ölmek istemiyorum ama intihar etmekten korkuyorum, ne yapacağımı bilmiyorum?

1. bi üniversite diploması bile almayı başaramadım, on binlerce dolar zarardayım ve yarınımı göremiyorum. üstümde çok büyük bir baskı var, ailemin borçları var işler kötü bir de benim masrafım kaldı onlara. bir işe girmek istesem diplomam yok, yüksek lisans mezunları bile işsiz kalırken aptal bir okulu aptalca sebeplerle bitiremiyor olan ben asla iş bulamam. böyle giderse ve şanslıysam bir yerde kasiyer olur hayatım boyunca sürünerek ve pişmanlıklar içinde yaşarım. ölmek istemiyorum, yaşamak istiyorum ama bazen kendimi öldürme fikri o kadar çekiyor ki beni çok korkuyorum bir gün çok sinirleneceğim ya da dayanamayacak hale geleceğim ve bir anlık hatayla kendimi öldüreceğim diye. kendi kendimi bu hale getirdim, kendi hatalarım sonucu bu haldeyim, bu hale düşmeyebilirdim ama düştüm, böyle olacağını bile bile hiç umursamadan yaşamaya devam ettim, azıcık bile çaba göstermedim. zamanı geri alamam ve bu durumu kabullendim ama yükü çok ağır geliyor. antidepresanlar hiçbir işe yaramadı zaten yaramayacağını biliyordum çünkü beynimin kimyası bozuk değil ya da travma yaşamadım tamamen kendi aptallığımın farkına varmamdan kaynaklı olarak bu durumdayım ve ne ilaçlar ne de paramın yetmediği terapi bunu çözmeyecek. bunu neden yazdığımı bilmiyorum ya da ne soracağımı, konuşmak falan da istemiyorum çok saçma sapan bir haldeyim. belki de her şey düzelecek diyeceksiniz ama garantisi yok ve büyük bir ihtimalle düzelmeyecek. dünyada milyarlarca insan benden çok daha kötü durumda ve onlar için düzelmedi, benim için neden düzelsin ki? sadece ölmekten çok korkuyorum, her şeyin düzelmesini istiyorum ve geri dönüşü olmayan şeyleri boş bir anımda yapmak istemiyorum o kadar. okuyup cevap veren olur mu ya da bu yazdıklarıma ne yazılır bilmiyorum ama yine de yazmak istedim.

2. Süslüm bi soluklan, ne kadar çok kendini suçlayıp hırpalamışsın basit bir diploma için.

3. süslü diploma, kaybedilen zaman, kaybedilen para, hayal kırıklıkları. bilmiyorum ne söylesem sadece ortada soru bile yokken okuyup cevap verdiğiniz için teşekkür ederim.

4. Ben de işsizim ve intihar etmeyi düşünüyorum. Ben de güzelce yaşamak isterdim, ölmek istemiyorum aslında ama bu dünyada bana yer yok kendime yaşayacak kadar yer açamadım. Bilemiyorum süslü bizim durumumuzda çok insan var bunu bilin sadece asla yalnız değiliz ama bu kötü bir durumda olduğumuz gerçeğini değiştirmiyor. Öte yandan bugün yaşadığım yerde bir adam kendini trenin altına attı ve bacağı koptu akşamdan beri ona üzülüyorum bir de. Ölmek isterken böyle kazalar da yaşanabiliyor sonra bugünlerini aramak da var işin ucunda. Umarım hepimiz için bir mucize olur, o adamcağız için de. Bu gece uyku yok bana hep o adamı düşüneceğim. 

5. Süslüm ben de işsizim,özel lise okudum ama tuvalet temizliyorum. Umrumda bile değil, hayat bu, bazen saçar bazen sıçar

6. On binlerce dolar dediğine göre yurt dışındasın. Şu an yurt dışına çıkıp kasiyerlik yapmak için bile neler vermezdim en azından orada verilen asgari ücretle hayatta kalabilirdim. Bok çukurunda değilsen kendini topla kimse seni kurtarmaya gelmeyecek dipte olsan da kendini anca sen kurtarabilirsin. Ölmek kolay olan şey ailene hem borç hem üzüntü mu bırakacaksın? Yapabildiğinin en iyisi bu mu?

