3 yıl mezuna kalmış olmak ne kadar mantıklı?
ortaokulda ve lisenin ilk 1.5 yılı çok başarılı bir öğrenciydim. okulum bana bu hızla giderse kesinlikle tıp kazanır diye bakıyordu,bunu rehber öğretmenlerimden de sık sık duyuyordum. 10.sınıfın 2.dönemi ailevi olayların birikmişliğinden,annemin vücudunda tümöre dönecek kötü kütleler bulunmasından (midesinde polip, rahmindeki kistlerin kansere dönüşecek olması yüzünden acilen alınması) travmatik bir çocukluk, 11 yaşında erkek öğretmenim tarafından yaşadığım taciz yüzünden (sonrasında utanma travması geçirdim yıllarca tam olup biteni annem de dahil kimseye anlatamadım) depresyona girdim günün 16 saatini uyumakla geçiriyordum. yataktan çıkmıyor,yemek yemiyordum adım akıllı aynı zamanda burada kullanamayacağım bir kelimenin araştırmalarını yapıyordum. normal olan bir aile bu çocuğa ne oldu diye bu olayın peşine düşer değil mi? benim için öyle olmadı. annemin durumdan çok sonradan haberi oldu çünkü bu sefer de kanserden ölmek üzere olan dedemle ilgilendiği için sürekli il dışına gidiyordu. babam doktor olmasına rağmen hiçbir şey yapmadı. bu durumdan çıkmam kendi kendini etkileyen benim de mucize aramamdan kaynaklı bir kaç zincirleme olay sayesinde değişti. 11.sınıfta her şeyi bırakmış yaşamak için sebep arıyordum. en yakın arkadaşım her gün beni zorla dışarı çıkarıyor. ortamda sus pus olsam bile en azından kendimle baş başa kalmadığımı düşünerek benim bu durumumla başa çıkmaya çalışıyordu. 12 sınıfta ameliyat oldum okula gitmeyi yine bıraktım totalde liseye 1.5 yıl gitmiş,ortaokul hayatı da ineklemekle geçmiş özelden mezun olan zavallı bir kız oldum. mezun kaldığım ilk sene ocak ayında aklım başıma biraz olsun geldi. insomniam yüzünden ( dikkat edin evde doktor var depresyonda olduğumu açık açık söylüyor ama asla ilaç vermiyor,iyileştirmek için bir çabada bulunmuyor) psikoloğa gitmeye başladım biraz olsun düzeldim ders çalışmaya başladım. kardeşimin gittiği özel ders hocalarına ben de gitmeye başladım. fizik hocasına geçmişimi anlatmama rağmen bana derste şey dedi "hayatımda ilk defa senin gibi öğrencim oluyor,gerçekten işin çok zor baban gibi doktor olabileceğini sanmıyorum" bakın,depresyonun ağlarından yeni yeni kurtulabilmiş,insomniayla boğuşan bir şekilde hayatını devam ettirmeye çalışan bir insana bu denir mi? adamı bıraktım ama adamın benim için kurduğu cümleler benim peşimi bırakmadı.1 ay daha dayanabildim sonra yine bıraktım. evde fen lisesine giden kardeşim var. babam çok duyarsız, hemen bir yere gitmemi istiyor ama ben türkiyede su çeşmesi gibi her yere açılmış kıytırık bir üniversiteye gitmek istemiyorum. girdiğim her 2 sınavda da 500 k yaptım, sizce ben yanlış mı yapıyorum anlamıyorum? hayatımdan birkaç yıl depresyon yüzünden gitmiş toparlamaya çalışıyorum onda bile pes etmemi istiyorlar bir kez olsun eski kendim olabilmek artık eskisi gibi pes etmemek istiyorum.
