2. Stefan Zweig'ın geniş betimlemelere yer verdiği ve insan psikolojisini yine çok güzel ele aldığı 70 sayfalık bir kitaptır. Kitap yalnızca 24 saattir tanıdığı bir adamla eşini ve çocuklarını bırakarak kaçan kadının ardından olaya şahit olan kişilerin olay hakkında konuşmalarıyla; kadını topa tutanların ve kadını anlamaya çalışan kişinin diyaloğuyla başlıyor denebilir. Kitapta buram buram empati, merhamet, duygusal çıkmazlar ve ikilemler (gizlinot: Korku kitabındaki kadar büyük ikilemler olmasa da) işleniyor. Kitapta ana karakterin insanların dışardan bakıldığında hayal kırıklığı yaratan olaylarına yaklaşımını kendime yakın bulduğumdan ana karakterin cümlelerini gülümseyerek okudum. Ayrıca insanların tamamıyla rasyonel canlılar olmadığına duygularına yenik düşebileceğine daima topluma göre doğru olanı tercih edemeyeceklerine katılıyorum. Bu insanların da anlamaktan ziyade direkt salya akıtarak eleştiri yağmuruna tutulmasına karşıyım. Kitapta çokça yer verilen betimlemeler bazen boğsa da seçilen konuyu beğendim (gizlinot: stefan zweig: tşk) ama korku kitabındaki kadar anlatılanların iliklerime işlemediğini o yoğunluğu ve merakı geçirmediğini söylemeliyim. Kitaptan sevdiğim bir cümleyle girdimi bitiriyorum xd
"insanları mahkum etmektense, anlamak beni daha mutlu kılar."
mayonezimsii
banaderlerkedi