inancı olanlara soruyorum: allah'ın varlığını sorguladığınız, isyan ettiğiniz oluyor mu? oluyorsa bununla nasıl başa çıkıyorsunuz?
öncelikle bu soruyu tartışma yaratmak için açmadığımı bilmenizi istiyorum. inanç konularını özel bulduğum için çevremle de çok paylaşmam, size içimi dökmek istedim.
dini inancı çok yüksek biri değilim açıkçası ama belki alışkanlıktan belki de sığınma ihtiyacımızdan allah'a kendi içimden geldiği gibi dua ediyorum. belki psikolojiktir bunları bilemeyiz ama bir gücün koruduğunu, beni sevdiğini hissedebiliyorum. zaten size soru sorma amacım, bu histen uzaklaşıyor olmam. son altı senem çok karanlık geçti. gerçekten daha fazla dibi göremem derken daha da dibe battım. o kadar gözyaşı döktüm ki, artık isyan etme noktasına geldim. bazen bana neden bunları yaşatıyorsun diye bağırmak istiyorum. dün ağlama krizine girdiğimde yine istemsiz "gözyaşlarımı hiç mi görmüyorsun?" diye seslendim. intiharın eşiğine kadar geldim yine seslendim "son noktam burası, lütfen kurtar" dedim. allah'a ve adalete inanmayı bırakmak istemiyorum. bütün bu acılar boş yere yaşanıyor, her şey daha kötü olacak ve kimse kurtarmayacak düşüncesine girersem intihar etmekten korkuyorum.
böyle bir soru sorduğum için de kusura bakmayın, sadece siz dayanma gücünüzü isyan etmeden nasıl sağlıyorsunuz merak ediyorum.