alışveriş bağımlılığı

38. almış olduğunuz şeyleri "un-buy" (gizlinot: türkçeleştiremedim bunu) yapamadığınızda hapı yuttuğunuz durum.

bu bağımlılığa sahip olanların elbet bir an durup "keşke bunları almasaydım, bunlara da ihtiyacım yok, bu da düşündüğüm kadar güzel değilmiş, bütün bunları geri götürüp paramı geri alabilsem keşke" dediğine eminim. ben de onlardan biri oldum, hem de defalarca. dolabımda etiketi üstünde ama tamamen unuttuğum ürün bulduğumda mesela. ya da artık eşyalarım devasa dolabıma sığmayıp kapımın arkasında veya çalışma masamda birikmeye başladığında. oda arkadaşım eşyalarının yarısını valizlere koyup aracının bagajında taşıyor mesela. bir başka arkadaşım annesinin, babasının ve kuzenlerinin evinde olmak üzere 3 odaya ve dolaba anca sığabiliyor. hepimiz farklı boyutlarda ve seviyelerde alışveriş bağımlısıyız. bu ülkede bir şey almadan geçen süre uzunluğunun git gide elinde kalan parayı (değer bazında) erittiği ve minimalist olmanın enayi gibi hissettirdiği maalesef acı bir gerçek haline geldi. stok yapma alışkanlığı olmayanlar pandemi üstüne çakılan ekonomi sağolsun evdeki dolaplarını macundan şampuana kadar ürünle doldurmaya başladılar. ürünlerin kullanım ömrü, planlı eskitmeler sayesinde yarıya indi. yani 2-3 çift ayakkabı ile senelerce idare edip anca kullanılamaz hale gelince yenisini alan insanlar artık o ayakkabıların 1-2 sene anca dayandığını görüp koleksiyonlarını büyütüp ürün başına kullanım sıklıklarını azalttılar (gizlinot: bu da alışveriş yapma sıklıklarını arttırdı tabii). hikayenin sonunda hepimiz birer küçük bağımlı haline geldik.

ne kadar "az ama kaliteli alacağım" iradesine sahip olsam da kaliteli bir şey bulma yolunda kaliteli olduğunu iddia eden pek çok pahalı ürün alıp kalitesiz olduklarını keşfettim mesela. kalitesiz olduklarını anlayana kadar da kullandığım için iade edemedim. kaliteli ürünler bulsam da dolabımın doluluğunda kaybolup unutuldular. onları hatırlatan tek şey devam eden taksitlerinin ekstreme yansıması oldu.

bütün bunlar olurken evlendiğim için ev taşımam gerekti. aile evimdeki eşyalarımı toplarken ne kadar çok kullanmadığım eşyam olduğunu bir kez daha fark ettim, vedalaşmakta zorlandıklarımı en sonunda elden çıkarttım ve kalanları kamyona yükledim. yeni evim çok daha küçüktü ve bu sefer eski odam kadar bir odayı eşimle paylaşmam gerekiyordu. o da eskilerinden ayrılamayan bir insan olduğu için bir sürü eşya ile geldi ve kaçınılmaz dolap krizi ile karşı karşıya kaldık. hala da çözemedik. tüm eşyalarımız bir oda içinde kutularca dizilmiş, onları kurtaracak ikea dolabı bekliyorlar. the minimalists denen ikilinin önerdiği yöntemlerden birini denemek için birebir bir durumdayız, yani kolilenmiş eşyalardan ihtiyaç duydukça al ve kullanmadıklarını koli şeklinde elden çıkar. yine de ülkemizin ekonomik durumu göz önünde bulundurulunca henüz çok yeni olan pek çok şeyi o şekilde elimden çıkaramıyorum. bu noktada kendimi defalarca "keşke almasaydım, keşke o lanet indirim mesajını görmeseydim!" derken buluyorum. ve korkuyla ay sonunda gelecek kredi kartı ekstremi bekliyorum...

