doğduktan sonra hatırlanan ilk şey

1. benim çocukluğuma dair hatırladığım en eski anıların %90'ı öfke duygusuyla dolu.

mesela şu var; yatağımda yatarken birisi gelip kafamı diğer tarafa çeviriyordu. aşırı derecede sinirlendiğimi hatırlıyorum. birkaç sene önce anneme sorduğumda 'nasıl hatırlıyorsun, hatırlaman mümkün değil. evet sürekli aynı tarafa yatardın kundaktayken ama biz gelir kafan yamuk olmasın diye diğer tarafa çevirirdik' dedi. sonrasında çocuk gelişiminden anlayan birileriyle konuşurken o kadar küçükken (1-2 yaş ve altı) olan şeyleri olduğu gibi hatırlamamın mümkün olmadığını, muhtemelen kafamda kurduğumu söyledi. gerçekten de anılarda kurgulama unsurunun çok yüksek olduğunu düşündükçe kendimden şüphe ediyorum ama birçok kanıtım da var.

örneğin bir diğeri, yürüme aparatımı hatırlıyorum (örümcek mi ne diyorlar ona galiba). onun önünde boru gibi bir şeye büyük boncuklar geçiriliydi rengarenk. boncukları sağa sola oynatabiliyordum ama dizilimlerini değiştiremiyordum. orada istediğim bazı renkler yan yana gelemiyor diye öfke nöbeti geçirdiğimi de hatırlıyorum. seneler sonra akrabalardan çıkan fotoğraflarımda gördüğüm örümcek tam da hatırladığım gibi.

bilen birileri varsa aydınlatsın lütfen. hepsini uyduracak kadar manyak olabilir miyim ki ben acaba gerçekten.

2. Ben 3.5 yaşlarında falanken, iskoçya'da yaşıyoduk ve annemle babam beni evimizin yakınında, içinde çok büyük bir top havuzu olan havuzlu bir yere götürüyolardı. Top havuzu kat kattı ve asla üst katlara çıkmayı başaramıyordum. Bir gün yine çıkmaya çalışırken düşmüştüm, babam gelip beni çıkarmıştı. Nasıl bir travma yaşamamışsam artık.s şimdi düşündüm de benim anıların çoğu bu dönemde başlıyor ama anlatılanların ve fotoğrafların etkisiyle kafamda kurmuş da olabilirim bazılarını. Ama bu olayda düştüğümü bilen bir ben varım, bu yüzden ilk gerçek anım

3. Bugs bunny izlerken sobanın yanına oturup yediğim salatalık turşusu (gizlinot: vay be)

4. Sobanın yanında mor pijamamla oturmam ve 1 yasındayken kayseriye gittiğimizde gördüğüm ikizler,nasıl şaşırmışsam baya baya hatırlıyorum

5. kaç yaşlarımda olduğumu hatırlamıyorum ama doğduktan sonra hatırladığım ilk şey bu; annemle bir giyim mağazasındaydık. üzerimde annemin ördüğü yeşilli beyazlı pantonlon kazak takımı vardı. annem bişey denemek için kabine girdi beni de yanında soktu kabine, çok küçük olduğum için dışarda bırakmak istemedi heralde. o da ne? bizim gibi birileri daha vardı içerde. hatta biraz ötemizdeki diğer küçük kızın da üstünde yeşil beyaz örgü takımı vardı. korkup annemin eteğine yapışmıştım. çekiniyorum da onlardan yaklaşamıyorum falan. tıpkı bana benzeyen, benim gibi giyinmiş başka bir çocuğun varlığı çok etkilemişti beni. onu da annesi alıp diğer taraftan götürmüştü... büyüyüp de aklım ermeye başladıktan sonra, yaklaşık 15 yıl falan :d , kabinlerde bir tarafın boydan boya ayna olabildiğini, o güne kadar o kadar büyük, çerçevesiz ayna görmemiş ben zavallının gördüğünün aslında kendi yansıması olduğunu anlayabildim.

6. kreşin ilk günü. uyku oyuncağım tavşanla(komet) uyku saatimiz tabi ki ben onunla uyuyorum. kreş öğretmenleri başımda onunla uyumasın, tüylü oyuncakları toplayın gibi şeyler söylüyor. ben uyuyor numarası yapıyorum ve tavşanım alındıktan sonra kalkıp konulduğu yerden yanıma geri alıyorum ve uykumuza devam ediyoruz.

