela. 3 4 gün sonra dönün, sorarsa işim vardı sonra unutmuşum dersiniz. ben iki üç ayda bi telefonla konuşuyorum. ben aramam o arar. ilk seferde de açmam bir sonraki aramasına açarım. nasılsın iyiyim sen nasılsın iyi. eşini kasdederek babama selamlarımı ilet der kapatırım. bu kadar. kendinle ilgili küçük bir detay bile vermezsen, onun anlattığı şeylere hiç yorum yapmaz ifadesiz dinlersen hızla o mesafe giriyor zaten aranıza.

10. selam süslüler

nikah sırasında görümce kişisi tarafından cereyan edilen bir olay yaşadım. kendisiyle bu olaydan sonra görüşmek istemedim çünkü bu olaylardan dolayı yaşamak zorunda kaldığım boşanmaya kadar kavgalar silsilesi yaşadım daha birkaç aylık evliliğimde.

haklı olan tarafım. olayın özeti, takıları taşıyan ablama bir dolaylı yoldan çirkin bir ithamda bulunup nikah sonunda ağlama krizlerine girerek olay çıkartması. olay sakinleşene kadar ben tek başıma gelin arabası başında beklemek zorunda kaldım daha bir saatlik evli bile değildim. ailemi daha olayın başında sakinleştirip kısaca vedalaşıp arabalarına gönderdim fakat olay uzayınca beni tek başıma görüp geri yanıma geldiler. buna rağmen celallenip olay çıkartmadan 'ya kardeşim daha bir saat olmadı bu kız neden burada tek başına' demeden eşim gelince bizi uğurlayıp evlerine döndüler.

aslında çok detaylı uzun bir mevzu fakat hatırladıkça yaşadığım hayattan, evlilikten, akrabalardan her şeyden nefret eder hale geliyorum. o yüzden uzun uzun olayı yazmayacağım. sadece başına bu ve benzeri olaylar gelmiş süslülerle dertleşmek istedim. ben başa çıkamıyorum. yaşadığımız hiçbir şeyi ne eşim ne de ben haketmedik. böyle olmasına sebep olan ben değilim fakat görüşmek istemediğim için sonunda ben suçlu oldum. bunu kaldıramıyorum. bu konu özelinde terapi almayı bile düşündüm çünkü iliklerime kadar reddediyorum. uykusuz geçirdiğim geceler, kabuslarıma giren olaylar, bu olayı sürekli düşünüp kafamın içinde görümcemle ve kaynanamla ettiğim kavgalar, eşimle yaşadıklarımız o kadar ağırıma gidiyor ki. daha yepisyeni evliyken bunları yaşamış olmak, ne bekledim ne oldu hissiyatı...

eşimle aramdaki iletişimi de etkiliyor bu durum ister istemez. eşim ben nasıl istersem buna saygı duyuyor ama kaynanam eşimi ağlayıp sızlayarak huzursuz ediyor. beni de aynı şekilde. asla anlamıyor. oturduk, konuştuk, ne hissettiğimi anlattım, olmayacağını söyledim ama nafile. samimi olabiliriz sanıyor. imkansıza yakın bir ihtimal bu. ben tekken evimize gelip konu özelinde eşimi suçladı. resmen evlat ayrımı, kızının oğluna yaşattıkları umurunda değil tek umurunda olan biricik ilgi odağı her istediğini yaptırmaya alışmış kızıyla barışmamız. bizim evimizde benim huzurumu kaçırmaya kimsenin hakkı yok. normalde delirmem gerekirdi ama saygımdan sakin kaldım.

bu arada eşim ablasıyla görüşüyor, kendisi nikahtan bir ay sonra hamile kaldı ve mecburi buzları erittiler. bu benim için sorun değil istediği zaman görüşsünler ama beni zorlamasınlar görüşmek için, tek isteğim bu.

görümcem geçenlerde doğum yaptı, hayırlı olsuna hastaneye gittik. eşime laf gelmesin diye görüşmem gereken zamanlarda görüşmeyi zaten kabul etmiştim bunda sorun yok ama muhatap olmuyorum kendisiyle. eşime ve anne babasına karşı görev gördüğüm için gittim, görümcemin eşine ve ailesine güzel dileklerimi diledim vs. fakat koridordayken kaynanam kolumdan tutup zorla beni kendisinin yanına, odaya soktu, girmek istemediğimi bilmesine rağmen. hemen hayırlı olsun biz gidelim artık deyip ayrıldım odadan. ama sinir ayak ucumdan başıma doğru indi çıktı, gözüm döndü. ben bu şekilde zorlamalara gelemiyorum. mecbur bırakılmak hissiyatından nefret ediyorum.

buraya kadar okuyan varsa teşekkür ederim. belki çok doğru gelmeyecektir size, belki hak vereceksiniz bilmiyorum. sadece biraz içimi dökmek ve buna benzer evlilikle gelen zorunluluklarla başa çıkmaya çalışan, başa çıkabilen süslülerle dertleşmek istedim. başa çıkıyorsanız nasıl? başa çıkamıyorsanız yalnız olmadığınızı bilin, neler hissettiğinizi anlatın, paylaşın, içimizi dökelim.