1.
Aynı durumdayım. Şu yaşımda hala mutlu ailelere bakarken gözyaşlarımı tutmak zorunda kalıyorum. O eksikliği nasıl kapatacağımı bilmediğim gibi aile kurmaktan da korkuyorum. Soruyu takipteyim.
2.
Süslücüm anonim soru açmışsın ama cevapta anonim olmamışsın :(
3.
annemle babam birbirlerini sevmiyorlar, zaten bence sevmeyi de bilmiyorlar. ben bunun ilk patlamasını lisedeyken yaşadım ve o zaman geçirdiğim şeyin ergenlik krizi olduğunu düşündüm. çevremde ekonomik ve sosyal şartları iyi insanlar vardı hep. ben burslarla ve öğretmen desteğiyle onlarla aynı ortamda bulundum hep. bazen keşke kapasitesiz olsaydım da hiç gördüklerimi görmeseydim diyorum. o ailelerin çocuklarına şevkatlerini, yaşam standartlarını gördükçe depresyona girdim. üstüne de o dönemde ailemden psikolojik şiddet gördüm asla anlamadılar hep suçladılar beni. şimdi koskoca insan oldum ve aynı şeyleri hissediyorum. birbirini seven sosyal olarak vakit geçiren çocuğuna eşek kadar da olsa şefkatle yaklaşan aileler görünce içim sızlıyor. biz aynı sofraya oturduğumuzda bile bende bıkkınlık var. dışarıya çok güzel rol yapıyorlar beni seviyor gibi ama benim her üzüntümde düştüğüm çukur ailem oluyor. kendini sevmeyi öğrenmekle ilgili bir problemim yok bence, fazlasıyla özsaygısım yüksek hatta. hiçbir şekilde bunları hakettiğimi düşünmediğim için bu kadar dert ediyorum belki de. böyle aileden şanslı destek gören insanları görünce çok imreniyorum. benimkiler beni desteklemeyi bırak bana hep ayak bağı oluyorlar. bana karşı iyi izlenim edinmiş bir insan bile ailemi görünce kaçıyor. evet bu yüzden hayatımda olmayan zaten olmasın ama ben herkese karşı da bu mücadeleyi vermek zorunda mıyım. o krizde de hissettiğim en büyük şey utançtı, şimdi de öyle.
4.
şimdi oldum ama önemli de değildi aslında çok :)
5.
Maalesef benim annemle babam da birbirini sevmiyor boşandılar yani baya önce bana karşı iyi olsalar da o aile birligine içim gidiyor benim de hayalini kuruyorum kafama hep kötü düşünceler geliyor ya yapamazsam bulamazsam diye 23 yaşındayım bir ilişkim bı kere konuşup kesip attığım flörtlerim oldu o ilişki 4 ay sürdü olamadi yani bilmiyorum üzülüyorum umarım ozendigimiz aileleri kurarız :/
6.
Evet ben de bazen kendim eğer bir aile kurarsam mutlu olurum diyorum hatta çoğunlukla hayal ediyorum ama korkuyorum da ya onların mutsuzluğuna sebep olursam diye. Benim ilişkilerimin dolaylı olarak ailem yüzünden bittiği oldu bu da korkutuyor beni. Çünkü biliyorum ki herkes dengini arıyor. Ve ben insanların elimde olmayan ve sorumlusu olmadığım bir sebepten ötürü bana acımasına ya da teskin etmeye çalışmasına da dayanamıyorum.
7.
acımak olmasa da arkadaşlarım kendi anneleriyle babalarının da çok iyi anlaşamadığını görücü usülü olduğunu çok yıl geçince boşanılmadığını falan söyleyip belki dolaylı yoldan teselli etmeye çalışıyorlar haklılar da hiçbir aile mükemmel değildir ama çok nadir de olsa bazı çiftler çok güzel özellikle yaşlı olup el ele gezen çiftlere içim gidiyor :) umarım oluruz
8.
Ailenizi seçemediniz, değiştiremezseniz de. Ben de benzer şeyleri hissettiğim için sizi çok iyi anlıyorum, ben bunu hak etmedim hissi kötü gerçekten. Ama yapılabilecek tek şey önümüze bakmak, kendi ailemizi gönlümüzce kurmak, onlarla mutlu olmak.
