38.
Buraya küçük bir hikaye bırakıyorum. Terör kavramının daha iyi anlaşılmasına yardımcı olabilir.
Geçtiğimiz yıl eşimle bir düğün için gittiğimiz iç Anadolu şehrinden İstanbul’a dönmek üzere otobüse biniyoruz. Sekiz, dokuz saatlik bir yolumuz var. Tatlı bir yorgunluğumuz var ama çok keyifliyiz, otobüs yolculuğunu seviyoruz. Hareketten yaklaşık yarım saat sonra bi koltuk arkamızdaki anne kız tartışmaya başlıyor. Çocuk altı yedi yaşında. Ağlamalar, bir şeyler tutturmalar falan derken biz üç saat kadar gidiyoruz böyle. Çocuk bazen avaz avaz bazen mırıl mırıl, bazen şarkı söylüyor fakat hiç susmuyor. Kimseden ses yok bu arada. Çocuktur yapar, annesini huzursuz etmeyelim diye herkes müthiş bir anlayışla davranıyor. Dünyanın en sakin insanı olan eşim üç kere çocuğun ani bağırmasıyla uyandığı için bir süre sonra delirip ayaklanıyor yeter artık diye, ben çekiştirip oturtuyorum. Mola veriyoruz biraz beynimiz dinleniyor o arada. Çocuk orada da bir şeyler istiyor annesinden, tutturuyor, mızmızlanıyor falan.
Neyse tekrar bindik devam ediyoruz. Arkadakiler de devam ediyor. Hava karardı herkes çoğu yolcu uyku pozisyonuna geçti. İnsanların tahammül sınırı aşıldığı için dönüp ters ters bakmaya başlayanlar oldu. Biz artık sinirimiz bozulduğu işi geyiğe vurduk eşimle gülüyoruz. O ara kız annesine gerizekalı, pislik vs demeye başladı. Anne de ona sensin gerizekalı diyor. Biz gözlerimizde wtf altyazısı ile birbirimize bakıyoruz. Çocuk durmuyor saydırıyor anasına, şrankk diye bir ses geliyor ve ağlamaya başlıyor. Bir saat de ağlamasını dinliyoruz. Ben tabi “henüz çocuk sahibi olmamış terörist kadın” olarak bu sefer çocuğa üzülmeye başlıyorum. Çünkü onu o hale getiren annesi.
Teröristliğim de tam şurada başlıyor, dünyada en gerekli gördüğüm şeylerden biri çocuksuz otobüs, çocuksuz uçak, çocuksuz restoran, kafe gibi şeyler. Çocuğu olan insanların sosyalleşmeye hakkı var, çocuğu olmayan insanların ise o çocuk gürültüsünü dinleme mecburiyeti yok. Ortak mutluluğu tesis etmenin en kolay ve mantıklı yolu da iki ayrı alan oluşturmak. Nasıl fikir, çok art niyetli, anarşist ve terörize değil mi? Neyse hele bi çocuğum olsun bütün bu kötü huylarım geçer yukarıdaki gibi bir ana! olurum belki ben de.
Yolculuğun sonuna doğru anne de kız da yumuşuyor, normal sohbet etmeye başlıyorlar bir ara sarılıyorlar falan. Sonra karşılıklı şantajlara geçiliyor; “Anne sana dediklerimi babama söylemeyeceksin değil mi?” , “Söylemem ama sen de sana iki tane çaktığımı söylemeyeceksin canım yavrum.” Oehh kutsal analığınız bu muydu? Evlat sevgisi bu mu? Ben burada cahil ve çıkarcı anası yüzünden terörize edilmiş bir çocuk görüyorum sadece. Daha altı yaşında aile bireylerine şantaj yapmayı, çıkarları için susmayı, annesine küfür etmeyi, duyguları ile değil çıkarları ile davranmayı öğrenmiş zavallı bir çocuk. Otobüsten iniyorlar, babaları karşılıyor onları. Kızı kucağına alıyor karısını öpüyor, arkalarını dönüp sıcacık mutlu bir çekirdek aile tablosu ile sohbet ederek evlerine gidiyorlar.
Olay yüzde yüz gerçek, eksiği var fazlası yok. Yukarıdaki hikaye bir genelleme değildir, böyle olmayan tüm anneleri tenzih ederim. Olanların da utancı kendine yetmeli bence.