46 gündür aşk acısı çekiyorum ne yapacağımı bilmiyorum?
49 gün önce kuzenimi kaybettim beyin kanserinden. haliyle teyzemlere destek olmaya çalıştım elimden geldiğince. 21,5 aylık ilişkim 46 gün önce bitti. nedenini anlatmak isterim. şöyle ki daha kuzenimin vefatının 3. günüydü. o gün bütünleme projemi teslim etmek için okula gittim, dönüş yolunda beni aradı portfolyoyu ne zaman yaparız diye çünkü ona söz vermiştim ama araya ölüm girdi ve doğal olarak vakit ayıramamıştım. yine de yapamam demedim ama söz veremiyorum dedim. çünkü sabah teyzemlere gidip gece dönüyorduk anca uyuyabiliyordum ve ev çok dağınıktı haberi alır almaz koşmuştuk ve öyle kalmıştı. sert konuşmaya başladı söz veremiyorum diyince napıcam ben şimdi neyse tamam sonra konuşuruz dedi. biz 7 gece dua okuttuk kuzenime. 3. gecenin duasından sonra beni aradı ( bu arada erkek arkadaşım fotoğraf mezunu ve photoshop biliyodu) eve kaçta dönüceksin dedi ben de yani biz 7 gece dua okutuyoruz bizde böyle dedim tonlamamın farkında bile değildim ve kim ne derse o zaman kulağıma batıyordu güzelce söyledim photoshopla yapamaz mısın çünkü kaçta dönüceğim belli değil teyzemlerdeyim dedim e ben napıcam sana güvendim neyse tamam dedi. sonra bi daha aradı 1 hafta boyunca dualara gidicem dedim halbuki sabahtan akşama kadar anlamış ama biz akşam ezanından sonra yapıyorduk. neyse sana güvendim beni yarı yolda bıraktın zor anımda yoksun ölen ölmüş 3 gün sonra git duana benim için artık yoksun dedi. cenaze evinin bahçesinde zaten acım var beni yaktı kül etti. ben onu hiç yarı yolda bırakmadım. yüksek lisansa ne kadar çok çalıştığını biliyodum ama bu çok makul bi sebep değil mi ben mi hatalıyım? sırf yüksek lisansa girebilsin diye 4 kredilik illüstrasyon ödevini yaptım. ona da bok gibi yaptın zaten dedi. aldığı not 95. içinde neler saklıyormuş bilemedim. o gün en çok ölen ölmüş demesine kahroldum. acılı günümde beni mahvetti. arkadaşımdan duydum başkasına yaptırmış portfolyosunu ve story'e atmış teşekkür etmiş. madem başkasına yaptırıcaktı neden bana senin acın var telaşın var bunu yapabilicek var mı tanıdığın deseydi dolu vardı kimse yapmam demezdi. benim zaten kafam gitmiş empati kursa, merhamet etse nolurdu? annesinin yanında bas bas bağırdı bana ve konuşmaları hoparlöre almış dinlemişler. kapattı. aramak istedim aradım çünkü haketmedim. annesi çıktı telefona çok sakin konuşuyor ama yılan işte şimdi yüksek lisansa giremiyor, ölen ölmüş hayat devam ediyor dedi yani yapsan nolura demeye getirdi o da. dedim allah benim kalbimi biliyor, onun ne kadar çalıştığını biliyorum ben onu hiçbir zaman yarı yolda bırakmadım acım var kuzenimi kaybettim eve bile uyumaya gidiyorum sizin vicdanınıza bırakıyorum dedim. tamam canım yarın konuşuruz dedi tamam dedim ben de. annemler çok kızdı bana ben bugüne kadar onun olumsuz özelliklerini hiç aileme yansıtmamıştım. bi kere daha annesinin yanında bağırdı bana bas bas ve sokakta da kardeşimin yanında yaptı bunu. sonrasında son mesajı kardeşim attı bu olay ailemize yansıdı diye. bana bunu yaşatan ilk aşkımdı. çok sevmiştim ama beni kahretti. ben bu şekilde bir ayrılığı haketmedim. bana bunları yaşattı ama severek ayrılmak zorunda kaldım. her yerden engellemiş beni. ben ona kötülük yapmadım. ben onu hiçbir zaman yarı yolda bırakmadım. hep onun iyi olmasını istedim. iyi günlerimiz oldu bu zamana kadar. bize her gün sevgililer günüydü. o kadar çok seviyorduk birbirimizi. benim varlığımdan bu kadar mı rahatsız oluyor? ben onu rahatsız etmezdim ki. kağıt parçası için beni harcadı. haketmedim. neden yaptın diye ona hala sormak istiyorum.
beni esas üzen bunlardı ve artı olarak da benden ayrıldıktan sonra başkasına portfolyosunu yaptırıp bunu paylaşmasıydı. hem de beni engelleyerek. madem başkasına yaptıracaktı neden o gün "ya hayatım sizin başınız kalabalık, seni anlıyorum, sizinkilere söyler misin yapabilirler mi?" diye sorsaydı biz şu an ayrı olmazdık. ben onu hiçbir zaman bırakmak istemedim, bırakın bırakmayı, düşüncesi bile geçmedi aklımdan hiç. ben çok gerçek, içten, yürekten sevmiştim onu. ilk aşkımdı. ilk sevgilimdi. 21 yaşımdı o benim. en iyi arkadaşımdı da aynı zamanda. kalben o kadar mahvolmuş durumdayım ki, ne kadar yazıp konuşsam da anlatamam üzüntümün derinliğini. bazen yazsam mı ona diyorum, çok özlüyorum, hislerim bitmedi ona karşı, o günden önce beni sevdiğini de biliyordum. emindim. ben de onu çok seviyordum. yine katlanırdım ona. susardım bizim için. ama yaptığı çok ayıp bir şeydi.