1.
Öncelikle sormak istediğim şey şu; çocuğu olmayan biri olarak dışarıdan baktığımda nacizane bir çıkarımda bulunacağım. Bu çocuk yetiştirme işini okumuşlar da beceremedi sanki ya?
30 yaşındayım; okulda bile gayet dayak yiyen nesildenim. Yani bu topraklarda çocuk ya anne babalarımızın dayak cennetten çıkmadır anlayışıyla ya da günümüz anne babalarının "aman anne babamın yaptığı hiçbir şeyi yapmayayım" anlayışıyla gidiyor. Ortasını bulanı görmedim.
Dün kuzenimin 9 yaşındaki oğlu kuzenim iş yemeğindeyken ona whatsapp'tan inanılmaz saygısız mesajlar yazıp durmuş. Kuzenimin cevabı "ben seni çok seviyorum". Başka bir kuzenimin (kendisi psikolog) iki yaşındaki kızına bulaşık makinesinin kapağına basamayacağını söyledim ve kız hıçkıra hıçkıra ağladı ya annesine gidip. Kardeşim kuzenime onu hiç uyarmıyor musun diyor; "yok özgüveni kırılmasın" diye cevap aldı. Tablet ve telefon kullanımı meselesine girmiyorum bile.
Resmen gördüğüm, yeni nesil anne babalar çocuğun (saat kaç olursa olsun) etrafında pervane ve eninde sonunda çocuk ne isterse o oluyor. Hiç ortası yok mu bunun, ben mi çok hariçten gazel okuyorum? Böyle yetişen bir çocuk gerçek hayata nasıl adapte olabilir?
Fikirlerinizi merak ediyorum.
2.
Çocuk fikrine aşırı soğuk bakmamım bir nedeni şu anda her yerde istediği olsun diye ağlayan çocuklar. 28 yaşındayım, çevremde çocukları olan kişiler var ama ya daha bebekler ya da görüşmediğimiz için davranışları nasıl bilmiyorum.
Dışarıda gördüğüm çocuklar ise benim tabirimle baş belası. Kasa sırasında ağlıyor, yolda tepiniyor, annesinin/babasının elini bırakıp yolun ortasına atlıyor vs vs.
Ben bizim neslin çocuk yetiştirmesini şımarık buluyorum çünkü genelde hem anne hem de baba çalıştığı için çocuğu büyütürken yorgunum, aman sussun ne isterse yapalım modunda yetiştirdiklerini düşünüyorum. Gündüz ana okulunda/anneanne veya babaanne/ bakıcıda olan çocuklar akşam eve geldiklerinde anne babasına şımarmak istiyor, herkes de ne isterlerse yapıyor. Ortaya çıkan çocuk sosyal ortamlarda terör estiren çocuk oluyor.
3.
40 yaşındayım; ben çocukken bana izin veriyorlardı duvar boyamama, ben de kendi çocuklarıma izin verdim 6 yaşa kadar. Artık büyüdükleri için kendiliğinden bitti duvar boyama. Sonra evi boyattık.
4.
3 yaşında kızım var. Geçen sene duvar boyamak istediğinde duvarın küçük bir kısmını boyayabileceğini söyledim, diğer taraflara birkaç kez yeltendi kendi alanına götürdüm. Sonrasında hep orayı boyadı, kimsenin evinde de elinde boya kalemi olsa dahi duvara çizik atmadı. Tamamen kısıtlamaya karşıyım, her şeye de izin vermiyorum. Misal bulaşık makinesi kapağına çıkmak istediği de oldu sizin verdiğiniz örnekten gideyim ona izin vermedim. Güzelce kırılabileceğini, kendisine zarar verebileceğini anlattım.
5.
Çocuğum yok ama bir insanın sınırlarını bilmesi, özgürlüğünü başkalarının alanlarına müdahale etmeden yaşayabilmesi için küçüklükten eğitilmesi gerekiyor. son anonim gibi düşünüyorum. Hevesini kır kısıtla demek değil bu.
6.
Yegenim 5 yasinda, uzun ugraslar ve tedaviler sonucunda dogan bir cocuk oldugu icin cok simartildi. Biliyor ki aglarsa -ki aglamaya bile ihtiyac duymuyor- bagirirsa istedigi her seye izin verilecek. Ablamin telefonunu mikrodalgaya koyup calistirmisligi var. cocugu bir cok cocugun bayilacagi land of legends'a goturduk, vay efendim gezi treni neden hemen suan kalkmiyo diye ortaligi birbirine katti gosterileri asla izlemedi inadindan. Buyuk konusmak istemiyorum ama ne olursa olsun boyle cocuk yetismemeli. Hayati boyunca acitasyon yapinca istedigini elde edebilecegini dusunen toksik bi insan olacak yuksek ihtimalle.