7. iki yaşındayken annemi emdiğimi hatırlıyorum. iki buçuk yaşına girdiğimde bir gün annem gelip, "artık büyüdün emmeyi bırakman lazım" demişti bir de onu hatırlıyorum :D :D

8. anne yok abla ve babayla salonda oynuyoruz. annem muhtemelen ya çamaşır seriyordur ya mutfaktadır bir şekilde bir ev işiyle meşgul. haftasonuymuş o gün babam işten erken gelmiş.bunlar onların verdikleri detaylar ben onlara anlattıktan sonra, bu kısımlara hakim değilim. babam bizimle oyun oynuyor güldürüyor. bu kısımları hatırlıyorum. babam sırtına bindirdi beni ablama da gel cherie'nin arkasına otur, kardeşini tut düşmesin dedi muhtemelen. ben obez ötesi bir bebeğim.d babam zıppıdı zıppıdı at gibi dört nala koşarken beni taşa düşürdü :( banyo evin mimarisine göre yüksekte kalıyordu ve basamak gibi kare mermer taş vardı banyonun önünde. oraya çuval gibi düştüm. acının şiddeti beni bu anıyı hatırlamaya zorlamış olabilir, hiç unutamadım belki de acıyı.

babam panik halinde beni susturmaya çalışıyor ama canım çok yanıyor adamın yüzündeki iç kıyılması, dehşet, suçluluk ifadelerini çok net hatırlıyorum. ablam da ağlamaya başlıyor. babam beni kaptığı gibi dışarı götürüyor. yan binadaki bakkala gidiyoruz. beni tezgaha oturtuyor çikolata getiriyor, ama ağlamam durmuyor. bakkalın oğlu da panik halinde beni seviyor . burada olan şu ki ben konuşmaları hatırlamıyorum sadece görüntüleri hatırlıyorum. kelime dağarcığım olmadığı için muhtemelen. neyse bakkalın oğlu bana jelibon veriyor, obez olduğum için hemen yiyorum:d beş dakika içinde kusuyorum onlar kazağımın üstüne tane tanr çıkıyor. bu kusma babamı daha da telaşlandırıyor eve dönüyoruz. anneme ben bu çocuğu düşürdüm demiş. annemin sağıma soluma baktığını ateşimi yokladığını hatırlıyorum buralarda da. hastaneye götürüyorlar. tomografi falan çekmişler onları hatırlamıyorum mesela. hastaneye girdiğimiz anı hatırlıyorum annemin kucağında susmuşum.

sonuç: çarpma etkisiyle boşluğum ve midem darbe almış sol kolum da incinmiş kolumu sarmışlar. ertesi gün ablamın 5. yaş gününü yapmışlar. fotolarda kolum sargılı. doğumgünü 2 şubat 1992'de kutlanıyor. ben 22 aralık 1990 doğumluyum. olay yaşandığında 14 ayımı doldurmamışım.

annem diyor ki imkansız imkansız im-kan-sız. biz anlatmışızdır oradan hatırlıyordur (piaget örneğini vermeye çalışıyor bilmeden, haklılık payı da olabilir)

babam diyor ki hayır olamaz. hadi diğer kısımları biz anlattık diyelim öyle hatırlıyor olsun ama bakkal kısmını kendi hatırlıyor. çünkü ben sana bakkala gittiğimizi söylemedim, sakladım. cherie bize bu olayı anlatana kadar da hiçbir zaman ''bak ben seni düşürdüm sonra korkudan bakkala götürdüm jelibon yedin orada kustun falan diye de anlatmadım. bakkala gitme olayını sakladım çünkü, bu kısmı nasıl hatırlıyor?'' diyor.

annem sonradan ikna oldu, çünkü ben ona daha bir çok 2 yaş anısını falan anlattım hepsinde kadın şoka girdi. yine de bu olay bizim için ailenin en gizemli olayıdır. anlatırken kafamda hep (link: https://www.youtube.com/watch?v=rbBX6aEzEz8 x files) açılış müziği döndü sdfdsdfdfg

9. Annem arkada bulaşık yıkarken mutfak penceresinden aşağı bakıyordum. Birden annemin korkuyla beni tutup çektiğini hatırlıyorum. Seneler sonra anneme bunu anlattığımda hatırladığıma inanamadı (3 yaşında falandım), tam aşağı düşmek üzereyken tutmuş beni.

10. 2buçık yaşındayken anneannemlerim kapının önünde kuzenimle. Oyun oynuyoduk merdiven dairesi kaının onu ve korkuluk koruma demirş yok birinci kat.nasıl yaptığımı da bılmıyorum arkama yaslanmamla düşmem bir oldu girişe .abimin dur demesi elimden tutup kurtarmaya çalışmasını unutamıyorum kendi de benden bir yaş büyük:)burnum kırıldı kafama dikiş atıldı ama ben hiç ağlamamişim annem öyle diyo hepsi şok olmuş.bu yüzden burnumda kemik eğriliği vardı yaş geçtikce kemik gelişimi devam ettikce daha çok eğrildi burun kemerim .öyle normal değil ama yana ggözüme dögruydu.16yaşımda artık dayanacak halım kalmasığından kenik ameliyatı oldum.çünkü başıma baskk yapıyodu artık hergün başım agrıyordu burnumun %99kapalıymış .ameliyatım dört saatte bitti .dr.um tekrar kemik gelişimin devam ettiği için ilerleyen senelerde bi kere daha ameliyat olman gerekebilir demişti .bır senedir yine tıkalı ara ara baş ağtım oluyo ama önceki kadar fazla değil şuan .bi sene sonra belki tekrar olurum şuan sıpacıklarım çok küçük korkarlar 10gün benden.