hiç yakın arkadaş grubunda aşırı kıskandığınız biri oldu mu?

1. Olmadı.

Detayda yazanlar arkadaşlığı bitirmek için sebep değilse, ne sebep olacak? Ne olursa olsun sana zarar veren şeyi kesip atmalısın.

2. Bunun karşı tarafında yer alan biriyim şu an. Dünyanın en kötü hissi olabilir ve hiçbir suçum da yok. Arkadaşımı da çok seviyordum ama sinsi sinsi kıskançlıkları yüzünden uzaklaştım. Nolur yapmayın şunu kimseye

3. Anonim 2 bakın arkadaşımın suçu yok diyerek zaten kabullenmişim değil mi onun suçu olmadığını. Mesela güzel bir ailesi var benim ise çocukluktan beri kavga dolu bir ailem oldu aile her şeyin ama her şeyin başı bir sürü çocukluk travmalarım var tabi ki onun ne suçu var bu durumda kesinlikle yok ama sohbet ederken verdiği küçük bir detay bile beni alıp götürüyor. görüyorum iyi aile insana nasıl bir hayat veriyor seni nasıl bir insan yapıyor ailemle içten barışmaya çalışmam da yavaşlıyor onunla sohbet edince ne güzel ailesi var benimkiler neden böyle hayatımızı mahvetmişler vs diyorum kendimi o buluşmadan sonra resmen ağırlaşmış hissediyorum. Bir sürü arkadaşım var aynı grupta ama hepsinin illa da bir derdi bir travması vs var ama bu bahsettiğim arkadaşım adeta mükemmellik abidesi ve aynı grupta olduğumuz için bu zamana kadar mesafe koymam mümkün değildi hala da değil ama yapabilecek bir şey de yok sanırım bir gün hayat kendiliğinden bitirinceye kadar bu arkadaşlığı. 

4. Ben aşırı aşırı kötü hissediyorum, evet tetikleniyorum da ama bu onların suçu değil. Böyle bir ailede doğmak bu hayatı yaşamak da benim suçum değil. Böyle hissetmem normal, insan elbet kendinden iyiyi kıskanır (kıskanabilir yani normal) ben de insanım ve böyle hissedebilirim, bu arkadaşıma karşı hırslanmamı gerektirmiyor diye bir iç monolog yapıyorum ss

5. ben de kuzenimi kıskanıyorum ya. yaşıtız ve ikimiz çok benzer hayatlar yaşarken ben bir anda durduk yere 15 yaşında annemi kaybettim hayatım alt üst oldu. ona ise hiçbir şey olmadı hayatı normal seyrinde devam etti. şimdi ona bakınca annem ölmeseydi nasıl bir hayatım olacağını hatırlayıp kıza kuruluyorum durduk yere. 29 yaşındayım senelerdir böyle, aşamadım yani. o yüzden kıza mesafeli duruyorum ona da yazık bana da. babam, büyükannem, kardeşlerim çok iyidir ama canım annemi vakitsiz kaybetmek bende çok büyük bir yara açtı,  ebeveynleri sağlıklı ve dört dörtlük kişilerle iyi anlaşamıyorum. benim de en yakınlarım genelde hep bir aile derdi olanlardır. şimdi evliyim kocamın da babası erken yaşta vefat etmiş mesela. özetle, birinin varlığı sana iyi gelmiyorsa gelmiyordur. mümkünse uzak dur süslü. 

6. Kıskandığım kişilerle yakın arkadaş olamam. Herhangi bir arkadaşıma da kıskançlık duymam imrenirim. Beni negatif etkileyen insanlardan da uzak duruyorum. Travmamı tetikliyorsa yanında mutlu olmama imkan yok. 

7. Süslü hiç senin perspektifinden bakmamıştım sen de haklısın. Ama şöyle düşün bu hayatta herkesin hikayesi farklı mesela senin yaşında evlenenler de var, dünyayı gezenler de ya da babası evden dışarı çıkmasına izin bile vermeyenler de var. Herkesin bu hayattaki yarışı farklı ve emin ol o da bir yerlerden sınanıyor, yemin edebilirim sana. Kendi hikayene odaklanırsan başkalarının yükselişi de düşüşü de seni ilgilendirmemeye başlıyor. Çok güzel olsun hayatın

8. böyle toksik ortamlarda barınamıyorum sevdiğim duygular değil. uzaklaşırım elimde olmadan.

9. süslüm benim de oldu. aynı senin durumundaydım, benim hayatım tepetaklat ve çok çaba gerektiriyordu onunki ise su gibiydi, her şeyi gerçekten mükemmeldi. zamanla o anlattıkça kıskanmaktan ziyade artık üzüntü duyuyordum ve asla zaten beni de anlamıyordu. çünkü beni anlayacak tarzda en ufak hayatında olumsuzluk yaşamamıştı, o nedenle ona da kızamıyordum. 

ben böyle bir kıskançlık sezdiğimde kendim uzaklaşıyorum artık çünkü kimseye fayda gelmiyor o noktadan sonra. allah'tan da kalbimde, ruhumda hissettiğim bu duyguyu uzaklaştırması için dua ediyorum çünkü başka türlü nasıl yenerim bilemiyorum.