37. sanırım benim de bir dönem yaşadığım. hala öyle mi emin değilim. bende olay şöyle seyretti. yani klasik olarak bir işe girdim, çalışmaya başladım, kendime bütçe ayırabilmeye başladım ama ben böyle 8 sene gayet minimal düzeyde alışveriş yaparak yaşadım. sevmiyordum mağaza mağaza gezmeyi. kendimce bir düzenim vardı, onu tutturmuş öyle yaşıyordum. yani işte tamam makyajsız ve parfümsüz işe gidilmezdi. ama kendime aldıklarım yine bütçeden minimum düzey ayırarak aldığım şeylerdi, öyle belirgin bir tüketim masrafım yoktu ve ben o dönem güzel üretiyordum. üretmekten haz alıyordum, yurtdışında kongrelere katılıyordum falan. sonra benim hala devam eden zorunlu hizmet dönemim geldi çattı ve ben doğuda oldukça düşük standartlara sahip bir şehirde yaşamaya başladım. o dönem, bir depresyon süreciyle birlikte 2 yıl süren bir her şeyden uzaklaşma döneminin başladığı dönemdi. ayda bir bulunduğum şehirden uzaklaşmama rağmen kendim için hiçbir şey yapmak içimden gelmiyordu, salmak böyle bir şeydi. mesela o dönem bir tatile sadece bir sırt çantasıyla gidiyormuşum, bu şu an benim için inanılmaz bir durum ama o durum da geride kaldı ve benim, o 2 senede yapamadığım her şeyi yapmaya kendi kendime söz verdiğim bir dönem başladı, tüketim çılgınlığı da böyle geldi. pandemi de bu işin tuzu biberi oldu. evdesin, küçük bir yerdesin, bir yandan bir imkan, bir yandan bir dezavantaj bu, her iki şekilde de yaşadım tüketimi. yaklaşık 1 sene sürdü bu dönem de. sonrası zaten ekonomik durumun kötüleşmesi yönünde oluyor genelde. sonra benim hesapta olmayan başka masraflarım da çıktı ve bütçemi buna göre ayarlamam gerekti yeniden. şu anda evet benim de borcum var fakat tüketimimden kaynaklı bir borç değil bu. ama tüketimimi de kısmamın bir aracı oldu. yani çoğu kişi benzer dönemlerden geçebiliyor. tüketim bir rahatlama aracı olabiliyor. tüketmekten vaz geçilemiyorsa, daha uzun vadeli tüketim ürünlerine yönelinebilir, ihtiyacın hemen tatmin edilmesi gerekiyorsa da yapılacak olan biraz başka şeylerden doyum sağlamayı geri edinebilmek.

36. öncelikle merhaba sevgili süslüler. evet arkadaşınız bir alışveriş bağımlısı. hayatım boyunca böyle biri değildim. özellikle iş hayatına girdikten sonra oldu bilmiyorum. dar gelirli bir ailenin çocuğuydum. ancak bayramlarda veya okul açılışlarında kıyafet anlamında yeni bir şeyler alınırdı ya da çok aşırı bir ihtiyacımız doğarsa.

sonra işe girip kendi paramı kazanmamla ve o dönem için döneme göre iyi bir maaşım olmasıyla başladı her şey. tabi çevreme göre giyinmek zorunda hissettim kendimi. 2000-2008 arasından bahsediyorum. bu arada ekonomimiz de yavaş yavaş şahlanmaya başlamıştı. gelirim giderime göre düşük kalmaya başlamıştı. biraz daha biraz daha derken ilk borç batağıma saplandım. sonra bir anda işten ayrılmam gerekti. kredi kartı borçlarımla birlikte ayrıldım. tabi sonrası kredi kartım için icra başlatıldığı sevimsiz süreçler. neyse ondan kurtuldum. bir süre düzenli gelirim olmadığı için tabi harcamalarım oldukça sınırlı seviyede seyretti ama benimki gerçekten hastalık sanırım. o dönemde evin market alışverişini ben yapıyordum. bu sefer de aynı alışveriş hastalığım market düzeyinde devam etti ama tabi maaşım olmadığı için sınırlı çerçevede.