7. soru sahibi her türlü öleceksin zaten, şimdi zorlamanın ne anlamı var ki benzeri bir söz var ve ben bunu çok doğru buluyorum. her zaman bir umut var, ölüm bir kurtuluş gibi görünebilir ama öldükten sonra ne olacağını bilmiyorsunuz aynı altı ay sonra ne olacağını bilmediğiniz gibi. her şekilde bir bilinmezliğe sürükleniyorken neden biraz daha sabretmeyesiniz ki? evet söylediğiniz gibi milyarlarca insan çok daha kötü acılar çekiyor ve milyarlarca insan hiçbir şey düzelmeden ölüp gidiyor, her zaman bu ihtimal var ve her şeyin düzelmesindense hepimiz için bu çok daha olası görünüyor ama jk Rowling beş parasız bir anneyken milyarder bir yazara dönüştü, Oprah açlık sınırında yaşıyordu, taciz edilip işinden kovuldu buna rağmen şimdi dünyanın en saygı duyulan insanlarından biri ve evrendeki bir toz parçacığı kadar küçük bir ihtimal de olsa her zaman o dönüm noktasını yakalama şansımız var.

kendi hayatımı anlatmayacağım ama sizin yaşadıklarınızı daha da zorlaştırılmış modda yaşıyorum son birkaç yıldır ve hissettiğiniz her şeye aşinayım, ne zaman dayanamayacak gibi olsam zaten her türlü öleceksin dalek acele etme boşuna, biraz daha sabret belki de kaderinin yön değiştireceği zaman yakındır diye telkin ediyorum kendimi. belki de ölmeliyim diye düşündüğünüz zamanlar herkese ve her şeye kulağınızı kapatıp kendinizi telkin edin soru sahibi, kendinize bir amaç edinin gerçekten büyük bir amaç olsun ve bunun için yaşamalıyım, belki de başaramayacağım ama denemeden sadece olmayacağına inandığım için ölmeyeceğim diyin. anladığım kadarıyla ailenize değer veriyorsunuz kendiniz için olmasa da onlar için dayanın, bir anlık çöküşle ailenize hayatları boyunca aşamayacakları bir acı yaşatmayın. eminim ki size ne kadar kızsalar da, üstünüze gelseler de siz yaşayın diye kendileri ölmeyi tercih ederler.

8. çok teşekkür ederim süslüler vakit ayırıp uzun uzun yazmışsınız hep. maalesef yurtdışında değilim sadece okul ücretini dövizle belirtmek daha az acı veriyor yüz binlerce lira demektense. bende öyle düşünüyorum yurtdışında olsaydım garsonluk yapar yine yaşardım yine bi yolunu bulurdum ama resmen cehennemin dibinde yaşıyoruz ülke olarak. çok haklısınız ve katılıyorum söylediklerinize yine de baş edemiyorum ve çok ağır geliyor bazen. tekrar çok teşekkür ederim hem yalnız olmadığımı bilmek hemde motivasyon dolu cümleleriniz iyi geldi.

9. Seni çok iyi anlıyorum. Benzer yollardan geçtim, ben ölmeyi de çok istedim. Birkaç sene önce, intihar notumu hazırlayıp bıçağı bileğime dayadığımda telefonum çaldı ve arayan annemdi. O an düşündüm, annem arayıp da bana bir daha asla ulaşamasa ne yapardı diye. Bu dünyada ona ve aileme daha büyük bir acı yaşatamayacağımı gördüm. Onları verdikleri son nefese kadar yaşayan birer ölü haline getiremezdim. Kararımda onların hiçbir suçu yokken, onlar ölünceye kadar kendilerini suçlayacaklardı. Benim ailemle aram iyi, ama pek iyi olmayanlar için de geçerli bu. Sevgisini hiç göstermeyen ebeveynlerin bile -istisnalar hariç - can damarıdır çocukları. Çocuklarını kaybetmek zaten ölümden beterken, intihar sonucu kaybetmek daha da korkunçtur. Seni anlıyorum, bir an gözüm dönerse diyorsun, benim de gözüm dönmüştü. Annem beni 5 dakika geç arasa bu satırları şu an sana yazamıyor olurdum. O günden sonra da işlerim yoluna girmedi, yine çok zor günler yaşadım maddi ve manevi. Yine intiharı düşündüm ama aklıma gelen ilk şey ailem oldu o günden sonra ve bir daha yeltenmedim.

