1. Bu biraz dertleşme gibi aslında. Sizden oldukça küçüğüm muhtemelen. 14 yaşındayım. Lise1 deyim.
Fen lisesine gidiyorum. Evimle okulum 3-4 saat arası, haftasonları gidip geliyorum.
Kendimi gerizekalı gibi hissediyorum, eziliyorum gibi. Ödevlerdeki soruların yarısını anlamıyorun özellikle matematikte.
Babam doktor. Zorluklarla doktor olmuş, fakirlermiş.
Durumumuz iyi, paralı uygulamalardan yapamadığım soruları sorabilirim, özel ders alabilirim... ama anlamıyurum konuları. Sorularım bitmek bilmiyor
Sınıftaki çoğu kişi soruyu yaparken ben bakıyorum sadece.hatta bir soruyu 30 kişilik sınıfta bir tek ben yapamadım.
Bende doktor olmak istiyorum. Babam o kadar zorlukla doktor olmuiken ben bu kadar imkan içinde olamazsam ne olacak? Sınavlarıda iyiymiş babamın, peki ben yapamazsam? Korkuyorum bu durumdan, hemde çok korkuyorum. Ailemin hayal kırıklığına uğramasını istemiyorum. Ben ayal kırıklığına uğramak istemiyorum. Biliyorum, 3-4 senem var ama ben ileriyi düşünüyorum.
Kitap okumayı çok seviyorum ama fiyatlar el yakıyor alasım gelmiyor.
Okulun test kitaplarını boşuna almışım gibi geliyor. Sanki israf yapıyormuşum gibi. Boşuna masrafmışım gibi hissediyorum.
Annem babam ayrı.
Yurtta kalıyorum(yine israfmışım gibi geliyor). Gece 1den önce uyuyamıyorum-ki 6.30 da kalkıyorum 1 aydır. İlk günler 3 uyuduğu oldu.
Gece gerizekalılık, başaramama ve anne babanın ayrılık hissi rahat bırakmıyor. Ağlayıp duruyorum sessizce. Yaşadığı yerde anadolu lisesi vardı ama kalitesi düştü, gitmemi istemedi babam.
Gündüz okulda da iyi hissetmiyorum zaten soru çözemeyince.
Nasıl kurtulacağım bu histen? Babamın elinde imkan yokken, neredeyse sadece devlet kitabı varken, tıp okurken bazı kitapları pahalılığı yüzünden 2. Senesinde alabilmesine rağmen başarılı olması, benim başaramayacağımı düşünmem hissi.. boğuyor beni. Evimi de çok özlüyorum, keşke evde olsan diyede üzülüyorum. Gece sürekli ağlıyorum, korkuyorum.