boşanmak ya da boşanmamak hangisi?
kızlar merhaba,
derleşecek ve akıl alacak kimsem yok o yüzden buraya yazmak istedim. lütfen fikirlerinizi esirgemeyin.
ben şua an evliyim ancak sanırım boşanmak üzereyim. pişman olmak istemiyorum ama yaşanan çok şey var nerden başlasam bilmiyorum. biz yaklaşık 6 yıldır sevgili ve 2 yıldır evliyiz. evlilik aşamasında aileler tanıştı felan hiçbir problem yoktu. evimizi kendimiz çalıştığımız kazandığımız parayla hallettik. ailelere masraf olmasın diye hiçbir geleneği yerine getirmedik.
dediğim gibi başta her şey güzeldi. evlendikten birkaç ay sonra doğum günüm geldi, ailem bile yeni evlisiniz diyip rahatsız etmedi o gün. eşimse akşam yorgunum maç seyredeceğim deyip tv karşısına geçti. o gün çok bozuldum ve bozulduğumu da belli ettim. sadece uzaktan izledi ve neden böyle davrandığıma anlam bile veremedi. telafi etmek için hiçbir şey yapmadı. sonraları savunması paramız yoktu o yüzden bir şey yapamadım oldu. halbuki para problemimiz hiç olmadı. ona göre her şey gereksizdir.
sonra bir gün annesi aradı oğluma niye bakmıyosun konseptli azarladı telefonda, elim ayağım titredi sinirden. sonra eşim ailesini pek aramadığımı farkedine ben de azarlanmak istemiyorum o yüzden aramak istemiyorum dedim. sen yanlış anlıyorsun falan dedi, aramam için de ısrar etmedi. o aralar ailesini ziyarete gittik ki annesi aşırı agresif bir tip. oraya buraya bağırıp çağıran birisi. ilk kez evlendikten sonra ziyarete gitmişiz ve böyle bir ev ortamı beni çok mutsuz etti. eşimin de ilgisizliği eklenince kendimi uzak tuttum. bu konular olurken benim ailem eşime öz evlatları gibi davranıyordu. çünkü ben yeri geldiğinde kendimi kötüg gösterip ona konuları getirmiyordum bile.
sonra yatakta da mutlu değildim. 1 yıl sonra bunu dile getirdim ki bir kez bile kötüsün falan demedim. sadece 1 yıldır deniyoruz ancak bazı şeyler olmuyor lütfen artık farkına var bir şeyler yap dedim.
neyse bir gün yine ailesine ziyarete gittik ve annesinin hoşuna gitmeyecek bir kararımız olmuştu. annesi bizi yolcularken elini öptürüp beni nazikçe itikledi. ben de eve gidene kadar ağladım çünkü çok zoruma gitmişti. o gün karar verdim bir daha asla bu eve gelmem diye.
sonrasında bunları gören eşim destek olmasını beklerken sende de suç var gidince sadece oturuyorsun konuşmuyorsun falan dedi. benim kimyam uymadıysa bunun cezası azarlanmak ve dışlanmak mı peki?
sonra eşim ben de ailenle görüşmicem artık dedi. önceleri saçmalıyor falan sandım ama cidden görüşmeyi kesti. bu arada ben evlenmeden önce ailemle yaşıyordum ve ailemle aynı şehirdeyiz, eşimin ailesi farklı şehirde. annem artık gelip gitmediğini anlayınca sordu bende tutamadım kendimi ağlaya ağlaya anlattım. görüşmeyeceksiniz artık diye. annem de olur mu öyle şey çocukluk yapmasın diyo ama nafile. neyse siz mutlu olun da gelmese de olur dedi. bu arada benim babam yok ve ailesinin bu pervasız davranışlarının bununla ilgili olduğunu düşünüyorum. ailemin yanına gittiğimde geç olduğunda annemlerin beni taksi ile evime bırakması çok ağırıma gidiyor. bunları düşünmemesi. şu an ailem evinde yok ve kafam attı evi terkettim. söylediğim her şeyi eleştiri olarka alıyor. her şey birbirine girmiş durumda. ben ailenin tavrı yüzünden bu hale geldi diyorum ailemi eleştiriyorsun oluyor. güya benimkilerle görüşmeyerek zor durumda bırakıp onu anlamamı sağlayacakmış. ne yapacağımı şaşırdım.
boşanmak zor, ailemi üzmek de istemiyorum. 1 hafta düşüneceğim. sizce ne yapmalıyım?