aile

12. Bazıları için şans bazıları içinse şanssızlık olandır.Tutum ve davranışlarıyla hayatınıza yön verecek olan topluluk.Ailemin çok daha farklı olmasını çok isterdim o zaman şu an ki ben olmazdı yerine özgüvenli ve mutlu birey olurdu belki de.Kim bilir.

11. Sadece Anne, baba ve çocuktan oluşmak zorunda olmayan toplumun en küçük falan filan.

Aile kavramının kutsiyet saçmalığını, yükselen bireysellik trendini de üstüne katıp bir ara değersiz fikirlerim olarak sırayla yazarım buraya. Ama şu an derdim başka.

Fransa'da  anne baba terimlerinin kaldırılmasının gereksiz bulunması fikrine denk geldim akışta.

Eşcinselliğin bu devirde dahi yok sayılma çabasının bir ürünü olabilir. Kadın erkek eşitliği ve feminizm kavramlarının bulamaç edildiği girdiyi görünce vazifemmiş gibi atladım tabi hemen. 

Fransa'daki olay toplum dilindeki anne ve baba kelimelerinin yasaklanması filan değil elbette. Okullarda, resmî evraklarda özellikle çocukların eşcinsel ebeveynleri varsa eğer birine anne diğerine baba demek zorunda hissetmesin kendini diye yapılmış bi hareket. Kaldı ki bildiğim kadarıyla Amerika'da -hem de kısa olmayan bir süredir- okullardaki kayıt belgelerinde anne baba yerine sadece ebeveyn anlamındaki parent kelimesi kullanılıyor. 

Okul kayıt formlarında yapılan bu güncellemeyi, toplumun yıllardır itilen kakılan ve yok sayılan eşcinsel insanların ebeveyn olabileceklerini kabullenmek olarak okuyamamak ve binlerce kilometre öteden rahatsız olmak, tek kelimeyle tuhaf. 

10. Bazı insanların en büyük şansı olurken bazı insanların da hayattaki en büyük şanssızlığıdır. 

9. Çok sevdiğim ama asla beraber yaşayamadığım... 

Annemi babamı ablamı abimi çok seviyorum. Bir araya geldiğimizde çok eğleniyoruz. Fakat birlikte yaşadığımız dönemler benim için kabus gibiydi. Çünkü açık görüşlü bir aileye sahip değilim. 20li yaşlarda giyimime,ilişkime,özgürlüğüme çok müdahale etmişlerdi. Giyin deyince aklınıza mini etek falan gelmesin. Bildiğin kısa kollu tshirt giymemi dahi istemiyor ve laf ediyorlardı. Annem tüm ev işini bana yıkıyordu. Babam asla evden çıkmamı istemiyordu. Ablam sürekli beni bunaltıyordu sürekli kavga cıkarıyordu. Üniversite döneminde ayrı yaşadığım icin çok mutluydum bir de evlenip kendi düzenimi kurunca çok daha mutlu oldum. Yani sağlıklı olsunlar haberleşelim ara sıra görüşelim ama bir arada yaşamayalım. 

8. her açıdan sizi destekleyen,motive eden bir bağ oluşumuna verdiğim tanımdır. Özellikle ablalarım, annem, babam yani bunları kimseye değişmem. Özellikle anne konusu benim hassas noktam. Allah korusun hepsine bir şey olsa bir tek annem kalsın derim. yaş ilerledikçe, anneye olan düşkünlüğüm gittikçe artmakta. Gerçekten bir annem olsun bana hiçbir şey olmaz. Hakkını hiç bir şekilde ödeyemem. kulu kölesi ol deseler olurum valla. Allah başımdan eksik etmesin, yokluğunu göstermesin. bin kere doğsam, aynı ailemi seçerim. ergenlik zamanım da bana bu kadar sevgiyle yaklaşan bir aile düşünemiyorum. Sen tüm aileleri koru tanrım. her şey için şükürler olsun!

7. özel günlerinizde yanınızda olması beklenir.

doğum günü , söz, nişan, düğün, doğum.

Allah önce sağlık versin. sonra vicdan ve insanlık versin.

6. toplum tarafından sevme zorunluluğu olandır. ailenizi sevmediğinizi dile getirirseniz size sorunlu gözle bakarlar, yargılarlar. normal şartlarda oturup iki kelam etmeyeceğiniz insanlar sizi doğuruyor diye direk kusursuz kabul etmeniz ve yüzde yüz saygı göstermeniz gerektiğini öğütlerler. net cahillik belirtisi. anlamıyorum neden bu bir tabu? neden kimse aileyi eleştirilebilir ve hatta terk edilebilir bir şey olarak görmüyor? niye insanlar aile içi şiddet, psikolojik şiddete bu kadar kayıtsız? neden üreme faaliyetini gerçekleştirmiş diye bir kadın ve ya erkek otomatik olarak kutsal görülüyor? bugün sokakta, iş hayatında, sosyal medyada " ne iğrenç bir karakter ne sorunlu bir karakter" diye uzak durduğumuz insanlar doğum yapınca çocuk sahibi olunca o iğrençliklerinden uzaklaşıp içleri meleklikle dolduğunu mu zannediyor bu insanlar? yoksa temelinde " acaba çocuğum bundan etkilenip beni terk ederse" korkusu mu var? insanlar neden bu kadar sığ benim aklım almıyor. o kadar korkunç bir şey ki.

ailesini sevmeyeni sadece ailesini sevmeyenler anlar. zira tuzu kurular asla empati göstermez " ayyy inanmıyooorrooooom nasıl sevmezsiiiiiiiaaaan" diye aptal aptal tepki verirler. ve en çok bu insanlar can sıkar. ben bu toplumun aileyi sevme zorunluluğundan, hiç bir şeyi sorgulamayışından, aptalca şeyleri tabu haline getirmesinden nefret ediyorum.

5. bana majör depresyonu hediye edendir

4. Ben hariç üç kişiler ve hepsini çok seviyorum fakat eğer seçme şansım olsaydı, bu aileyi seçmezdim.

3. benimkiler ne yapsam memnun olmuyor, keşke seçebilme şansımız olsaydı.