body positivity

1. bunu yaymanın en iyi yollarından biri "görünürlüğü" arttırmaktır. yani medyanın her çeşit vücuttan insana daha fazla yer vermesi. ama sadece medya değil, sosyal medya hatta sokakta!

hani 4 kilo bile alınca boydan foto koymuyoruz, dekolte giymiyoruz ya. "34(hadi 36) bedensem varım yoksa kendimi göstermem bile" diyoruz ya. bu süreçte sadece kendi özgüvenimize değil çevremizdeki birçok, özellikle de genç, insanın da özgüvenine zarar veriyoruz.

insanların "gerçek" vücut ölçülerine sahip kişilerin de hayatlarını yaşadıklarını, mutlu olduklarını, başarılı olduklarını, sevildiklerini, maceralar yaşadıklarını görmesi gerek.

2. (link: https://cdn.suslusozluk.net/gorseller/32707_1638_1478460838_68d1a9.jpg Şöyle) güzel bir görselle desteklenen.

3. Her kadın gerçekten guzeldir. Kiminin kasi gözü kiminin beli kiminin ayak bilegi. Ben cirkinim diyorsaniz sadece kendinizi sevmek uzerine biraz daha calismanizi öneririm.

Bazen body positivity i baska insanlar üzerinden yasayan insanlari görüyorum diyor ki "42 beden olmama rağmen erkek arkadaşım beni seviyor" gercek body positivity "42 bedenim ve bedenimi seviyorum, bu bedende yanlis olacak, ragmen denilecek hiçbir şey görmüyorum ve kendimi oldugum gibi seviyorum." Umarım aradaki farki anlatabilmisimdir. Bazen sozlukte buyuk gogus basliginda entry goruyorum küçük daha guzel diyor küçüğü görüyorum buyuk daha guzel diyor 34bedene 36ya giriyorum keske kilo alsamlar 38 ve üstünde keske kilo versemler havada uçuşuyor.

Artık kendinizi sevmemekten vazgeçin. Hani o lisedeyken sevdiğin yagli sacli sacma sapan çocuk var ya onu nasil askla gördüğünü, hicbir kusur gormediginizi akliniza getirin simdi o aşkı aynada gördüğünüz muhteşem kadına aktarin lutfen. Kimleri kimleri seviyoruz o aynadaki kadını mı sevemeyecegiz?

Kendini sevmek, begenmek ayıp değil.

4. kendini sevme akımı. mükemmel bir akım. ve farkında olmadan 16 yaşımdan beri kendi içimde uyguladığım akım.

şimdi instagramda çok ama çok sevdiğim berraque var, aynı zamanda twitterdan da takip ediyorum. beden olumlama'nın bir akım olduğunu onunla beraber öğrendim. berrak -bana göre- boyuna göre kilo fazlası bulunan balık etli bir kız, bu nedenle obeziteyi teşvik etmesi nedeniyle çok eleştiriliyor. aynı şekilde anladığım kadarıyla dünyada da bu akım genel olarak fazla kiloya sahip insanlar tarafından sahiplenilmiş. ama bana göre bunun fazla kiloyla bir alakası yok.

şahsen bu beden olumlama'nın sivilcelerim yüzünden ağladığım, arkadaşlarımla görüşmediğim, evden dışarı çıkmadığım zamanlarda ortaya çıkmasını isterdim. benim için çok yıpratıcı bir süreçti ve ben kendimi sevmeyi beceremedim. düşün, arkadaşların gidiyor, annen gidiyor, odanda sadece sen kendinle kalıyorsun ve kendini beğenmiyorsun, sevmiyorsun. ne kadar kötü bir şey öyle değil mi? O zaman sivilcelerimi olumlayabilseydim, ki olumlamak ömrüm boyunca istediğim anlamına gelmez. sadece kendimi kabul edebilseydim, sivilcelerim olmasına rağmen değerli olduğumu anlatabilseydim kendime, o zaman hayatımda her şey çok farklı olurdu. Mesela bu da bir beden olumlama.

beden olumlama bana göre: kendini her koşulda sev. o göbeğinden kurtulmak istesen bile göbeğini sev. -mesela ben göbeğimi seviyorum, çünkü ben bu dünyada biriciğim ve göbeğim çok tatlı ^^- burnun seninle dalga geçmelerine neden olacak kadar büyükse kendini sev. hiçbir şekilde kilo alamayan 'tahta kurusu, kemik torbası' diye hitap edilen biriysen de kendini sev. sen bir tanesin, senden başka şu dünyada yok.