Güzel süslüm, cevaplarından ve yazım tarzından anladım. Çok mütevazı ve tatlı bir insansın. Güzel kalpli olduğunu görebiliyorum. Lütfen yılma, lütfen umutsuzluğa kapılma. Sağlık yerinde olduktan sonra bir çıkış kapısı mutlaka ama mutlaka er ya da geç açılacak. Diren, dayan lütfen. Benim okulum 8 sene sürdü yine bazı sebeplerden dolayı. Arkadaşlarım hayatlarını kurmuşken ben geç kalmışlık hissiyle boğuşuyordum. Ailemden uzakta, ailemin kendileri aç kalarak bana gönderdiği 3 kuruş para ile geçinmeye çalışıyordum. Sabah akşam garsonluk yapıyordum, bir yandan bir dönemde 10 tane dersle uğraşıyordum ki mühendislik okudum, kolay değildi. Ne zaman bir dersten başarısız olsam kendimi suçluluk duygusu ile kahrediyordum. Ama bir sekilde bitti, ben de bitmek üzereydim ama o bitti. Bir gün sevdiğim bir hocama ağladım, yapamıyorum diye. İsmi bilindik büyük üniversitelerden birindeydim. Hocam bana samimiyetle dedi ki, "ne aptallar ne salaklar gördüm ben bu okuldan mezun olan, sen mi olamayacaksın" dhjsjsjsj. Klasik bu salak yapıyorsa ben de yaparım motivasyonu işte. Gerçekten öyle ama, kimler kimler bir şekilde mezun oluyor, sen mi olamayacaksın süslüm.

Ben de işsizim şu an, benim hayatımda da yolunda gitmeyen hâlâ bir sürü şey var. Ama bunca olumsuzluk içinde bir iki tane düzelen şey olunca, onlar tutunacak dal oluyor insana. Bak diyorsun, demek ki bir seyler düzeliyor, geri kalanı da düzelecek. Umut her zaman var süslü, inan yeter ki. Şu an küçük bir sehirde yaşıyorum, özelde iş bulmam imkansız. Şehir dışında özelde de tek başıma geçinmem imkansız. O yüzden kpss'ye hazırlanıyorum düzgün bir gelirle yaşamak istediğim için. Kazanamazsam da başka seçenek ararım ne yapalım. Mezun olamasaydım da lise mezunları için yapılan kpss'ye hazırlanıp düz memur olabilmek için çalışacaktım, dene istersen sen de süslü. Birkaç ay dişini sıkıp iyice çalış, olur belki neden olmasın. Ya da üniversitesini bitirmeye odaklan sadece, tek uğraşın derslerin olsun, çok rahatlarsın. Ya da hobilerin varsa onlara yönelik kurslara katılan belediyelerin kültür merkezlerinde. Belki onları ilerletir oradan bir iş kapısı edinirsin. Hobin mesleğin olur belki.

Yani, mucizeler gerçekleşebiliyor hayat devam ettiği sürece. Bir mucize sonucu ailemin durumu biraz düzeldi, borçlarımız bitti. Yine anca yetiniyoruz ama en azından ay sonu geliyor. İnanıyorum, daha iyi günleri de göreceğiz. sen de lütfen enseyi karartma, gayretinden vazgeçme. Hepimiz hatalar yaptık, ama anladığım kadarıyla telafisi olmayan hatalar değil bunlar. Biraz daha gayret süslüm, elbet düzelir o hatalar da. Birazcık sık dişini sadece. Yaşama isteğinden bir an bile vazgeçme. Eminim pırlanta gibi bir kızsındır, eminim derin bir nefes alacağın günler mutlaka gelecektir. Yeter ki umudunu ve yaşama istediğini diri tutmaya çalış, ve kendine bu kadar yüklenme. İnsanız, hata da yaparız doğru da yaparız ama sonra hatayı düzeltmeyi de biliriz.

Ne zaman bunalırsan yaz bu soru altına. Konuşur, dertleşiriz. Bana çok iyi gelir dertleşmek hep, sana da iyi gelecekse ben sık sık kontrol ederim bu soruyu yazdın mı diye. Sana gönülden iyi şanslar diliyorum <3

10. Bugün bu söz beni kendime getirdi.

"Ruh birçok kez yeniden doğabilir. En dibi gördüğü zamanlarda özellikle, artık iki yol vardır ya yeniden doğmak ya da orada kalmak."