2013 yılında düzenli işe girmemle aslında kredi kartları için kara listede olmama rağmen yine bir banka bana kredi kartı verme gafletinde bulundu. aslında 2019'a kadar oldukça iyi idare ettim.

tabi bu arada kıyafet alışverişi için oldukça geçerli mazeretlerim oluyor. işte sürekli +10 -10 kilo civarında kilo alıp veriyorum.

makyaj malzemesi ve kozmetikte de işte o dönemde avon katalogları (dönemimizde influencerlarımız ve mağazaların aslında hiç olmayan indirim kampanyaları) sağolsun, hiç ihtiyacım olmayan bir malzemeye ihtiyacım varmış gibi hissetmeme neden oluyordu. ya da güya indirimler yüzünden stok yapma ihtiyacı. artıkbir miktar kendimi terbiye ettiğime inanıyorum nerdeyse 50 kere bakıp 1 kere alıyorum. çünkü geçen yıl makyaj malzemesi çekmecemi boşalttım ve yıllarca kullanmadığım bir sürü malzemeyi attım. aslında çöpe attıklarım paramdı ve o dönemde aynı kalemin 2.sini stok yapmak yerine belkide o paralarla çok daha iyi alışverişler yapabilirdim. 10 kerede belki 1 kere far kullanıyorum. makyaj çekmecemde en az üç tane kullanmadığım ve atmaya kıyamadığım fakat alalı seneler olmuş far paleti vardı. neyse kurtuldum ve yenilerini almıyorum şükür.

düşünün geçen yaz yine fiyat olarak uygun diye çok övülen bir rimel aldım. evet rimel almak zorundaydım. fakat kötü çıkarsa beğenmezsem diye o an fiyatı uygun daha sonra o fiyata bulamam diye kendi kullandığım rimeli de aldım. şimdi 2.rimel evde duruyor açılmadı. ama belki de kurudu.

bakın bu alışverişlere 15-20 derken o kadar çok para gidiyor ki. gerçi zaten artık fiyatları da 15-20 değil.

kozmetikte de kendimi gerçeklerle yüzleştirdiğime inanıyorum. kaliteli belki pahalı ama az ürün seviyesine indim bence. çünkü gerçekten binlerce kreme temizleyiciye ihtiyacım yok. cildim korkunç durumda da değil yani. gece bir temizleyiciyle yıkıyorum. serum sürüp nemlendirici sürüp yatıyorum. gündüz de sadece kaliteli ve koruyuculuğu yüksek bir güneş kremi yeterli geliyor.

fakat gelgelim kıyafet konusu beni bitiriyor. bir dönem eski olmayan fakat giymediğim kıyafetlerimi dolapta satarak bir miktar vicdanımı rahatlattım. ama onunla da uğraşmak istemiyorum artık. aslında en eskisi gibi değilim tabi biraz da borçlarım yüzünden de. ama yine de içinde yaşadığımız ekonomik durum içerisinde daha idareli olmamız gerekirken yapmamam gereken yığınla harcama yaptım. ve pişmanım yani. bakın ben 20 yıldır çalışıyorum. kredi kartı ve kredi ödemekten ne bir evim ne arabam var ki zaten bu saatten sonra da kolay değil.

bence ekonomik olarak kötü günler geçti daha kötü günler yakında. o yüzden hepimiz için dileğim bir an önce bu gereksiz bağımlılıktan kurtulmamız. biz o borçları ödeyebilmek için kara kara düşünürken influencerlar bizim üstümüzden kazandıkları paralarla sürekli tatildeler farkında mısınız bilmiyorum.

saçma kıyafetler yerine tecrübe biriktirmek çok daha önemli olmalı. yaşamımızın sonunda geçmişi düşünürken iyi ki o kahverengi tulumu aldım demeyeceğiz. belki iyi ki o sene o kursa gittim ya da o avrupa seyahatine gittim ya da iyi ki o arabayı aldım diyeceğiz kimbilir...

35. sahip olduğumu düşündüğüm bağımlılık türü.

gerçekten uzunca bir süredir farkında olsam bile sürekli kendimi herkes alıyor, herkes sürekli alışveriş yapıyor, senin farkın ne, ne olacak alsan, bir daha indirimde bulamazsın, birkaç aya fiyatı 2 kata çıkar, almam lazım kaçıramam, çok ucuzmuş ne olacak gibi gibi cümlelerle oyalıyordum.

