mutsuz bir ailede büyümek hakkında?

merhaba. geçenlerde bir kitap okurken çocuk, babasının yanında aşık olduğu kızı öptü ve kız babasından utanıp çocuğa tepki gösterdi. oğlanın babası da kıza bundan utanmaması gerektiğini, oğlunun mutlu bir ortamda büyüdüğünü ve kendisiyle karısından bu şekilde gördüğünü anlattı. yani karı-koca olarak birbirlerine sevgilerini göstermekten çekinmedikleri bir ortamda büyüdüğünü... öte yandan mutsuz ailelerin çocuklarının, yaşamlarında mutlu olmayı 'beceremedikleri' için daha doğrusu bunun nasıl olabileceğini görmedikleri için, mutsuz olduklarını anlattı. tabii bu sadece bir kitap ama kendimden pay çıkararak söyleyebilirim ki bende mutlu bir ortamda büyümedim. annemle babam birbirlerini sevmiyor ve bu hem onları hem beni yıpratıyor. hani klişedir beş yıl sonra ya da on yıl sonra kendinizi nerede görüyorsunuz diye sorduklarında ben kendimi evli ve çocuklu olarak göremiyorum, görmek zorunda da değilim tabii ama anladınız işte. babam bana bir erkeğin nasıl davranmaması gerektiğini annemse çok fazla özveride bulunulmaması gerektiğini öğretti. bu insanlarla olan sosyal ilişkime de yansıdı ve işin açıkcası kendimi 'mutlu' biri sayamam. daha önce sevgilim olmadı. sevgilim olmasını istediğim biri de olmadı. en son lise de beni heyecanlandıran biri vardı ama üstünden çok uzun zaman geçti ve ben acaba mutsuzluğumu dışarı taşırıyor muyum diye endişelenmeden edemiyorum. ister istemez kendimi güvensiz hissediyorum. çok uzattım kusura bakmayın. sadece sizce gerçekten mutsuz bir ailede büyümek bizi mutsuz eder mi yoksa yalnızca bana mı özgü?

2. Ben de aynı endişeler içerisindeyim. Erkek arkadaşım var ve dünyalar iyisi ama bana sevgisi yetmiyor hiç. Hep sevgi açlığı çekiyorum. Mutluluk açlığı çekiyorum. Mutlu olunacak durumlar bazen tuhaf bi şekilde kasvetli görünüyor bana. Mesela instagramda gördüğüm yada gerçek hayatta gördüğüm mutlu aileler sanki bir kapana kısılmış da gerçekten de hayatları berbatmış ama onlar bunu bilmiyormuş gibi.

Kısacası mutlu olmayı beceremiyorum.

Evlilik zor bişey gibi geliyor çocuk yapmak da korkunç gibi. Korkuyorum bunları söylemekten istediğim zaman gelir de pişman olursam diye ama elimden gelmeden kalbimden geçen bu.

Küçükken bize çaktırılmadı ama ailece sanırım sıkıntılar yaşadık. Annem ve babam hala bahsetmez sadece bir kaç kere laf arasında geçenlerden anladım hissettim bunu. Onların bir yansıması olduğuna eminim. Önemli olan kendi kendimizi mutlu etmek diye düşünüyorum. Kendimizle olan kavgamızı bitirmek. Kendimizle gerçekten barışmak.