evlilik

151. Korktuğum ve asla gerçekleştirmeyi düşünmediğim bir eylem. Aile olmak için illa tasma takar gibi veya yemin eder gibi bir yerlere imza atmak zorunda değilsiniz. Birlikte yaşayabilir hatta çocuk yapabilir hatta birlikte yaşlanabilirsiniz. Çağdışı kalmış formalite.

152. Aslında benim oynadığım evlilik kumarı, temelinde mantık olan ama sevgiden beslenen bir ilişkiydi. Her şey akla ve kalbe uygundu. Adam düzgündü, çok eğleniyordum yanında, cinselliğimiz iyiydi, meslek ve statü sahibiydi, sorumluluk sahibiydi, birbirimizin özel alanlarına saygılıydık ve kimse kimseyi kısıtlamazdı. Fakat evlenmeden öngörülemeyecek sorunlar yaşadık ailesi ile. Annesi balayı haftamızda eve gelip 1 ay kaldı, kardeşiyle her ayın en az 2 haftası bize yatılı gelmeyi adet edindi, çekmecelerimi karıştırıp iç çamaşırlarımın yerlerini değiştirdi, oğlum ev işi yapıyor ne biçim kadınsın diye beni defalarca ağlattı. Bu kadın evlenmeden önce bir melekti. Ben hiç bilmiyordum bunlar normal mi, evli olmak ne demek,böyle bir durumda ne denir? Sustum işte. Sustuklarımın beni hasta ettiğini anlayamadım. Sonra birbirimizden uzaklaştık her anlamda. Benim eşim ülke şartlarında çok ideal bir eş. Birçok arkadaşımın eşi ile kıyaslayınca çok düşünceli, çok anlayışlı, paylaşımcı. Fakat şimdi beni bu saatte uyutmayan sorunlarımızın da kaynağı onun ailesi ile aramıza bir set çekememesi ve bu hayal kırıklığını toparlayamıyorum. Biz hiç eş olmadık onunla, ev arkadaşı olabildik maalesef. Ben duygusal olarak kırıldıkça ondan koptum ve soğudum. Muhtemelen o da benden... Şimdi ben cinnet geçirip yerlerde saçlarını yolan, antidepresan bağımlısı bir kadın oldum. Onun gözünde deliyim. Benim annemin de kaderi buydu fakat o benden çokça güçlüydü. Ben hep güçlü değil mutlu olmak istedim ama annemin kaderini yaşadım maalesef. Velhasıl, evlilik bir kumardır. En akla uygunu da bir kumardır. İçine girmeden karşınıza neyin çıkacağını asla bilemezsiniz. Benim eşimin ikinci evliliğiyim ben, sevgiliyken o kadını öyle çok kıskandım ve nefret ettim ki içgüdüsel olarak. Şimdilerde onun da benimle aynı şeyleri yaşadığını öğrendikçe, o nefret ettiğim kadının karşısına oturup dertleşmek istedim. Beni hayatta anlayabilecek tek kişi belki de odur. Aynı adamı sevip aynı bedeli ödemişiz. Kendine güzel bir hayat kurmuş, yine özendim ona. Bu sefer mutlu olmasını diledim onu kıskanmadan. Evlilik, eşinin eski eşi ile de kız kardeş hissetmekmiş.

153. (yazar: redbeagle) 'nin de dediği gibi "evlilik aşıkların kavuşması gibi bir şey değil." aynı evin içine girmeden önce, bir gün bile kavga etmemiş ve böylece evlilik kararını da hızlıca almış olmamıza rağmen, evleneli 4 ay olmuşken bir tartışma ya da anlaşmazlık yaşamadığımız hafta olmadı diyebilirim. yaşanan tüm tartışmalar aynı evi paylaşmakla alakalı. "o niye orada", "bunu niye kaldırmadın", "bunu ben mi yapıcam", "şunu sen yapmalısın" tarzında.

eşimle tanışana kadar evlilik hayalleri kuran biri değildim. ama evlilik kötüleyenler için de "denedin tabi başın göğe erdi de kötülüyosun" şeklinde düşünüyodum. şimdi tüm samimiyetimle söylüyorum, sevgiliyken her şey bambaşkaymış. sevgiliyken her şey sevgiyle alakalı, evlendikten sonra yaşam mücadelesine dönüyor. imkanı olan evlenmesin...

