neredeyse hiç arkadaşım kalmadı?

1. ben de böyleyim ya. liseden beri asla en yakın arkadaşım diyebileceğim kimse çıkmadı. onlardan da kazık yedim. en yakın arkadaşım erkek arkadaşım benim de. yeni insanlarla tanışabileceğim bir ortam da yok. yakın kız arkadaşları olup, bir şeyler yapan insanlara çok özeniyorum. aşırı yalnız hissediyorum bu yüzden. evlensem, düğünüme çağıracak kimsem yok.

2. yani zaten herkesin karşılaştığı durum bu.Çocukluk arkadaşlarınız ya da lisedeki arkadaşlarınızla uzun ömürlü arkadaşlıklarınız olur.Onlarla da bir süre sonra yılda 1-2 kez falan görüşürsünüz.Eşiniz ya da sevgiliniz en yakın arkadaşınızdır artık.Onun haricinde iş arkadaşlarınız yeni arkadaşlarınız olur.Onlara alan arkadaşları diyorum kısaca.Zaman geçirirsiniz ama yüzeysel bir arkadaşlıktır bu.Yaşın getirdiği bir durum yani.

3. Belki çalışma hayatım olsaydı en azından gün içinde insan içinde olabilseydim daha iyi hissedebilirdim kendimi. Olağan bir durum olması biraz içimi rahatlattı.

4. Is arkadaslariyla alakali ustteki suslunun cevabina bir sey eklemek isterim. Bazen olmamasi cok daha iyi. Cunku sahte olmak zorunda kaldigin bir iliski oruyorsun yavas yavas ve bu ruhunu yoruyor. Evet surekli resmi ortam olmuyor ama sonucta is hayati ve kimseyle disarda gorustugun arkadaslarinla oldugu gibi dertlesip, sohbet edemiyorsun. En azindan bana boyle oldu.

5. benimkiler de 4 bir yana dağıldı farklı şehirlerde kaldık, ben de üzülüyorum nasıl farklı çevre edinilir hiç fikrim de yok

6. Ben de başka bir şekilde arkadaşsız kaldım, lisede etrafım doluydu ama hepsi lisede kaldı üniversitede grubumuz 10 kişi falandı onlarda orda kaldı sonra iş yerlerimde hep konuşkan iletişimi güçlü biri oldum ama işten ayrıldığımda onlar da orada kaldılar pandemiyle birlikte 2 yıldır işsizzim ve arkadaş sayım 0 en son 2 yıl önce biriyle Whatsapptan yazıştım düşünün! ve şimdiye kadar arkadaş olduğum herkesle de iletişimim falan çok güçlüydü zaten yakınlarıma karşı sıcakkanlıyımdır ama sürdürmeyle ilgili problem yaşıyorum herhalde