hiç hayatımdan asla çıkartamam dediğiniz insan/insanlar çıkınca üstünüzden yük kalkmış gibi oldu mu?

1. Evet 10 yıllık en yakın arkadaşımı hayatımdan çıkardığımda bu duyguyu yaşadım.

Benim uzun bir ilişkim var ama arkadaş-sevgili dengesini çok iyi kurup en yakın arkadaşıma da yeterince vakit ayırabilen birisiyim. Ama kendisinin ne zaman bir flörtü olsa beni unutuyordu, beni hatırlayınca da sürekli flörtünün dertlerini anlatıyordu. Veya kendi dertleri. Çünkü hayatında dert bitmiyordu. Çok takılı kalıyordu her şeye sürekli bana anlatıyordu. Güzin abla gibiydim kısaca.

Ben kendi dertlerimi sorunlarımı yani hiçbi şeyimi anlatmıyordum. Çünkü bana hiç sıra gelmiyordu. Sürekli dinleyip ona çözüm bulmaya çalışıyordum. 

Sonra gene bir flörtü oldu, gene başladı dertleri. Hiçbi şey demeden tak diye engelledim her yerden. O günden beri o kadar huzurluyum ki...

2. Ay düşününce gene kendime kızdım. Bu kız 10 yıl boyunca en yakın arkadaşım oldu 10 yıl boyunca onun bitmeyen dertlerini dinledim. Artık mutlu anlarımı bile anlatamıyordum onun sorunları var diye. Ohh be ne çekmişim ben 

3. Oldu. Ev arkadaşım aynı zamanda 6 yıldır en yakın arkadaşımdı. Psikolojisinin pek iyi olmadığı bir dönemde normalde asla sorun olmayacak şeyler yüzünden kavga etmeye başladık. Ben ona destek olmaya çalıştıkça hep yetemediğimi hissettirdi ve kendinden uzaklaştırdı. Aynı evin içinde birbirimizin yüzüne bakmaz hale geldik. En sonunda büyük bir kavgayla hayatımdan tamamen çıkardım. evleri ayırdık ve ben resmen kuş gibi hafifledim. 2 yıldır hiç görüşmüyorduk, 1 hafta önce beni aradı ve bana yaptığı kötülükler için özür diledi .d

İş yerinden en yakın arkadaşımla da aramızda en ufak bir sürtüşme olduğunda orta yolu bulmaya çalışan kişi ben oluyordum. Ama onun gözden çıkardığı ilk kişi hep bendim. Sarhoşken yaptığı iş yerinde ortalık karıştırma ihtimali çok yüksek olan dedikodulara tepki gösterdiğim için bana küstü. Çok sakin ve tatlı dille anlattığım halde ona hakaret ettiğimi, bağırıp çağırdığımı ve evden kovduğumu anlatıyor herkese .d hem en yakın arkadaşımı hem de onun iftiraları yüzünden bana mesafe koyan ortak arkadaşlarımızı hayatımdan çıkardım. İlk zamanlar tamamen yapayalnız kalmış hissettim ve çok zorlandım. Ama sonradan onun bana nasıl bir yük olduğunu ve o hayatımdan çıkınca kafamın rahatladığını fark ettim, daha sakin bir insan oldumu hatırladım. Artık hayatıma yakın arkadaşsız ve huzurlu bir şekilde devam ediyorum.

4. bende olay şöyle gelişti, benim "hayatımdan asla çıkaramayacağım" deme sebebim, onsuz yapamam diye değil, literally bir anda pat diye "hayatımdan çıkartamayacak" olmamdan kaynaklanıyordu. zira hayatıma yapışan bir sakızdan farksızdı; ısrarcılığı, yapışkanlığı, gelgitli/yardıma muhtaç ruh halleri, benden başka kimsesizliği, çekebileceğim potansiyel vicdan azapları aklıma geldikçe sürekli ertelediğim ama aslında bir an önce aldırmam gereken bir ur gibiydi...