gerçekten anlayan bir insan için gördüğünüz üzere obeziteyi teşvik eden bir yanı da yok. mesela ben de fazla kiloluyum. evet kilo vermem gerektiğini biliyorum, inşallah vereceğim de ama bu kendimi sevmemem anlamına gelmemeli.

ha bir de çok uzattım biliyorum ama beden olumlama biraz da insanların dış görünüş zorbalığını azaltmaya yönelik. Arkadaşlar aranızdan kaç kişi çıkıp da 'benimle hiç dalga geçmediler?' diyebilir? eminim ki çok çok azdır. o dalgalar olmasaydı kendinizi daha iyi hissetmez miydiniz?

Bedeninizi olumlayın, kendinizi sevin.

5. ilham almak isteyenlere (gbkz: girls) dizisini izlemelerini tavsiye ederim. (gizlinot: 3. sezonun ortasındayım henüz. geri kalan bölümlerde bu düşünceme aykırı bir şey varsa bilemiyorum şimdiden)

6. ergenligimden beri cok geniş basenlere sahibim. ne zaman kuzenlerimin yaninda giyinsem o neeee diye tepki veriyorlar ama kendimi sevdigim ve kendime saygı duyduğum icin hatta biraz da basenlerimin bana seksilik kattığını düşündüğüm icin istedikleri üzülmüş tepkiyi vermedikce zamanla onlarin da sustugunu hatta begendigini gozlemledim.

bu yuzden altin nokta kendinizi kabul etme ve normallestirme olacaktir.

7. Ablam 125 kg ile morbit obez kategorisindeydi yıllarca. Sonra mide ameliyatı ile 65 kg oldu. Aile, eş dost, akraba tarafından, ben ve kardeşime de yıllarca "bak ablan kilolu sen de kilo alırsın aman dikkat et" denilerek kilo algımız alt üst edildi.

Lisede kilolu idim ve kendimi çok beğeniyordum ki iri göründüğümü bilsem de müthiş özgüvenliydim. Sonradan mağazada en büyük beden kota bile giremeyince ve zaten ufak tefek olan sevgilim yanımda iyice küçücük durunca diyetle 53 kg'ye düştüm. Harika bir dönemdi. Ama esas ondan sonra mücadelem başladı. Her an aynaya bakmak istiyordum ve kendimi ölçüp duruyordum . En ufak aldığım gram bile depresif olmama yetiyordu. Üniversite dönemi 57 kilo oldum ama o kadar dikkat ediyordum ki. Sürekli kontrol hali, sürekli kendimi arkadaşlarımla kıyaslama. Çalışma hayatına gireli 2 yıl oldu ve kilom 60. Geçen sene hiçbir yere gitmek istemiyordum kilo aldım kaygısı yüzünden. Sonra lise, üniversite fotoğraflarıma bakınca yavaştan bir aydınlanma geldi. Ulan ben zaten gayet sağlıklı ve hoş görünüyormuşum niye o kadar eziyet etmişim ki kendime? Ya yıllar sonra şimdiki fotolarımı görünce yine aynısını düşünürsem? Sonra şunu sordum kendime, toplum nezdindeki standartların üzerinde kilosu olan arkadaşlarımı nasıl görüyorum? Biri çok seksi, biri çok eğlenceli ve bir diğeri çok etkileyici bir zekaya sahip. Ben hiç kiloları ile degerlendirmediysem insanları, kendime bu eziyetim niye?

Son bir yıldır göğüslerimin olmayışını özümseyip, destekli sutyen takmayı bıraktım mesela. Her gece 20dk zoraki yaptığım egzersizleri sadece iyi hissetmek için istediğim an yapmaya başladım. Yürüyüşlerime ise aynen devam. Zaten en sevdiğim şey kilometrelerce yürümek. Canımın istediğini gayet güzel yiyorum. Önemli olanın denge olduğunu öğrendim. Sağlık demek iç huzur demek. Yoksa Yemek yerken vicdan azabı hisseddiyorsam ben o anı hakkıyla yaşamış sayılır mıyım?