1. Süslüm öncelikle geçmiş olsun. Şunu unutmayın yalnız değilsin. Durumum seninle çok benziyor.
Bende 14 yaşımdan beri antidepresan kullanıyorum. Daha önceden de gidiyordum psikoloğa ama yaşım küçük olduğu için vermiyorlardı. İlaçlar yerine bir sürü abuk sabuk şeyler denettirdiler hiç biri işe yaramadı.
Sonra ilaçlara başladım. Herkes de etkileri farklı olabiliyor. Benim duygularımı aldı götürdü mesela. Gülemezdim, üzülemezdim, ağlayamazdım bile. En büyük tepkim boş boş bakmak olurdu. İçimden düşünürdüm şuan buna üzülmem gerekiyor, bu beni ağlatabilecek bi durum ağlamam gerekiyor diye ama yapamazdım işte. 3 sene kullandım o ilaçları. Herkes memnundu, annem mutluydu çünkü ağlamalarım susmuştu. Ne yaparsa yapsın karşısında put gibi duran biri vardı. Babam memnundu çünkü aramadığı zamanlar 'beni unuttun' diye kızacak küsecek biri yoktu karşısında. Ama ben değildim işte. Daha doğrusu ben, ben değildim. Karakterim yok oldu bu sürede. Yaşadığımı hissedemedim. Ağlayamadım gülemedim sevinemedim. Kimse de bana dur kullanma o ilacı demedi. Gittim psikologlar farketti ama annem ilacı bırakmama izin vermedi. Böyle senelerce devam etti.
En sonunda hayatımda aldığım en mantıklı kararı uygulayarak kurtuldum ben bu işten. Kimse bana yardım etmedi, durdup da kızım sen kendinden geçmişsin alma şu ilacı demedi. Dedim ki bırakıyorum. Almıyorum. Önce anneme söylemeden bıraktım ilaçlarımı. Tabi sonra farketti. Kavga gürültü koptu ama ben bi daha başlamadım o ilaçlara. Şuan belki sinirliyim, kızgınım öfkeliyim. Ama bunların hiçbirini tepkisiz o halime değişmem. Ben olduğumu hissediyorum çünkü.
Kusura bakma süslü biraz içimi döktüm. Sen eminim benden daha iyi durumdasındır. Benim tavsiyem iyi bi psikoloğa git, o gerekeni söyleyecektir ama her şeyden bahset ona rahatsızsan ilaçlardan söyle.
Her şey gönlünce olur umarım. Yalnız değilsin. Ben varım süslücüm <3