çok geniş kapsamlı bir soru soracağım, burada çalışan kadınların çoğunlukta olduğunu düşünerek danışmak istiyorum lütfen yorum belirtin?
anne ve baba tarafımda tüm akrabalarım arasında çalışan tek kadın benim, 2.yılım iş hayatında, tüm yengelerim halalarım teyzelerim ev hanımı, klasik 20 27 yaş arası evlenip çocuk büyüten kadınlar, ev düzenlerine gerçekten hayranım, çok güzel çok kibar tüm şeyleri, fakat kızlar ben böyle değilim, böyle olmak da istemiyorum zaten, isteseydim böyle bir adamla evlenip evde onların görüşüne göre ‘hayatımı yaşardım’. ama idealim hayalim olan mesleği okudum ve iş hayatına girdim, ilk seneler biliyorsunuz tecrübe gerektiği için çok zor ve yoğun şartlarda çalışıyorum, ne zaman bir arada otursak misafirliğe gitsek sürekli ‘ay zavallım 7de mi çıkıyosun iyi dayanıyosun valla, ay sen otur sen çalışıyosun ben çay dökerim, ay biz çok oturmayalım sen yarın işe gideceksin vs vs’ iyi niyetli gibi söylüyorlar ama ben rahatsız oluyorum, bende mi sorun var bilmiyorum. erkek arkadaşımla yakında nişanlanacağız, o da benim kafamdan, idealleri olan biri, nişan sürecini en hafif şekilde atlatalım diyorduk, ama herkes herşeyi o kadar büyütüyor ki, yok sana ne takacak yok ne hediye dağıtacaksın, annem de onlara uyuyor haliyle, bizim kızımız erkek gibi, hiç bişey istemiyor, vs vs. annem resmen üzülüyor böyle olunca, akrabalar da sanki bana acıyor gibi davranıyor :/ kahvaltı günleri yapıyorlar birbirlerine gidiyorlar yemeğe, sonra birbirleri arkasından konuşuyorlar, eskiden daha yakındım onlarla bana da anlatıyorlardı birbirleri hakkında. artık eleştirdiğim için anlatmıyorlar. aramızda 3 5 yaş var ama sanki onlar ev hanımı ben hala çocuk gibi. sanki hiç biri hayatımda olmasa daha mutlu olacağım. ben de isterim rahat rahat kahvaktı yapacağım, arkadaşlarıma zaman ayıracağım daha çok günüm olsun, akşam rahat rahat ne yemek yapsam diye düşünüp yeni şeyler deneyeyim, ama ideallerim de var boş yere mi emek verip okudum, ve maddi boyutu da var, nişanlım istersen çalış istersen çalışma der ama ben daha rahat bi yaşam için çalışmak isterim. çünkü çok çok zengin de değil, zaten yaşlarımız daha 23. mesela geçen gün nişanlım ‘biriktireceğimiz parayla önce bir kaç ülke gezelim, mobilyaların yarısını sonra da alabiliriz’ dedi, o kadar mutlu oldum ki. ama sonra eve gelince, annemlerin düşünceleri geldi aklıma, onların memnuniyetsiz bakışları, evime gelseler söyleyecekleri şeyler, ben akrabalarımda hiç böyle evinde bir eksiği olan görmedim, ama bir ülke gezmişlikleri de yok, biliyorum bu bi tercih meselesi, ama ‘onların ne dediğini boşver’i hayatıma bu konuda uygulayamıyorum, çünkü sürekli hayatımdalar. siz ne düşünüyorsunuz, bu kıskançlık mı yoksa ne neden bu kadar kafama takıyorum?