yabancı sevgili ve yurtdışında yaşam?
merhaba :) doğrudan konuya girmek istiyorum. 3 yıldır yabancı bir erkek arkadaşım var. avrupa'nın orta büyüklükteki ülkelerinden birinden, ifşa olmamak için doğrudan söylemek istemiyorum. ben erasmus'ta iken tanıştık bir dönem boyunca aynı şehirdeydik sonra ben döndüm türkiye'ye. o zamandan beri uzak mesafe ilişkisi yaşıyoruz ama buluştuğumuzda uzun süreli oluyor yani ortalama 2 ayda bir 2 hafta gibi görüşebiliyoruz. çoğu zaman o geliyor bazen de ben gidiyorum. ben 24 yaşındayım o 25. ailem bunaltıcı bir aile. yani aşırı baskıcı ve muhafazakar değiller ama dindar ve gelenekçi/ahlakçılar. her neyse, yaşlarımız ve ilişkimiz ilerledikçe gelecek konusu beni daha fazla kaygılandırıyor. şimdiye kadar benim istediğim şey avrupa'ya gitmekti, yani yurtdışı yüksek lisans ile gidip iş bulup evlenip onunla olmak istiyordum. kendisi de bunu istiyor, evlilik için çok hevesli hatta ama henüz çalışmıyor, yüksek lisans yapıyor. ben burada yeni çalışmaya başladım. ben onun ülkesine gidersem sıfırdan bir hayat kurmam gerekecek. ülkenin dilini bilmiyorum onu öğrenmek ve mesleki anlamda kullanabilecek kadar ilerlemek, buradaki ailemi arkadaşlarımı bırakmak... o ülkeyle tek bağım sevgilim olacak yani. sizce bu sağlıklı bir durum mu, ne düşünüyorsunuz? yaşım küçükken böyle şeyler bana daha kolay geliyordu. zaten açık fikirli, farklı ortamlara adapte olabilen bir insanım erasmusum da çok güzel geçmişti. ama erasmus/öğrencilik başka bir yerde yepyeni bir hayat kurmak başka. ana dilde iletişim kurmak, kolektif kültür, aynı yollardan geçip aynı acıları yaşadığım arkadaşlarımla aramdaki ilişki eşsiz şeyler ve bunların muadilini bulamayacağım. çok fazla yabancı arkadaşım oldu ama arkadaşlıklarımız yüzeysel, beraber gülüp eğlenmek üzere olan arkadaşlıklar hep. ama bir yandan da buradaki 10-15 yıllık arkadaşlarımı yılda kaç gün görebiliyorum ki? sonuçta yetişkiniz, iş ve sevgililer/eşler hayatın çoğunu kaplıyor. bir de ailem var tabii. anne ve babam ile anlaşamadığım çok olsa da onların tamamen bir kenara bırakıp yılda 1-2 hafta görme düşüncesi çok ağır geliyor. sonra çok sevdiğim 2 kardeşim var onları da bırakıp gideceğim. sevgilimin ailesi de çok iyi, beni seviyorlar ama ingilizce pek bilmiyorlar ve erkek arkadaşım sürekli çevirmek zorunda kalıyor konuşmalarımızı. yani düşünüyorum da bu şekilde mi iletişim kuracağım? bir süre sonra ben onların dilini öğrenirim ama hiçbir dilde anadilimizdeki gibi konuşamıyoruz. çok uzattım biliyorum ama bir tarafta aşık olduğum, bu hayattaki en sevdiğim insan olan sevgilim ve onun türkiye'ye göre çok daha iyi koşullarda yaşayacağım ülkesi; bir tarafta ise buradaki ailem, arkadaşlarım... gidip de yabancılaşmaktan, kimsesizleşmekten, sevgilimden başka hiçbir şeyimin olmamasından korkuyorum. yurtdışında yaşamayı gözümde çok mu büyüttüm diye düşünüyorum. benim durumumda olan, yabancı biriyle evlenip yurtdışında yaşayan var mı ve ne hissediyorlar? ve siz benim yerimde olsanız ne yapardınız?
