1. Ben zaten tek çocuğum. Kuzenlerim de benden büyük etrafımda benim yaşıt birileri pek yoktu. En küçük bendim uzun süre. Neyse ben genelde her zaman dışlandım. Şimdi çocukluğuma dair hatırladığım en net duygulardan birisi bu dışlanmışlık hissi. Akrabalar arasında sanki istenmeyen tek benmişim gibi gelirdi. Zaten bunu bana hissettirirlerdi. Ben sanki yokmuşum gibi beni dikkate almazlardı genelde.
Mesela iki teyzem var. Birinin durumu bizden çok daha iyi. Diğer teyzemler ondan borç falan alıyordu ve onlarda olduğumuz zaman bana davranışıyla onlara davranışını o zaman bile anlayabiliyordum. Tabiri caizse onlar tepelerine çıksa da ses etmiyorlardı. Ne kadar uygun anlatmak ama bilmiyorum bir keresinde teyzemin çocuklarından biri diğer kuzenimin sırtına çıkmış, öyle otururken altına kaçırmış, bunu sonra gülerek anlatıyorlardı. Benimle de bir gün sinemaya gitmişlerdi. Çıkışta ben filmi beğenmedim diye bana tokat atmıştı aynı kişi. Ya da onlar geldiğinde onları kendi yataklarında yatırırlarken ben bir şey dedim diye bana ‘sen de şımarma’ diyebilmişlerdi. Ya da bir kere gittikleri bir tatilden diğer kuzenime kolye almışlardı. İsterdim ki kuzenim düşünmese de teyzem beni de hatırlayıp ona da bir tane alalım deseydi. Bir de bize aldıklarını göstermişlerdi. Ama bana hiçbir şey gelmemişti.
Sadece annemin tarafı da değildi böyle yapan. Amcamın yedi tane çocuğu var mesela 5’i kız ve en küçüğü şu an 40 küsür yaşında. Annemle babam evlendiklerinde de büyük sayılırlarmış. Beni hep dışladılar mesela. Sorun onların arasında kardeş bağı olması değil beni hiç aralarına almamaları yokluğumla varlığımın bir olması umarım anlatabilmişimdir. Bir gün köydeki evdeydik ikisi diğer kardeşlerine gideceklerdi mesela bana hiç haber vermeden öyle çekip gitmişlerdi, çağırmayı geçtim haber verip, evde öyle tek bırakmasalardı en azından diyorum. Ya da amcamın bir kızının çocuğu vardı o zamanlar, ondan büyüktüm ama yine de çocuktum. Diğer kızı ona gofret almış ama evde dolaba koymayıp o gelince veririm diye çantasında tutmuş. Ben görsem yiyecek falan değildim ama isterdim ki öyle saklı vermesin ya da ben de çocuk değil miydim bana da alsaydı birlikte yiyin diye.
Neyse daha çok var ama uzatmak istemiyorum bana kötü hissettiriyor.
Şimdi hiçbirinin ne telefonu var ben de ne sosyal medyadan ekliler ne de yüzlerini görüyorum. Annemle babam görüşüyor arada. Ama ben bu dışlanmışlık duygusunu gittiğim her yerde yanımda taşıyorum. Aşmaya da çalışıyorum en azından. sadece ara ara baş edemeyeceğimi hissettirecek kadar yoğun oluyor. bu yazıyı da şu an öyle hissettiğim için yazdım.
Bu arada ailemin durumu bana istediğim şeyleri alamayacakları kadar kötü değildi, yine imkanları dahilinde alırlardı. Ben hiç benim de olsun diye kıskanmadım sadece düşünülmek istedim. Şimdi yazarken düşündüm mesela ben bencil ya da kıskanç biri miyim diye. Belki bunları hissetmeye hakkım yoktur veya saçmadır. Sizden görüş istiyorum lütfen sert olmayın..