90'larda çocuk olmak

1. özel kanalların ortaya çıkmasıyla televizyonun yeni bir boyut kazanması ve bu bağlamda en güzel ve naif dizileri izleyebilmek, en çok da cumaları süper baba izleyebilmek için iple çekmek , bilgisayarın evlere girişi ve aterilerin altın çağını yaşamak , bugün bile duyduğumuzda ayrı bir keyif aldığımız 90 lar türkçe pop şarkılarını o dönemde ezbere bilmek , pazar geceleri parliament sinema kulübü filmlerinin efsane şarkısı all my life ı dinlemeden yatağa gitmemek , pazar sabahları mutlaka adam olacak çocuk 'u izlemek , hafta sonları ama en çok da bayram sabahları gazetenin yanında verilen şebnem bebek maketleri için gazete aldırmak , ayşenur yazıcı'lı atv reklamları çıkacak diye televizyona yapışıp beklemek , tarkan , kenan doğulu ve tayfun'un çıkış yaptığı yılları görüp yıl sonu gösterilerinde onların şarkılarıyla gösteri hazırlamak , walt disney'in filmlerini sinemada izledikten sonra mc donalds'a gidip onların oyuncaklarının olduğu menülerden aldırmak , sabahları okula gitmeden önce taş devri'ni izleyip okulda kendi uydurduğumuz şarkısıyla oyun oynamak , yağ satarım bal satarım , körebe ve saklambaç oynamak için eve geç kalmak , tetriste rekor kırmak için saatlerce kimseye kaptırmamaya çalışmak , iki katlı barbie evi hayali kurup , sanal bebek ölmesin diye elinden düşürmemek , plastip şov ve siyaset meydanı izlemek , dönemin en renkli siyasilerine şahit olmak , televizyonda kırmızı noktalı filmler ve şifreli kanallar ... dahası vardır tabii de ilk hatırladıklarım bunlar

2. Şimdi ki gibi gündüz kuşağı deyince akla türlü türlü seviyesiz kadın programlarının, izdivaçların, müge anlının gelmediği yıllardı. 90 larda güne sabah şekerleriyle başlardık ardından çizgi filmler yayınlanırdı. 90 lardaki diziler çok samimi çok bizden di. Şimdi ki gibi aldatmalar entrikalar seyirci tarafından kabul görmezdi. Sıcak, samimi mahalleleri konu alan ailenin öneminin vurgulandığı diziler vardı. Ben en çok sıdıka yı seviyordum. Gerçekten de biz sokaklarda oynayan dertsiz son çocuklardık. Ne günlerdi be:(

3. Hugo daki küfür olayını duymasa da "valla ben de duydum abii " diyebilmektir.

4. yonca evcimik'le tanışan ilk nesil olmak. 90'ların çok renkli ve üretken pop şarkıcılarını dinlemek, video klip diye bir şey bilmek ve izleye izleye klipleri ezberlemek.

Bir başka gece izlemek, her cuma'yı iple çekmek.

Levent Kırca'nın Olacak O Kadar programını dizi izler gibi izlemek.

Uğur Dündar'a bayılıp saygı duymak.

Sokakta oynamak, atlamak, zıplamak.

Kemik gözlük kullanmak, siyah postal giymek, Tiffany Tomato kazaklar giymek, loft marka kot giymek. ( benim hiç olmadı şişkoydum )

Aklıma ilk düşenler bunlar. Çok güzel zamanlardı.

5. Ankara'da yaşayanlara naçizane tavsiyem dün 90lar restaurant diye bir yer keşfettik kuleli sokakta ve akşam gittik. 90lar çocuğu olmanın bütün güzellikleri o şarkıları dinlerken aklıma geldi ve çocukluğumu yaşadım.

Kaset doldurmak, evinde bilgisayar olan çocukla sıkı arkadaş olma ayrıcalığı, pazar banyoları, doğumgünlerinde organizasyon şirketleri ile afiş hazırlığı değil de komşularla börek pasta hazırlığı yapmak, walkman hevesi, ailecek bizimkiler dizisi izlemek, lc waikiki bel çantası sahibi olma hayalleri, belediye otobüslerinin iki katlı yeşil olanlarına binip üst kata en öne binip sanki otobüsü sen kullaniyormuşsun triplerine girmek, okulda spice girls grubu kurmak, taso oynamak... daha çok şey var aklımda ama gözlerim doldu ağlayıp geliyorum.

6. Portakallı yumiyum

7. bir anda aklıma gelenler;

yonca evcimik

mp marka platformlu spor ayakkabılar

renkli çerçeveli şeffaf dinlendirici gözlükler

dokuz kiremit, yakartop

güntekin kırtasiye(gizlinot: izmir güzelyalı mehmet akif ersoy ilkokulunda okuyanlar bilir.)

8. david copperfield şovlarını ağzı açık izlemek demek.

9. Sanal bebeklerden vardı böyle anahtarlık boyutlarında. O zamanın teknolojisine göre bana çok orijinal geliyordu. Duygusal bağ kurmuşluğum bile var. Eyy gidiii..

10. ebru gündeş’ in kırmızı çerçeveli gözlüğüyle fonda “birkaç gün içinde döğğnnn ne olurrrr” şarkısıyla beyin kanaması geçirdiği anı, barış manço ve kemal sunal gibi sanatçıların ölümlerini, suikastleri, 11 eylül saldırısını, özellikle 17 ağustos depremini travma edinmiş çocuklardır. 

aynı zamanda kim ne derse desin; ebeveynlerin, medyanın ve eğitim kurumlarının  hangi sosyal sınıfa ait olursa olsun, bilime ve sanata en çok değer verdiği yıllardır. 

elinin altındaki interneti kullanmaktan imtina eden yeni nesle kıyasla, para biriktirip bilim teknik alan, bilgiye cilt cilt ansiklopedilerden ulaşan bir neslin çocuklarıdır.