kedimin canını yakıyorum
merhaba. öncelikle ben kendimi affedemiyorum lütfen siz de yargılamayın okumadan.
sinir hastasıyım ve tedavi oluyorum. daha önceleri bunu kabullenmediğim için tedavi olmamıştım. 3-4 aydır da iyi durumdaydım çok fazla tetikleyen bir şey olmadığından rahat sayılırdım.
yakın zamanda bir kedi sahiplendim. önceleri çok seviyordum(hala da seviyorum fakat emin olamıyorum çünkü sevdiğim bir şeye nasıl zarar verebilirim?) başlarda her şey çok güzeldi tıpkı bir bebek gibi bakıyordum ona. kedinin kaç yaşında olduğunu bilmiyorum tahminim 4-5 yaşlarında. büyük bir kedi anlayacağınız.
1 ay önce krizlerim yeniden artmaya başladı en ufak şeye sinirlenip bağırıyordum. kimseye bağırmıyorum tabi, öyle boşluğa falan bağırıyorum. sonra bir gün kedimi severken o kadar yumuşak geldi ki sıktıkça sıktım sıktıkça sıktım çok çok sevdim onu bir yumuş gibiydi. kendimi bu durumda fareler ve insanlar'daki lennie'ye benzetiyorum. birden canı yanmış olacak ki kollarımı baştan aşağı tırmıkladı ısırdı ve neredeyse kolumu parçaladı. birden beynim zonklamaya başladı ve ne yapacağımı bilemedim. bağırdım çağırdım kediyi korkuttum onu kovaladım ve tuttuğumda çimdik atar gibi sıktım ve sertçe odaya attım oraya kapadım onu. bu 1 ay içinde 3 kez tekrarladı. ve bu bir hafta içinde ise neredeyse her gün sinirlenip onu odaya kapatıyorum ama canını yakmadan. sadece tutup atıyorum. artık beni sevmiyor muhtemelen. yine yanıma geliyor yanımda uyuyor kendini sevdiriyor oyun istiyor falan ama ne bileyim neden sevsin ki beni sadece ihtiyaç için yapıyordur. onu odaya kapattıktan sonra ise kendimi dövüyorum ve duvarlara vuruyorum. kendimi tanıyamıyorum artık. kedimi sahiplendirmeye çalıştım ama cins kedi olmadığı kısırlaştırılmadığı için kimse almak istemedi. eski sahibi de almak istemedi geçerli sebepleri olduğu için. olabildiğince kendimi kediden uzak tutuyorum. kediyi bir siteden falan sahiplenmediğim için de kediyi nereden nasıl sahiplendirebilirim bilmiyorum. her türlü fikrinize ihtiyacım var. nolursunuz bana kötü dileklerde bulunmayın çünkü tedavimi oluyorum elimden geleni yapmaya çalışıyorum. bu kişi ben değilim. yaşamadan bilemezsiniz ama nolur yadırgamayın beni. dışarıda iyi bir yaşamı olmayacağı için asla dışarı bırakamam. diyebilirsiniz ki senin gibi bir manyakla yaşayacağına dışarıda yaşasın daha iyi. ama yine de göz göre göre ölüme atmak gibi geliyor. ne yapmalıyım, veterinere bıraksam onu barınağa falan mı gönderir? aklımda binbir soru var ne yapacağıma dair. bana bir yol açın kurbanınız olayım. kimliğimi açığa çıkarmak istemediğimden buradan birine de vermek istemiyorum çünkü biliyorum ki beni anlayabilecek insan sayısı çok çok az. kimseye de derdimi anlatamıyorum. kaldım böyle. delireceğim. belki de delirdim.