istanbula geri taşınmak istemem ve ablamın baskısı?

1. Ssler ben doğduğumdan beri istanbulda yaşıyordum, 31 yaşındayım. Bundan 1 sene önce orda iş bulamayıp ankara'da bir işe kabul aldım ve ev tutup taşındım. Ablam ise ezelden beri ankarada yaşıyor. Ben taşınmadan burada yalnız oldugundan şikayet ediyordu, ben gelince haftada 1 buluşmaya başladık. Ablam bekar, 41 yaşında. Annem aydın'da yaşıyor. Ablamı severim ama hayat görüşlerimiz ve karakterlerimiz çok zıt. Ben yapı olarak daha bencil ve bireysel yaşayan biriyim o ise insanlara kolayca çok bağlanabiliyor ve duygusal. Buluşunca o çok gülüp eğleniyor beni komik anlayışlı bulduğunu söylüyor ve genelde daha sık görüşmek istiyor ama ben çok istemiyorum çünkü modum düşüyor buluşunca. Son birkaç senedir de baya depresif ve ben geldiğimden beri biraz değişik hallere girdi. Bana hep "sen olmasan ben yapayalnız napardım" falan diyor, "sadece sen varsın görüşebilecek" falan diyor ama benden daha çok arkadaşı var ben bu şehirde yalnızım yani yeni geldim. Bu sözleri edince kendime onun desteği olmak görevi biçilmiş gibi sorumlu hissediyorum. 

Konuya geleyim, ben son birkaç aydır istanbula iş bulup geri taşınmak istediğimi söylüyor ve iş arıyorum muhtemelen de bulup gideceğim. Orda arkadaşlarım ve geçmişim var ve bağ hissediyorum, daha enerjik ve mutluyum orada. Ablama bunları ne zaman anlatsam geriliyor, konuşmaya abla kozunu oynayarak üstenci bir tavırla "sen orada zaten mutsuzdun, kendini kandırıyorsun" vb yorumlarla konuyu kapattırıyor. Geçenlerde de "sen taşınırsan benim burda yaşamak için sebebim kalmayacak tek başıma" falan dedi duymazdan geldim. Bu arada biz ömür boyu aynı şehirde yaşamadık, son 1.5 senedir varım ve böyle şeyler demesi bana mantıklı da gelmiyor bi yandan.

 Tüm bu tavırlar nedeniyle hep kendimi suçlar oldum ve ben gidersem derin bir bunalıma gireceğinden korkar oldum. İşlere başvururken bile hep kafamın yanında ona yaşatacağımı söyledikleri geçiyor. Annem bile bu şekil bi tutum sergilemezken ablamın böyle olması çok tuhafıma gidiyor. Annem nerde mutluysan yap kızım der yani. Bana iyi gelecek bir değişim için hem "o öyle değil" diye gaslightlanıyorum hem de sorumlu tutuluyorum. Siz napardınız? Böyle şeyler yaşayan var mı? :(

2. Ss, aslında depremden korktuğum için ankara'ya kalıcı olmak fikriyle de gelmiştim başta. Sonra ablamın bu tavırları beni soğuttu ve eğer burda kalırsam beni duygusal olarak manipüle edecek gibi geldi. İlk geldiğimde böyle düşünmüyordum ama arada çok fazla şey yaşandı, kendi hayatım sakin ve huzurluyken ablamın hayatına müdahil olunca akıl oyunları ve dramalara şahit oluyorum sürekli. Görüşünce bunalmam bu yüzden. Zamanla uzaklaşma set çekme gereği hissettim yoksa toksik ilişkilerle ilgili falan bana psikolog gibi ne var ne yok tüm detayıyla her daim anlatıyor, içim şişiyor. Gerçekten doldum bu sürede

3. Ss soru sahibi demek süslü, sadece soruyu sorana kullanılan bir tabir. Soruna gelince tabii ki de ablan sen yokken nasıl yaşayabiliyorsa öyle yaşayacak sen onun annesi misin? Ama kararını Ankara vs istanbul olarak ver abla vs istanbul değil. Çünkü deprem göz ardı edilemeyecek kadar büyük bir risk ve bence ablandan ankarada kalarak da uzaklaşabilirsin 

4. Kopuş harekatı çok komik geldi hdsawğğpüş

5. Süslü sırf ablandan kaçmak için istanbula döbmek hiç mantıklı bir hareket değil vence. Ha mükemmel bir iş imkanı bulacaksan il değişir. Ama artık insanlar İstanbuldan kaçmanın yollarını arıyor. Sen geri dönmek istiyorsun. Bence ablanla arana yavaş tavaş mesafe koyup iş durumunu bir daha değerlendir. Her taşınmanın ilk yılı sancılıdır. 

6. Ankara'da hangi semtlerdesiniz?

7. A6 ben biraz zamanım konusunda bencilim sanırım, bir de görüşünce sadece erkeklerden bahsetmesi falan şişiriyor. Onun dışında da "bana şunu yazdı" falan gibi mesaj atıp benden öneri almaya çalışıyor. Ben aklıselim ilişkiler olsa öneride bulunacağım ama hep toksik ve duygusal anlamda olgunlaşmamış entrikalar problemler güven sorunlarıyla ilgili şeyler oluyor. Yorum yapmam doğru olmaz ama falan deyip kısa kesiyorum ama işte geriyor beni. Bunu ona defalarca söyledim ama yine de kendini durduramıyor. Sanırım ben de tahammülsüzüm, herkesin böyle bir iki tanıdığı vardır sanırım. Belki de takmamayı öğrenip gülüp geçmem lazım bilmiyorum. Belki de haftada 1 gün ve birkaç kez mesajlaşma yüzünden böyle büyük mesafe koyma kararı saçmadır bilmem. Sizin var mı böyle tanıdıklarınız arkadaş falan

8. Bu hikayedeki manyak yoksa ben miyim mdnfnfkngkgng

9. bir abla olarak terapiye başladığımdan beri kendimde ve çevremde şunu fark ettim, aileler büyük çocuğa kardeşinin sorumluluğunu yüklüyor, sonra büyük çocuk bunu o kadar benimsiyor ki yetişkin hayatında da maddi manevi buna devam ediyor ama aynısını kardeş benimsemediği için bu ilgi ve sevgi ona çok geliyor. terapi almadan bunu göremedin mi diyebilirsiniz, hayır tabii ki farkındaydım ama bunun olması gereken olduğunu düşünüyordum. büyük kardeş daha takım oyuncusuyken küçük kardeşler genelde daha bağımsız oluyor bunu gözlemlemişsinizdir. sizde de aynı düzen var belli ki. sırf bu yüzden kendi düzeninizi bozmayın bence ama ablanın da bir şekilde gözünü açmak lazım, artık açık mı konuşursunuz, toksik ilişkilerini bahane ederek terapiye mi yönlendirirsiniz onu bilemem.

10. Çok ilginç ikinizde de bağlanma stilinde problemler var, sizde 'kaçınmacı bağlanma' ablanızda da 'kaygılı bağlanma' var. Bu diğer ve gelecekteki ilişkilerinize de yansıyabilir bunu bir araştırın derim.