25 yaşında hayatı kaçırmışlık, yalnızlık ve her şeye geç kalmak?

1. kızlar selam biraz uzun olacak, dertleşmek ve bi nebze olsun rahatlama umuduyla buraya yazma ihtiyacı duydum (ki bu bile ne kadar düşük bi noktada olduğumu hatırlatıyor bana). 3 hafta önce 25 yaşıma girdim ve daha önceden pek sık uğramayan hayata geç kalmışlık düşüncesi birden karabasan gibi çöktü üstüme. kendime hayatımda yolunda gitmeyen, eksik gördüğüm şeyleri halledebilmek için psikolojik sınır olarak bu yaşı koymuş olucam ki birden şiddetli anksiyete krizleri patlak verdi uyuyamama, yemek yiyememe, mide bulantısı, çarpıntı vb. şeklinde. bunlarla birlikte sosyal anksiyete ve özellikle depresyon geçmişim olduğunu söylemeliyim fakat tedavim geçen yaz bitmişti. baskıcı ve kısıtlayıcı bi ailede büyüdüm küçüklükten itibaren sosyal becerilerim de pek gelişemedi, edindiğim arkadaşlıklar hep okul ya da dershane nerdeyse orda kaldı kalıcı olmadı buna üniversite de dahil. mezun oldum 1,5-2 senedir de çalışıyorum (neredeyse remote bir iş) bu kısımda bi sıkıntı yok ama kendimi tüm ergenliğim ve yirmilerimin başlarında inanılmaz izole edip yalnız bıraktığım gerçeğiyle yüzleştim bu beni dehşete düşürdü. sevgililerim, ilişkilerim oldu bu konuda da sıkıntı yok. ama şu an sürekli konuştuğum 1 arkadaşım var mesela bir kaç yıldır tanıdığım ve o da kesinlikle en yakın arkadaş sıfatında değil evine bile gitmedim daha önce. bu yaşa kadar hem kendi kendimi kısıtlamam insanlarla iletişime yeterince açık olmamam hem de yeterli imkanları bulamamamla (liseyi hiç istemediğim bi okulda okudum, son sene başka okula geçince ordan edindiklerim de yine kalıcı olmadı, üniyi bile aile evinde okudum mesela, ya da ünideki sevgilim bana kulüplere katıl derdi örneğin asla istemezdim insamlardan kaçardım resmen) hala bir çevre edinememek, doğru düzgün gezip tozmamış olmak, hep evde tıkılı kalmak ve insanlara anlatacak anılarım olmaması aşırı koymaya, sorunlu ve eksik hissettirmeye başladı. bi süre yalnız mutluyum iyiyim kafasına girmiştim ama kendimi kandırdığımı düşünüyorum şu an. geçmişteki halime çok kızıyorum ve doğru düzgün insan, anı biriktiremediğim için inanılmaz pişmanlık duyuyorum. bu saatten sonra davranışlarımı kafa yapımı değiştirip çabalasam da geniş çevre edinmem ya da genişi geçtim bir kaç gerçektem yakın arkadaş edinmem mümkün değilmiş gibi geliyor. bir süre samimi olduğum insanlar iletişimi devam ettirmeyince ben de üstelemiyor ve beni istemedikleri düşüncesine girip aynı şekilde arayıp sormuyorum ve kopuyoruz mesela işe ilk girdiğimde iyi anlaştığım arkadaşlarımla şu an kırk yılda bir ofise gidince muhabbet ediyoruz sadece. aslında soru yok sadece benimle aynı şeyleri yaşayan/yaşamış olup atlatan ve geçmişteki halinin hatalarını telafi ettiğini düşünen var mı diye merak etmiştim. kendimden çok utanç duyuyorum çünkü bu yaşta bu kadar yalnız olup hayatımı bomboş geçirmiş (geçen hiç konsere bile gitmediğimi fark ettim) olmak bunun da yeni bilincinde olmak çok büyük bir kayıp. 

not: terapi almaya da yeni başladım.