154. 26 yaşına geldim. 3 ayrı ülkede yaşadım. Odtüyü bitirdim, mastera başladım hatta 3 aya o da bitiyor. Sayısız hoşlantım ve flörtüm birkaç uzunlamasına ilişkim oldu, artık birini evlenmek isteyecek kadar çok sevme ihtimaline inancım kalmadı. Bir tanım yazacak olsam birinin hayatına 1. Dereceden tanıklık derdim herhalde, ancak Şuan alternatif hayatlar da mümkün diye düşünüyorum.  Aslında teselli almak ya da kendimi teselli etmek için değil ancak benim tanımımın da sözlükte var olması için yazıyorum bu entry'i. Evliliksiz bütünlük ve keyif de vardır, evlilik bazen sadece siz sanat filmi severken ortamda konuşulan anime'dir ve sizin hakkında hiçbir fikriniz yoktur.

155. 26 yaş artık evliliğe dair ümidim kalmadı demek için fazla erken bir yaş bence. 28 yaşımda evlendim, 26 yaşımdayken kafamda evlilik fikri bile yoktu. bir de düşünüp evliliğe olan ümidimi kaybedeceğim falan bunun için 20 yaşımdan itibaren evlililik düşünmem gerekir herhalde.

uygun kişiyi bulduğunda onunla evli olma fikrini seviyorsun ve evleniyorsun. evlenmek ve boşanmanın fazla abartıldığını düşünüyorum. evliliğin kadının yemek ve temizlik yaptığı bir düzen olarak görülmesinden de nefret ediyorum. öyle olmak zorunda değil eve insanlar ısrarla böyle olduğunu düşünmek istiyor. evli insanlar hep öyle yaşıyor zannediyor.

156. matah bir şey olmadığını içine doğduğum evlilikten biliyordum ama evlenince gerçekten hiç gerek yokmuş diyorsunuz.

türk toplumunda evlilikte kadından beklenen ev işlerini yapması, evden yemeği eksik etmemesi, çocuk doğurması, erkeği idare etmesi. ne kadar eğitimli ve şehir kökenli biriyle de evlenseniz, her ne kadar çalışıp kendi paranızı da kazanıyor olsanız sizden beklenen modern kölelik oluyor. elbette istisna vardır ama benim çevremde daha istisnaya denk gelmedim.

157. Evlenmek ve boşanmak fazla abartılıyor +1

Bu kış evlendim ve hayatımızda dramatik bir değişim, aydınlanma, sorgulama hiçbir şey olmadı :d

İki sevgili aynı evde yaşıyoruz ve yasal haklarımız var. Aile cüzdanı olayı hoşuma gitti. Eşim, ben, kedimiz bir aile olmak içimi ısıtıyor.

Ama onun dışında hayat bu her şey olabilir. Çok çok çok seviyorum, onunla aşırı gülüyorum, her şey onunla çok kolay ve gönül ister ki hep birlikte olalım ama bir gün ayrılmayı ve oldurmamayı tercih edersek napalım hayat bu deriz.

Evlenmek bu ülkede içine çok fazla şey yüklenilen bir kavram ve korkuları anlıyorum. Aslında oyun hamuru gibi bişey siz nasıl şekillendirirseniz ona benziyor evliliğiniz. İlişkiniz iyi değilse evliliğiniz de iyi olmaz. İlişkiniz iyi ise evliliğiniz de güzel olur aslında olay bu bence.