4. izlerken katlanması çok güç bir dizi.
ki ben rahatsız olma eşiği yüksek biriyim; yani övünmüyorum ama a serbian film, salo or the 120 days of sodom, cannibal holocoust gibi filmleri gözlerimi kapatma ihtiyacı hissetmeden izlemişimdir. "film işte" diyip geçebilirim.
ama bu dizideki psikolojik şiddetin türü beni bir miktar irite etti. belki de annelik üzerine ilerlemesi bende bir yerlere dokunmuş olabilir.
etkilenip araştırınca karşıma munchausen by proxy sendromu çıktı, aşırı ilginç geldi ve aynı zamanda çok korkutucu. bakım verenin (bu sendromda sıklıkla anne) çocuğu yıllarca sürebilen ve kendi yarattığı yalan hastalıklar ile istismarı denebilir kısaca. tabi bunu yaşayan gerçek insanlar olması ve hatta birinin bu diziye konu olduğu gibi cinayetle sonuçlanması çok çarpıcı. insan ne acayip.
aynı psikolojik problemi konu alan bir başka diziye daha başlamışım geçen yıl ancak çok başında bırakmıştım doğum yapınca. tekrar döneceğim kendisine.
o dizi (bkz: Sharp objects)