2. 24 yaşındayım ve aynı şeyleri yaşıyorum. Sosyal anksiyete , karamsarlık vs. Sebebiyle arkadaş edinememe sosyal ortamlarda geri durma. Bu arada daha is bulamadığım için terapiye de gidemiyorum:/ Aileme de terapi ücreti konusunda yük olmak istemiyorum herseyimi onlar karşılıyor zaten. Bütün gün evdeyim . Sosyalleşmek isteyince avm geziyorum anca. Arkadaşım var ama o da geçmişte daha samimi olduğum ve anca yılda 1 buluştuğum birisi. Bilmiyorum utanıyorum kendimden artık. Benim kadar içe kapanık ve hantal yaşayan yoktur diye düşünüyorum bazen . Yalnızken mutluyum aslında tek başıma aktivite yapmayı da seviyorum. Yalnız sinemaya falan gidiyorum jsjsjs ama bi sure sonra o kadar boğucu ve sıkıcı bi hal alıyor ki .

3. yalnız değilsin süslü, ben de benzer düşüncelerde buluyorum kendimi. Sanırım iyi bir arkadaş çevresinin önemini önceden fark edemediğimizden oluyor, o insana iyi bir sosyal destek sağlıyor. Çünkü yalnız olunca yaşadığımız problemlerin sadece bizde olduğu algısına kapılıyoruz. Bence iş, aile ve ilişkiler gibi konularda kendimizi başarısız görme sebeplerimizden biri de bu oluyor. 26 yaşındayım ve bu sene aldığım karar insanlara karşı daha açık olmak, ilişkilerimi kuvvetlendirmeye çaba harcamak ve hep karşıdan beklememek. Hala genciz böyle bir çabaya girersek 1-2 yıla en azından bunu değiştirebilirim diye düşünüyorum. Hep çok zor ve çaba isteyen yavaş bir şey olarak gördüğümden kaçtım ama o zamanlar yapsaydım şimdiye çevremde daha çok insan olurdu diye düşünüyorum. Bu sefer yine aynı şeyi yapmamaya çalışacağım. 

4. Ya süslü tamamını okuyaöadkm kusura bakma

Benim de özellikle arkadaşlıklarım konusunda aynı şey gerçeli am ve otizm spektrumunda olduğumu düşünüyorum belki sen de öylesindir

5. Ss ben de 25 yaşına senin gibi yeni girdim, öncelikle yaşlarımız aynı olduğu için bu kaygılarının doğal olduğunu belirtmek isterim. Geç kalmışlık hissi rezalet bir his, biliyorum. Bu durumda kıyaslama yapmamaya çalışmak en iyisi. Yalnızlık konusuna gelecek olursam da, biraz daha atılgan olup insanları bir yerlere davet etmen gerek. Baktın reddediyorlar, alınmadan gücenmeden başkalarına sorman lazım. Ancak böyle böyle kırabilirsin. Sonradan bir bakmışsın insanlar seninle buluşmak istiyor.

6. Süslüler hepiniz arkadaş olsanıza madem. Öncelikle en büyük hata düşünce biçiminizde, bu yaştan sonra bu düşünceyi değiştirmeye çalışsam bile yapamam, arkadaş edinemem ne demek? 100 yaşına gelmiş gibi davranmayın. Herkes çok sosyal olmak zorunda değil, onlarca arkadaş edinmenize de gerek yok. Bir topluluğa dahil olmaya çalışın, mesela kitap okuma grubuna girin veya bir enstrüman kursuna gidin ya da ilgi alanınız her ne ise onu yapın. 25 yaş. İnsanın en güzel yaşı olmalı ya hayıflanıp hayatı kaçırıyorum dedikçe kaçırmaya devam edeceksiniz zaten.