öğrenciyim ve ailemden aldığım harçlık ve kyk kredisi dışında herhangi bir gelirim yok.

pandemi ile beraber bu durum çok ama çok kötüleşti. çocukluğumdan beri bu durum var zaten annem de benim gibi ama durumun farkında değil ve ben de bunu göre göre büyüdüğüm için etkilendim muhtemelen.

indirim dışında alışveriş yapan bir insan değilim hiç de olmadım yani dolabımda herhalde ''kırmızı etiketli'' olmayan bir ürün bulmak çok zordur. ama tüketim çılgınlığıyla beraber sürekli indirim var ve artık sürekli bir yanılgıya düşüyoruz. ben de biliyorum o ürünlere o fiyatların verilmeyeceğini ,mantıklı düşünebildiğimde yani, ama sürekli her gezindiğiniz sitede o pahalı fiyatları görünce bir süre sonra 50 liralık tshirt bile uygun hale gelmeye başlıyor. ''fırsat'' olduğunu ve kaçırmaman gerektiğini düşünüyorsun. almayacak olsam da bakmaktan kendimi alamıyorum sürekli bakmak istiyorum çünkü içimde hep ''fırsatı kaçırma'' hissi oluyor.

baskı hissediyorum resmen çünkü sürekli birilerini bir şey denerken, giyerken görüyorum sosyal medyada ve bu çok yorucu aslında. kıyafetleri çok severim, giyinmeyi de öyle ama o kadar yoruldum ki içimdeki bu bir şeyleri kaçırdığım hissinden.

ya da makyaj malzemeleri, cilt bakım ürünlerine de uyarlayabiliriz bunu.

kendimi kötü hissettiğimde hemen bir şeyler almak için bakmaya başlıyorum ve beni bir süre olsun kargo gelip açıp dolaba kaldırana kadar bu süreç mutlu ediyor. kargolar bittiğinde ben yine mutsuzluğuma gömülüyorum. 3 gündür hiçbir şey satın almadım ama bakmaya devam ediyorum, kendimi oldukça zorluyorum. hiçbir şeye ihtiyacım olmadığının farkındayım sürekli bunu tekrar ederek almamaya çalışıyorum ama bazen o içten gelen isteği (hatta ihtiyaç seviyesine kadar çıkabiliyor) bastırmak çok zor olabiliyor.

ya da herhangi bir alışeriş sitesine girmemeye çalışsam da bunu pek başardığımı söyleyemem. ama belki biraz azalmıştır, özellikle mailime sürekli düşen kampanya haberlerini veren mağazaların mail listesinden çıktıktan sonra.

gerçekten çok zor çünkü sürekli bir şeye ihtiyacım var mı bir şey almalı mıyım diye düşünürken buluyorum.

öyle içimi döktüm işte, eskiden kesinlikle daha kolaydı pandemiden önce bu tür şeylere bu kadar zaman ayıramıyordum daha yoğundum ancak şimdi iyice yalnız hissediyorum alışveriş sanki rahatlayabilme aracı oldu benim için pandemide olmamıza ve aldığım şeyleri muhtemelen uzunca bir süre daha giyemeyecek olmama rağmen.

bir de tabi artan sosyal medya reklam bombalamaları da oldukça etkiliyor. instagramı da kapatmak istiyorum ama arkadaşlarıma sürekli oradan konuştuğum için yapamıyorum ne yazık ki çok kötü geldiğini söyleyebilirim. storyler arası çıkan reklamları inceleyen bir insan oldum ne yazık ki, kişiselleştirildiği için düşmesi daha kolay oluyor :(

34. Pandemi sebebiyle bir yıldır evden çalıştığım ve en az bir yıl daha evden çalışacağım, tüm şirket organizasyonları, davet ve partilerinin iptal edildiği bu dönemde gittim kendime indirimde diye pullu bir parti elbisesi aldım. 

33. Özellikle nakit param olduğunda hesap makinesi ile alışveriş yaparım her zaman ama kredi kartımla gittiğimde kendimi durduramıyorum, onu da alıyorum, bunu da alıyorum şunu da alıyorum, hani hesap makinesini bir süre sonra bırakıyorum ben kartla gidince... Onun için nakit parayla gitmeye çalışıyorum alışveriş yaparken nakit para olunca elimde kendimi dizginlenmiş oluyorum çünkü.

