bir derdim var tutamam içimde ?
arkadaşlar bu dert bitmeyen bir karabasan. ünivden mezun olalı 3 yıl oldu. ben ünivde bir depresyon dönemi yaşadım. gitmediğim psikolog kalmadı. neyim var bulun şunu da düzeltiyim dedim. ama hiçbiri yardım edemedi. son 3 yıl böyle geçti. okula gidip gelen bir ruh oldum. en sevdiğim arkadaşlarla arayı bozdum ama o zamanlar umrumda değildi çünkü öyle bir mutsuzluk vardı ki içimde anlatamam. kendim mutsuzken ortama uyum sağlayamadım yani. her neyse yine de mezun oldum . mezun olunca da olayın farkında değildim yani. kafam bomboştu. sonra çok büyük bir şans çıktı karşıma ve hayata bağlanmaya başladım. işe girdim. 5 ay çalışabildim. çünkü okul zamanındaki depresyonumun nedeni dank etti. meğerse ben sadece okula git gel yaparak, dersi dinleyip sınavlar için hiç çaba göstermeyerek, hedefsiz yaşayarak kendimi beslemiyormuşum.üniv hayatını anlamamışım. kendimi geliştirmeyip daha da körelterek, başarısız olarak özgüven kaybı yaşamışım resmen. ilk senem harikaydı çok hedeflerim vardı mesela. sonra zamanla hayatımı yanlış planladım bir varoluş kaygısı yaşadım. iş yerinde aklıma bunlar gelince de özgüvenim kayboldu. yani sanki o 4 yıl olmamış gibiydi ve bianda işe girmiş bulundum gibi oldu. eve kapandım dersleri tekrar ettim kpss ye çalıştım. çünkü özelde çalışıyordum o da bana yetmedi. kendime birşeyleri ispat etmek zorundaydım artık. gecelerce ağladım ailem en büyük destekçim oldu sağ olsunlar haklarını ödeyemem. evet sen o zamanlar kötüydün ama geçmişe bakma artık diyorlar. ben de çok üzülüyorum hala. sanki ben o zamanlar çocuktum da şimdi aklım yerine geldi asıl şimdi bu kafayla üniv okumalıydım. 1 yıldır işsizim. bizim alan ezber alanı olduğundan bilgileri zaten unuttum gibi. kpss de olmadı tekrar girecem pes etmek yok. benden küçük yakın akrabalar işe girdi başarılılar özgüvenliler, kardeşim yüksek lisansa başladı. ben şuan 26 yaşındayım ve çok üzülüyorum gerçekten . kariyerim alt üst oldu. mesleği yaparım eminim seviyorum ama yetersiz hissediyorum. özelde çok şey bekliyorlar. devlet olsa en azından kendimi geliştirmeme de zaman tanırlar. sonra alır yürürüm ama şuan tek dünyam odam. hem sönen kariyerime hem de kaybettiğim dostlarıma öyle üzülüyorum ki. bakıyorum sınıftan master yapan bile var. ben de öyle çalışkandım sonra işte kendi kendimi bitirdim.