insanlar neye aşık olur ve vazgeçilmez kalır?

1. Bence bunun bir kriteri yok. Her insan bambaşka bir ruha sahip. Aşık olunan insanlar da öyle. Birsi güclü bir karaktere alık olurken bir başkası kısık bakan gözlere aşık oluyor. Hiç aşık olmayacağınız birine arkadaşınız deli divane vuruluyor. Aşık olduğum insanların ortak bir özelliği de yoktu benim. Yani neye aşık olduğumu bile bilmeden oluyorum. İnsanlarda da bu geçerli bence. 

2. mesela şeyi anlayamıyorum. üstünden yıllar geçse de unutamamak. ne vardı ki onda unutulamayacak ve diğerlerinde bulamadığın? kötü anlamda sormuyorum yanlış anlaşılmayayım. bir neden arıyorum.

3. Yani o aradaki enerjiyi (gizlinot: hiç tanımasan da) bir şekilde hissediyorsun. Bazen bir davranışı, bir tepkisi, bir bakışı bir an için çekici geliyor. İlk görüşte aşk mesela istemsizce kalp o kişiyle bir bağ kuruyor ve nedenini anlamıyorsun bile

4. zaman, mekan diyorum. mesela baska bir zamanda ilgilenmeyeceginiz birine belli bi ruh halinde aşık olabilirsiniz. cok da bi anlam aramamak lazım yani. bu bahsettiğim aşk bu arada sevgiden bahsetmiyorum.

5. Unutamamanın nedenlerinden biri bence eksik kalmışlık oluyor. Bir şeyleri yarım bırakmış olma dürtüsüyle insan unutamıyor. Biraz da karakterle ilintili bu unutamamak. Güçlü görünen hep başının çaresne bakmak durumunda kalmış  ama içinde destek arayan ben varım artık deyip yükünü paylaşacak birine ihtiyaç duyan bir sevgilim ayrıldıktan sonra 5 yıl boyunca düzenli aralıklarla yazdı durdu bana. Üstelik ilişkimiz 3 ay sürmüştü. 

6. Bence de unutamamak eksik kalmakla ilgili. Severken pat diye terk edilmek, hayal ettiklerini yaşayamamak unutamamayı beraberinde getiriyor. Mesela 2.5 aylık, beni terk eden sevgilimi 1 yılın sonunda bile ağlayarak hatırlıyordum. Ondan sonra bana harika bir aşk yaşatan 5 yıllık ve yine terk eden sevgilimi şuan 1 yılın sonunda ağlayarak hatırlamıyorum. Bu arada terk edilmelere doyamamışım ama neyse.

7. Bende sanırım bu yüzden sevgilimden kopamadım. Ayrılmıştık hemde kötü bir biçimde ama öyle bir bağ oluşmuş ki aylar sonra ikimizde ilk kıvılcımda bari arkadaş kalalım senden daha iyi beni anlayan kimse yok, kimseye güvenemiyorum diyerek yeniden konuşmaya başlamıştık. Sonrada tabi arkadaş kalamadık yeniden sevgili olduk. Şimdi öyle büyük bir aşk yaşamasak bile gene ayrılamam gibi geliyor çünkü ayrılırsam hayatımın büyük bir kısmı kaybolacak gibi hissediyorum bencillikten değil ama onca güzel anı son bulamaz gibi geliyor. Kötü anımız sayısal olarak belki daha çok ama iyiler nedense hep ağır basıyor.  Neyi seni bu kadar bağlıyor dersen bilemiyorum ama sanırım o masumluğuna kıyamıyorum başkasına aşık olsam, ayrı olsak bile merak ederim hayatı nasıl, ailesi, dünyası nasıl arayıp konuşmak isterim.

8. sırf dış görünüşü yüzünden aşık olduğumu zannettiğim insanlar şu an kapıdan girse kafamı kaldırmayabilirim ama daha sonraları karakterleri yüzünden aşık olduğumu düşündüğüm insanları hala hatırlıyorum. Beni en çok etkileyen aradaki garip frekans olmuştur. Sen kendini ifade edemediğin durumda bile seni anlamış olması, için ayrı dertliyken veya içinde bambaşka bir şey düşünürken, dışın farklı hareket ettiğinde  ve o içindekini kimse anlamazken onun anlaması bir de üstüne üstlük çok naif bir şekilde derdine derman olmaya çalışması, ya da ne düşündüğünü anladığını belirtmesi. Herkesin bakıp aynı gördüğüne farklı bakış açısı getirmesi, görülmeyeni fark etmesi, kişiliğinin renklerini gün be gün fark ettirmesi ve kendine hayran bırakması...

9. Bence unutulmayan şey karşı taraftan ziyade kendi hislerin oluyor.

10. herkes güzel güzel fikrini yazmış çok hoşuma gitti farklı görüşleri okumak. ben de fikrimi söyleyeyim bari... eskiden daha romantik ve biraz daha gerçek aşk kafasında bir insandım.zor sever, aynı oranda da zor unuturdum. fakat yaş geçmeye başladıkça yerini realist bir düşünceye aldı bu romantik fikirlerim. birine çok aşık oldum, öyle ki hala iyi hatırlarım asla kötü bir hissim yok ona karşı. geçen meraktan uzun süre sonra stalkladım ve hiçbir şey hissetmedim sanki bana tamamen yabancı bir insan gibiydi. yeni sevgilisi gördüm içimden mutluluklar diledim ve öyle geçti gitti. buna şaşırdım çünkü aşk acısı çekerken asla geçmeyecek, unutulmayacak gibi geliyordu o ara ciddi ciddi hayatımın aşkı olduğunu düşünüyordum çünkü. ama hayat devamlı bir devinim halinde, evet o dönemki ben için o insan hayatımın aşkıydı ama şu zaman dilimindeki ben için değil. yani hayat değişiyor, biz değişiyoruz, zamanında hayatımızda olan insanlar değişiyor. yani sürekli bir değişim halindeyiz aslında ve bu sebeple birinin vazgeçilmez olabileceğine inanmıyorum ben. illa bir gün her şey unutuluyor çünkü ama unutmaktan kastım eski önemini yitirmesi. yoksa 10 sene önceki ilişkimi de ilk günki gibi hatırlıyorum ve yad ediyorum arada ne günlerdi diye. yani benim bakış açım tamamen benden oluşuyor aslında çünkü hayatı kendi bakış açımla yaşıyorum. bu yüzden insanlarla olan ilişkimi de bir deneyim, anılar bütünü olarak bakıyorum artık.

insanlar neye aşık olur sorusuysa asla bir cevabı yok bence. o tamamen karşıdaki insanla yakaladığın uyuma, enerjiye, kimayaya vs bağlı. ondan biri bana aşık olmazsa duygularıma karşılık vermezse üzülsem bile kişisel algılamam. bunun belli bir formulü yok çünkü. sen neden öbürüne değil de bir başkasına aşık olduysan aynı mantıklı işliyor.