7. a6'ya kesinlikle katılıyorum. Ayrıca insan secmemek lazım, ben hep insanlarla %100 match olmayı ideal gördüm. Şuanki yakın arkadaşlarım hep bu şekilde ve insan biriktirememişim onu fark ediyorum, yakın arkadaşlarım hariç normal arkadaşlarımla hep koptum. Yeterince çaba harcamadığımı kabul ediyorum. Bunu değiştirmek lazım

8. Henüz 25 yaşındasın, arkadaş edinmek için de sosyalleşmek için de gayet güzel bir yaş. O yaşta yurtdışına çıktım ve acayip izole oldum, oradan biliyorum. Şimdiki aklım olsa kendimi arkadaş edinmeye adardım. Türkiye'de herkes çok daha cana yakın ve arkadaş olmak için, o yüzden şanslısın. Kendini gaza getirip pozitif yaklaşmaya çalış. Yapabiliyorsan master, dil kursu gibi bir yerlere yazılmaya çalış. Haftasonları kurslara aktivitelere git. Evde durma ve insanlara karşı açık ol, onların kusurlarına odaklanmaktan ziyade pozitif yanlarına bak. Doğru kişiyle tanışırsan arkadaşlarıyla da tanışabilirsin, bu işler hep şans. Bir iki yıl kendini kasarsan eminim bir sürü arkadaş edinirsin. Farkında değilsin ama öyle gençsin ki, daha önünde yıllar yıllar var. 

9. yaşla ilgili kalıplara fazla takılmayın. hele ki bu yaş 25se sakın. en güzel en sağlıklı yıllarınızı üzülerek heba etmeyin, bu günler geri gelmeyecek.

süslü sorunun tamamını okudum. bence çözülemeyecek problemlerin yok. öncelikle mesleğin işin var, yani durumun bunlara engel olmamış. iş aramışsın bulmuşsun okulunu bitirmişsin hayata karışmışsın öyle ya da böyle. arkadaşlık konusunda da şöyle düşünüyorum, bence insanın kendisini anlayan, iyi ve kötü gününde yanında olan birilerine tabi ki ihtiyacı var. ve bu bir kişi olsa bile olur aslında. herkes aşırı sosyal olmak zorunda değil. ve o bir kişi mesela belki ilerde erkek arkadaşınız olabilir ya da kuzeniniz vs. olabilir. belki o bile yeter.

özellikle kadınlarda görüyorum ben bu arkadaşsızlık durumunu ve bence geniş çevresi olan kadınların bile çoğu arkadaşlığı samimiyetsiz, çıkar odaklı ve pamuk ipliğine bağlı. öyle olacağına gerçekten samimi bir ya da birkaç kişiyi ben yeğlerim. ilgi alanlarınız neyse onlarla ilgili online ya da gerçek buluşmalara katılırsanız belki iyi anlaşabileceğiniz birileriyle karşılaşırsınız. ama illa onlarca arkadaşım olsun diye kendinizi şartlamayın bebek adımlarla ilerleyin, gerçek dışı beklentileriniz olmasın. bir de nasıl bir arkadaş istiyorsanız siz de öyle davranmaya çalışın. mesela ben genel olarak depresif biriyim, şikayet etmeye meyilliyim. bunları yontmaya çalışıyorum daha pozitif biri olmaya, karşımdakini iyi hissettirmeye çalışıyorum, mesela iltifattan hoşlanırdım ama kimseye iltifat etmezdim şimdi etmeye çalışıyorum. karşımdaki insanın bir ihtiyacı var mı bunu anlamaya ve yardım etmeye çalışıyorum. insanları dinlemeye çalışıyorum. tabi denge meselesi. haddimi aşmadan yapıcı önerilerde bulunmaya çalışıyorum. sizde de başka sıkıntılar olabilir onları biraz yontmaya çalışabilirsiniz. 25 asla geç değil bence. hangi şehirde olduğunuzu yazarsanız belki tanışabiliriz de .

sen siz hitabı karışık yazmışım artık kusura bakmayın <3

10. bahsettiğiniz durum beni de bir noktadan yakalıyor. Ben de 26 yaşındayım hiç ilişkim hatta doğru düzgün flörtüm olmadı. Artık o kadar kafayaa takmaya başladım ki neredeyse psikologa gideceğim. Sizin durumunuzda da Arkadaş edinmek hem çok kolay hem de çok zor. Bence kendinize yeni hobiler veya ortamlar oluşturmaya çalışın. Yaşın(m)ız daha genç. Bu kadar karamsar olmak ne kadar doğru bilmiyorum