babam yüzünden azalan özgüvenime ters oranda artan mutsuzluğum ?
iyi geceler süslüler, kusura bakmayın öncelikle uzun oldu baya. benim babam şöyle biri; okul hayatım boyunca benimle ilgilenmedi hiç zor anlarımda falan yanımda değildi hatta çoğu zaman il dışında çalıştığından şahit de olmadı ama eminim ki yanımda da olsa ilgilenmezdi. çünkü umursamaz, gamsız birisi. neyse ki çok şükür maddi açıdan hiçbir sıkıntı yaşamadım. işte gel gelelim mezun oldum 1,5 yıldır işsizim. hala maddi açıdan bir sıkıntımız yok. babam sürekli ben her ağzımı açtığımda iş bul çalış, koca kız oldun, çalış çalış iki lafından biri bu. annemin de babamın da hayatım boyunca kendi evlatlarını övdüğünü görmedim zaten varsa yoksa millet iyi millet şöyle. tamam çalış demesinde bir şey yok evet ama bazen öyle şeyler söylüyor ki işte alaycı bir şekilde neye yararsınız, ancak oturun öyle boş boş. yemin ediyorum özgüvenim falan kalmadı babam her ağzını açtığında diyorum kim bilir ne söyleyecek yine. artık babamı sevmediğime kanaat getirdim. kızdığımdan konuşmamaya çalışıyorum bakıyorum o benimle konuşmaya çalışıyor güzel güzel diyorum evdeki huzur kaçmasın ben de konuşayım ama ertesi gün yine aynı şekilde davranmaya devam ediyor. işte geçen amcam aradı babamı, ben odadan dinliyorum amcam beni sordu babam da yok bir şey yaptığı yok evde oturuyor boş boş, baba parası yiyeceğim ben diyor dedi amcama. ağzımdan böyle bir şey hiç çıkmadı hayatta da böyle bir şey demem. aylardır evden dışarı çıkmıyorum para harcarım diye. diyorum gezmek senin neyine kimin parasını harcayacaksın sonuçta. düşününce insanın zoruna gidiyor ya babamın benim parama ihtiyacı yok insan diyor ki evladı değil miyim ben ne bu böyle yükmüşüm gibi davranması. ruh halim o kadar kötü ki. böyle her kötü bir şey söylediğinde odama geçip ağlıyorum istemsizce akıyor gözyaşlarım. yoksa bende isterdim ben de onu ciddiye almayıp alaycı şekilde cevaplar vereyim ama olmuyor. hayır ağladığımı bilse yine içi sızlamaz ona yanıyorum. bazı babaları görüyorum çocuklarına canın sağolsun deyip gözlerinin içine bakıyorlar benim o insanlara sarılasım geliyor. normalde insan neden isteyerek kendine zarar verir diyen bir insandım sürekli aklımda artık benimle uğraşmayı bırakacaksa kendime zarar bile verebilirim düşüncesi var. ama biliyorum ki uğraşmaya hep devam edecek. dışarıdan birisi görse babamı hani ne var bunda bir şey yaptığı yok der hatta annem bile ne yapıyor ki baban sana diyor ama ruhen çökertti beni bu söyledikleriyle. şu anda da uyku tutmadı daraldım ve anlatmak istedim süslüler. ne önerirsiniz? ne yapayım ben? benim gibi olan süslüler var mı siz neler yapıyorsunuz?