kızlar çocuktan sonra hayatınız nasıl değişti?

1. Bence hamileyken bu tür yorumlar okumayın ya da istemeyin. Boşuna moral bozmayın şimdiden. Ayrıca herkesin hayatı aynı yönde değişecek diye bir şey yok herkes farklıdır. Bu konuda Sadece ve sadece olumsuz yorum geldiği için söylüyorum bunu. Süreci keyifle geçirin. Sonrası da istediğiniz şekilde gelişir umarım 

2. Kızımı çok ama çok seviyorum, sevgiden öte seviyorum, içim sızlayarak seviyorum, orası apayrı. Onu istememek değil asla. Ancak eşimle ikimiz olduğumuz zamanları da çok ama çok özlüyorum. Bu da bir gerçek. Yaş kemale erene dek asla tek olamayacağımızı düşünmek bazen çok canımı sıkıyor. Öyle dadı çağırdık yemeğe gittik, bir hafta anneannesine yazlığa yolladık gibi değil. Sadece iki kişilik, sadece birbirimizi düşündüğümüz, istediğimiz gibi yaşadığımız, her yeni yeri her şeyi iki aşık olarak deneyimlediğimiz, 'anne baba' kafasında değil de daha hafif daha sadece biz düşünce yapısıyla yaşadığımız zamanlar asla olmayacak. 

3. Süslü allah gecinden versin umarım upuzun bir hayatınız olur ama ya bizzat kendin ya da evladın ölene kadar sorumluluk içindesin tümüyle. Yaşlansan da bu böyle olacak çocuğunu merak edeceksin güvende olduğunu bilmek isteyeceksin bencil olamayacaksın artık hiç. Hep artı 1 düşünmek zorundasın. Ben evliyim ama çocuk yapmıyorum eşime çok düşkünüm her şeyiyle ilgilenmek zorunda hissediyorum yediği içtiği giydiği mentali bu benim için zaten +1 +2yi kaldıramam diye düşünüyorum. Oturdum uzun uzun düşündüm. Bu sonuca vardım. Ama tabii başaran bir çok insan var +3 +4 düşünüp altından kalkan insanlar var. Yaşam çok özel bir deneyim. Bence onun kokusu bir anneye en zor şeyi bile unutturur zaten. Sağlıkla gelsin.

4. Maddi yükünden manevi yükünden herkes bahsediyor ama fiziki yükünü çoğu insan göz ardı ediyor. Kollarım tutmuyor artık. Dizlerim emeklemekten sürünmekten koşmaktan eğilip doğrulmaktan gerçekten sızlıyor. Sırtım sanırım bedenimi terketti çünkü sırt dediğin şey bu derece sertleşmiş ve ağrı sızı dolu olamaz. Saçlarım kedi tüyü kadar kaldı. Kaşımı bıyığımı Allah affetsin. Ellerim sürekli yıkamanın da ötesinde ve çatladılar. Kendine bakmak zor. Bulduğum her boşlukta oturup anlamsızca duvara bakmak istiyorum. Çok seviyorsun tabi ki bunu artık söylemeye gerek yok anlatmaya çalışmak da boş. Ama günün sonunda ben de insanım be diyorsun bazen. Benim bi hayatım vardı dediğin oluyor. Ne bileyim. Yine de her şey güzel 

5. korkunç zor. doğurunca seviyorsun zsten evet ama bitmeyen bir mesai. hayatım berbat oldu. eşinle de aran bozuluyor. ama evlenme, doğurma, eee o zaman da hayatında bir amaç olmuyor işte.  evlenmemiş anne olmamış bekarlar daha mutsudur benden herhalde ne bileyim en azından bu duyguları tattım

6. Bu soruya bir şeyler yazacağım. Ama pzt günü isteyken yazmak istiyorum. İşte dinlenirken malum evde dinlenmek zor

7. Süslüm Öncelikle tebrik ederim. Hayatın hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak buna eşinle olan ilişkin de dahil. Yukarıdaki süslülere Katılıyorum. Maddi manevi ve fiziksel yükü Çok ama çok zor. Benim de saçlarım kedi tüyü gibi kaldı mesela Ve yerine de hiç çıkmadı. Kendime bakmam gerçekten çok zor. Aylardır eşimle beraber sofraya aynı anda oturamadık çünkü kızımız hiç durmuyor nöbetleşe sadece açlıktan ölmemek için yemek yiyoruz. Uyku desen zaten yok. Doğumdan sonra fiziksel olarak toparlanmak çok zor ve çok uzun sürüyor Çünkü devamlı yorgun ve uykusuzsun. Geçenlerde kızım da ben de hasta olduk iyileşmez bir ay sürdü resmen. Hastalık zamanları ekstra zor geçiyor. Kızımı hiçbir şeye değişmem ama bu kolay olduğu anlamına gelmiyor.

8. Süslü sana vereceğim en büyük tavsiye biberona alıştır. Benim kızım 6 aylık ve sadece anne sütü aldığı için herkes bana biberon verme dedi. Şimdiyse aylardır biberon vermeye çalışıyorum fakat alışmadığı için reddediyor. İşe döndüm ve kızım ben ofise gittiğimde resmen aç duruyor. Kaşıkla maşıkla iki damla zor içiriyorlar. 

Doğum iznindeyken de devamlı emzirdiğim ve biberon almadığı için evden dışarı adımımı atamadım. Hasta oldum, doktora bile gidemedim evde işkence çektim resmen.

9.  henüz 1,5 aylık anneyim ve bu cevabı gece 3'de bebeğimi emzirmiş, sırtına pat pat yaparken yazıyorum. bence en zoru uykusuzluk, uyuyamadığım için enerjim çok düşüyor, normalde yaptığım basit şeyler bile lüks oluyor. eşim işten gelince normalde sarılır yatardık, rutinimizdi, konuşmadan sarılır uyurduk, bir yarım saat bazen bir saat. i̇nanılmaz huzur dolardık. 1,5 ayda sadece 2 kere yapabildik. bebekle hazırlanıp çıkmak zor olduğu için dışarı da çıkmamayı tercih ediyoruz, bazen saatte bir emmek istiyor, dışarıda emzirmek de zor o yüzden de çıkmıyoruz. normalde gece, sabahın körü canımız bir şey istediğinde çat diye çıkardık. film, dizi izleme filan zaten kalmadı da, onları çok aramıyorum. evet ikimiz olmak çok çok güzeldi, oğlumu aşırı seviyorum, anne olana anlatılmaz bu sevgi ama işte bazen bazı şeyleri seçemiyoruz. ebeveyn olunca ikimiz olamamak gibi. 

10. 4 aylık anneyim eşimle artık karı koca değil ev arkadası olduk. Sürekli yorgunuz sırayla yemek yiyoruz. Romantizm falan tarih oldu. Ömrüm boyunca cocuk üniye gidene kadar falan sabah en gec 8de dikilecegim gerçeğini geç fark ettim. Biz eskiden oğlen 1e kadar şekerleme yapıyoduk şuan benim için saat 11-12de gün bitmiş gibi yaşanmışlık oluyor. Saate bakıyorum hala 12 nası ya falan oluyorum. Derseniz ki e b.k gibi hayat niye cocuk ysptın valla şimdiki aklım olsa yine yapardım oyle bi delilik. İnş bu durumlar gecicidir de kocayı bosamam diyorum adam o kadar cocuguyla ilgilenen bi adam ama yine de bana evde fazlalıkmıs gibi geliyo artık gozume ya.