1. Oldum. Yani her şey daha da kötü oldu benim için. Olmayacağı baştan belki bir şeydi ama aşık oldum. Yaşım küçük de değil, öncesinde uzun ilişkim de olmuştu ama hiç böyle bir şey hissetmemiştim. Birlikte değilken nefes alamıyormuşym gibi geliyordu. Her gün her aaniye onu görmek istiyordum. Sabah 6-7'ye kadar birlikte zaman geçirip işe gidiyordum. Haftanın her günü birlikteydik. İşi olmadığı her an yanındaydım. Kendi işim gücüm, özel hayatım sıfırlanmıştı. Gün içerisinde sürekli ondan haber almak istiyordum. Görüşmediğim an eksikmişim, günüm geçmemiş gibi geliyordu. Arkadaşlarım büyü falan yapıldığını düşündü öyle söyleyeyim. Çünkü normalde tamamen mantığımla hareket eden bir insanımdır. Çok ciddiyim Mala dönmüştüm. Psikolog arkadaşlarım uzun konuşmalar yaptılar benimle. Her şeyin farkında olup yine de o bağımlılık hissime engel olamadım. Olmak içimden gelmedi. Hayatının her anını merak edip her anında ben olayım istiyordum. Başka hiçkimse için böyle hissetmemiştim. Hala daha hissedebilirmişim gibi gelmiyor. Ama böyle hissetmemek normal olan biliyorum.
çok seviyordum çok aşıktım. Çok da üzüldüm. Ne zaman kavga etsek bir haftada 7-8 kilo veriyordum su bile içemiyordum. Gözümdeki ışık gidiyordu dünyam kararıyordu. O kadar uçlarda hissediyordum ki. Sonuç olarak Bana asla hak etmediğim şeyler yaşattı. Kendime bile itiraf edemiyorum hala. Ama Ahımı almış olacak ki bizim ilişkimiz bittikten sonra işleri çok kötü gitti. Baya sıkıntı yaşadı. Geçen hafta da saldırıya uğramış, bıçaklanmış hastanedeymiş. Ne hissedeceğimi bile bilemiyorum aslında şu an. o bunları yaşarken ben bir kış tatilinde hala onu özlüyordum çünkü. 'O burada,yanımda, olsaydı nasıl olurdu' diye düşünüyordum. Zamanla geçeceğini umuyorum. Ondan sonra hayatıma biri girdi bu arada. Ama asla aynı hissettirmedi. Hep kıyaslama yaptım. Hep onu özledim. Olmadı yani yapamadım. çok iyi biriydi, çok iyi anlaşıyorduk ama yok olmadı. Hazır olmadığımı gördüm.