97.
3 yaşıma girmeme 3 gün kala 99 depremi olmuştu. çok net hatırlıyorum, annem kardeşime hamileydi, beni de kolumdan bacağımdan tutup koşturarak evden çıkarmışlardı, bahçede uyumuştuk. iskambil kağıtlarından kule yapıyorduk artçı gelince devriliyordu, öyle depremden bile oyun çıkartmıştık.
96.
Benim anım değil fakat erkek arkadaşım 3 yaşında bisiklet sürerken bilincinin açıldığını söylüyor (gizlinot: Ya da inanıyor kqpaöqpwöspsöwpspdjwkdoxocj)
95.
2 yaşındaydım, yeni doğan kardeşimi kıyafetinden tutarak camın önüne getirmiştim. Camda atma niyetindeyken annem görüp müdahale etmişti tabi. o küçücük beynimle neden böyle bir şey yapma gereği duydum , hiçbir fikrim yok.
94.
2,5 yaşındayken kafamda sebebi bulunamayan yaralar çıkması, sürekli hastaneye götürülmem ve kaşıdığım için parmaklarımda hep kan olması.
93.
2-3 yaşlarında babaannemlerin bizim evden taşındıklarını ve babaannemin (gizlinot: Rahmetli) bana beni özleyecek misin baskılarını hatırlıyorum. Hatta kapının girişinde gerçekleşen gri bir sahne şeklinde.
92.
1,5 ya da 2 yaşlarımda hakkaride görev yapan ailemle lojmanlarda kalıyorduk. Dağların arasında bir gün pembe bebek arabasından bakarken rahmetli babamın mangalı yellediğini hatırlıyorum. Devasa dağların görüntüsü hafızama kazınmış gibi. Böyle bir günü kimse anlatmadı ya da böyle bir fotoğraf görmedim. O bebek Arabasını hatırladığımı söyledğimdeyse annem çok şaşırdı. Türk ailesi olarak mangal kısmı çok olası zaten. (gizlinot: Swh)
91.
3 ya da 3,5 yaşındayım sanırım ikindi vakitleri güneş yüzüme vuruyor.. annemin kucağında ona söz verdiğimi hatırlıyorum bu son anne bi daha emmicem diye :))) evet o zamana kadar emmişim 5-6 yaşlarımda da hala elimde biberonla geziyodum
90.
2-2.5 yaşlarındayken kulaklarımın delindiği an, fotoğraf vs hiçbir şey olmamasına rağmen kulağımı delen kadını ve eczane ortamını hatırlayıp anneme anlattığımda inanılmaz şaşırmıştı.
16 şubat 2020 22:42
13 nisan 2022 15:24
89.
4-5 yaşlarındaydım sanırım. İzmir'e anneannemlere gitmiştik. Dedem İzmir'e varır varmaz beni hep ilk iş fuar'a götürürdü. Basmane'de oturuyorlardı. Çıktık evden yürüyoruz. Ayakkabıcının önünde kırmızı bir ayakkabı gördüğümü ve ona bakcam derken yere yapıştığımı hatırlıyorum. İki dizim de yarılmıştı. Çok kanayınca Dedem beni fuara götürmedi o gün, en çok da dizime değil fuara gidemediğime ağlamıştım. Ertesi gün ama canım dedem kırmızı ayakkabıları sabah kahvaltıda verdi, giydim ve fuara gittik.
88.
Bunu bana anlattıkları için sonradan bu kadar net hatırlıyorum sanırım. Emekliyorum, o kadar küçüğüm. Ananemlerin evinde tavandan bir beşik var, orada uyuyorum beşik kopuyor uyanıp ağlamıyorum ama yan odada, koltuğun arkasında fotoğrafları buluyorum onlara bakarken kimse görmüyor. Daha sonra annem anneannem bir geliyor odaya kopmuş bir beşik yerde ama çocuk yok. Müstakil olduğu için bütün avluyu arıyorlar saatlerce sonra bir bakıyolar yan odada fotoğrafların üstünde uyumuşum