bu şahısı 15 yıldan fazladır tanırdım, çocukken tanıştım resmen. ve inanın o dönemlerde şimdiki haletiye ruhiyesinin esameleri görünmüyordu; herkes gibi bir insandı. zamanla, yavaş yavaş, alıştıra alıştıra ruhen bozulmaya başladı. geçtiğimiz on beş sene içerisinde, oldukça iyi bir okulda oldukça iyi bir tahsil görme şansına sahip oldu, kültürlüydü, yetenekliydi, mesleki anlamda gayet başarılı aşamalar kaydetti, çok büyük marka şirketlerde çalıştı, maddi durumu her zaman benden daha iyi oldu, her zaman benden daha "özgür" oldu (istanbul'da milyonlarca liralık lokasyonda kendi evi vardı direkt yani daha ne diyeyim), dış görünüşü gayet düzgün, alımlı boylu poslu denilebilecek bir kızdı. yani hayatıyla, imkanlarıyla yapabileceği onlarca şey vardı. fakat kendisi ne yaptı derseniz, zamanla çevresindeki tüm "eski dost"larının kaçışmasıyla birlikte sadece benim kafamı s.kmeye başladı. kafa s.kme derken aklınıza ex draması+türk kahvesi qeyfisi filan gelmesin, yüzlerce başarısız/günübirlik ilişki deneyimleri, çevresindeki tüm insanlara karşı paranoyak düşünceler geliştirme, kimseyi beğenmeme-aşağılama, statücülük, fakat- ironiktir-

üç günlük tanışıklığı olan kişilere maddi-manevi olarak kendini kullandırtma ve pişman olma döngüsü, tüm bu deneme-yenilme döngülerini, paranoyak fikirleri, tanımadığım (kendisinin de üç gündür filan tanıdığı) kişilerin dedikodularını hayatındaki tek dostu ben kaldığım için bana nakletme halleri...ÇOK güzel bir tabir duydum geçenlerde; ben onun resmen "duygusal çöp kovasıydım"... ona olan acımamı kullanıyordu apaçık. fakat dediğim gibi hayatımın kötü giden bir dönemindeydim zaten, açıkçası s.ktrp gitmeye halim bile yoktu. üstelik ruh haline o kadar güvenmiyordum ki kendine bir zarar vermesinden bile korkuyordum saçma bir şekilde. halbuki 30 yaşında bir insandan sorumlu filan olamazdım.

sonra çok değişik bir şey oldu. bu beni bir gün ortada hiç bir şey yokken her yerden engelledi filan. ben de hiç ses etmedim, çünkü sanki omuzlarımdan yılların yükünü atmış gibi bir rahatlık hissetmiştim. bu başta "suçlu" bir rahatlıktı, sonra tamamen rahatlığa dönüştü. ben bunu "allahın sevdiği kulu" olmama bağlayarak çok irdelemiyorum. aslında bunu yapmasındaki sebebi de biliyorum fakat artık olan oldu, burada zikretmek istemiyorum. sadece onsuzluğun tadını çıkarıyorum uzunca bir süredir.

5. benim de bir arkadaşım vardı, bir noktadan sonra onsuz bir şey yapamaz, o yapmıyorsa ben de yapmaz hale gelmiştim. o süreçte de onun ne kadar negatif bir insan olduğunu, sürekli memnuniyetsiz olduğunu ve beni de olumsuz etkilediğini, beni yalnız bıraktığını fark ettim. aramızda bir olay oldu ve ben onun yazmasını beklerken o yazmadı. iletişimimiz böylelikle kopmuş oldu. başta zorlandım, çok yalnız hissettim kendimi ama sonrasında o kadar iyi, o kadar cana yakın insanlarla tanıştım ki iyi ki onunla iletişimi kesmişim dedim. çünkü iletişimi kesmeseydim muhtemelen bu insanlarla tanışma fırsatım dahi olmayacaktı.

he şimdiki aklım olsaydı adam gibi, bak senin şu şu huyların var bence törpülemelisin der, kendime başka yakın arkadaşlar arar ama onunla olan iletişimi koparmazdım ama olan oldu, köprüleri yaktık.