32. başka bir şehirde yalnız yaşıyorum. uzak mesafe ilişkisinin yoruculuğu, aile özlemi, iş stresi derken berbat geçen günün ardından kendimi motive etme yöntemi buldum kendime. cidden uyuşturuyor. hele bir de marka takıntısı eklendi mi üstüne, ay sonunda kredi kartı ekstreme bakıyorum boş boş. kendimi tüketerek mutlu etmeye çalışmam çok yanlış biliyorum ama şuanlık engel de olmak istemiyorum sanki.

31. eskiden iflah olmaz bir alışveriş bağımlısıydım. Aldıkça alırdım. 2 yıl önce minimalizmi araştırdım videolar izledim mantıklı gelmeye başladı. Yıllarca giymediğim ama sakladığım giysilerimi verdim kötü durumda olanları attım. Diğer eşyalarımı da öyle yaptım ve samimi söylüyorum rahatladım. Meğer onların hepsi yükmüş benim omuzlarımda :) makyaj malzemelerimde her şeyi teke indirdim tek allık tek rimel tek fondöten vs. Deli gibi ayakkabı alırdım fark ettimki hiç ayakkabı almasam bana 2-3 yıl yetecek kadar ayakkabım var. Ne gerek varmış bu kadar almaya bilmiyorum. 2 yıldır almıyorum ihtiyaç dışında bir şey aşırı rahatım. Hem eskisi gibi deli paralar harcamıyorum hem de en azından aldığım bir şeyi sonuna kadar kullanıyorum. Gayet memnunum bu durumdan darısı alışveriş bağımlılığından kurtulamayan süslülerin başına :)

30. yeni eve çıktığım için ev için alacak şeyler buluyorum devamlı. alışveriş bağımlılığım bu yönde ne yazık ki birkaç aydır. bir evin ihtiyaçları katiyen bitmiyormuş onu anladım. hep bir eksik keşfediyorum ve satın almak üzere araştırmaya koyuluyorum. kredi kartlarım çöktü artık.

29. 20-27 yaş aralığımın net pişmanlığıdır.

Önceleri üniversite okurken kıyafette indirim dönemi kovalamayla başlamıştı. meslek sahibi olduktan sonra içine girdiğim meslek grubuna uygun kıyafetler almaya evrildi. Şehir değiştirince oradaki hayata uygun kıyafetler almaya evrildi. Bazen o kadar abartmışım ki, o dönemlerde aldığım hala üzerinde etiketi olan ürünler buluyorum. Sonra bu kıyafet, ayakkabı ve çanta alışverişine high-end cilt bakımı ve makyaj ürünleri merakı eklendi. Bunlardan sonra marka ayakkabı, çanta ve saat merakı ortaya çıktı. Tabi kredi kartı borçlarımı tahmin edebiliyorsunuzdur.

27-28 yaş ile birlikte elimde olan her şeyi (kıyafet, kozmetik, ayakkabı, çanta) ailedeki genç kızlara dağıtmaya başladım. Her dönem daha üzerinden etiketini çıkarmadığım ürünler dahil seçerek annemlere bıraktım ki ihtiyacı olan kızlar alsın. 

Şu anda sadece ihtiyaç belirliyorum ve onu alıyorum. Dönemlik moda olan hiçbir ürün almıyorum. Her indirim sezonunda alışveriş yapmak zorunda değilim. Önceleri ilerde giyerim diyerek her sezon bir şey alıyordum. Tahmin edebileceğiniz gibi para harcamam çok azaldı. 

Tavsiyem ise, bu dönemin genç kızları zaten su gibi güzeller ne giyseler yakışıyor, illa trend olacağız diye alışveriş olayını abartmayın ve bu hızlı tüketim çarkına katkı sağlamayın lütfen. Şu linkçi tayfayı dikkate almayın, telefonunuzda online alışveriş uygulamaları varsa silin, hem vakitten hem de nakitten kazandığınızı göreceksiniz. Artık felsefem "less is more", siz de biraz düşünün dilerseniz:)